Przede mną kolejna podróż za ocean, po raz kolejny do kraju gdzie może spełnić się mityczny amerykański sen o sławie. Rok temu z księżniczką Martą eksplorowaliśmy New York City oraz Los Angeles, tym razem wybór padł na San Francisco. Pierwotnie w planach wyjazd miał odbyć się we wrześniu i objąć także Miami, ale zadziałała „siła wyższa” i Floryda musi poczekać na swoją kolej. Warto na początku nadmienić, że koszt biletu lotniczego do słonecznej Kalifornii oscylował na sumę 1100 zł, co jest ceną dwu- lub nawet trzykrotnie niższą niż standardowa taryfa. A wszystko to za sprawą błędu taryfowego linii British Midlands International, który został „upubliczniony” przez fanatyków lotnictwa na portalu internetowym
Fly4Free w wakacje. Nie wahałem się ani minuty przez zarezerwowaniem lotu, z ubiegłorocznego pobytu w Mieście Aniołów mam bardzo miłe wspomnienia, z chęcią chciałem zobaczyć więc na własne oczy klimat tego wielokulturowego miasta, za jakie zwykło się uważać San Francis.
W związku z faktem, że bilet zakupiony był w ramach błędu systemu rezerwacyjnego, podróż musiała rozpocząć się w Dublinie (DUB). Samolot linii BMI podwoził pasażerów do hubu zlokalizowanego na lotnisku London Heathrow (LHR), skąd w ramach code share i sojuszu Star Alliance połączenie do SFO oferowała amerykańska linia United. Jakby ktoś miał wątpliwości, jest to ta sama linia, której samoloty zostały uprowadzone i służyły jako „żywe pociski” w ataku na World Trace Center i Pentagon 11 września 2001. Powrót do UK także na pokładzie Boeinga 747 linii United, a następnie w Londynie prawie 8 godzin oczekiwania na wieczorne połączenie do Berlina na lotnisko Tegel (TXL). A propos – już w czerwcu 2012 roku lotnisko to zostanie całkowicie zamknięte, a cały ruch zostanie skierowany do powstającego przy lotnisku Schönefeld (SXF) nowoczesnego portu lotniczego Berlin Brandenburg International im. Willy’ego Brandta (BER). Przetestuję je kilka dni po uroczystym otwarciu w czerwcu podczas lotu na Teneryfę. Aby cała wyżej opisana podróż mogła się odbyć musiałem dokupić sobie bilet na trasie Warszawa-Dublin oraz Berlin-Warszawa. Z Warszawy do Irlandii wybrałem jedyne dostępne bezpośrednie połączenie linii Aer Lingus, z Berlina zaś udało mi się upolować bilet za jedyne 1 zł na przejazd osławionym już Polskim Busem. To wręcz niewiarygodne ;)
Podróż rozpoczyna się w dość pochmurne przedpołudnie 9 listopada. Bez problemów odpowiednio wcześnie docieram na stołeczne Lotnisko Chopina, by odprawić się na lot i nadać bagaż rejestrowany. Przy stanowisku kłębi się spora kolejka, jak widać, polska emigracja dopisuje, na szczęście panowie odpowiedzialni za check-in sprawnie się uwijają, odbieram moją kartę pokładową i udaję się do kontroli bezpieczeństwa. Już po jej przejściu mogę zająć się poszukiwanie papierosów Marlboro Light, o które poprosił mnie mój przyjaciel goszczący mnie w Dublinie. Nie widzieliśmy się prawie 2,5 roku, ostatni raz spotkaliśmy się w Londynie w czerwcu 2009, kiedy to melanżowałem tam z księżniczką Julitą i Eweliną. To była moja pierwsza wizyta w Londynie, wcześniej chyba nie widziałem tak kosmopolitycznego miasta, dla filologa to nie lada gratka! Kocham ten kolorowy tłum ludzi na Oxford Street…
Kupuję dla Mateusza papierosy, przypominają mi się stare dobre czasy, kiedy to razem podbijaliśmy bar w nieistniejącej już
Utopii, najlepiej wspominam imprezę, na której śpiewały dziewczyny z Booty Luv (pamiętacie ich hit
Boogie 2Nite?), razem z tłumem klubowiczów dosłownie odpłynęliśmy na barowej ladzie do kawałka "
Turn The Tide". Nie zapomnę, że przy okazji jakaś rozentuzjazmowana klubowiczka pobrudziła mi moje białe spodnie D&G obcasem i po trzech wizytach w pralni ślad pozostał :-P W głowie majaczą też wspomnienia z afterów w legendarnym The Cinnamon - ja, Matti i Lucy wracający o 7 rano z Placu Piłsudskiego, w tym Lucy bez butów, tego się nie zapomina. Po nutce wspomnień z warszawskich parkietów wracam na ziemię i rozpoczynam window shopping na stołecznym lotnisku, nie mam w planach żadnych zakupów tutaj, bo ceny oczywiście kosmiczne, poza tym nie ma tutaj żadnych towarów, które by mnie interesowały. Powoli kieruję się w stronę mojej bramki, po drodze kontrola paszportowa, bowiem Irlandia nie jest w strefie Schengen. Obok mojego gate bardzo dużo ludzi, przy rękawie na lot do Toronto czeka już LOT-owski Boeing, wśród pasażerów zdecydowanie przeważa starsze pokolenie. Najprawdopodobniej to emigranci z Polski, którzy tam osiedli.
Wreszcie nadchodzi czas mojego boardingu, wszystko przebiega bardzo sprawnie, jestem pod wrażeniem. Na pokładzie pasażerów witają stewardessy w zielonych płaszczach, na samolocie namalowana jest symbol Irlandii – koniczynka – oby przyniosła szczęśliwy lot. ;) Ku mojemu przerażeniu mam miejsce obok matki z na oko 3-letnią córeczką, wprawdzie miejsce przy oknie, ale myśl o siedzeniu obok małego dziecka przez 3 godziny nie jest niczym przyjemnym, bo wiem, jak dzieci potrafią płakać w trakcie lotu. Okazuje się, że akurat ta dziewczynka była grzeczna, ale bo drugiej stronie siedziało niemowlę – w momencie startu krzyczało tak głośno, że miałem wrażenie, iż samolot rozpadnie się na kawałki. Jak widać, mają wytrzymałą kabinę. Po kilku minutach lotu do tego niemowlaka dołączyło się inne dziecko siedzące nieopodal, więc o odpoczynku nie było mowy. Na szczęście mam podzielną uwagę i mogłem oddać się pobieżne lekturze magazynu pokładowego a następnie podstaw rachunkowości – Gertruda rulez! Wkrótce po starcie rozpoczęła się „sprzedaż obnośna” – Aer Lingus to niskokosztowy przewoźnik, więc za wszelkie dodatki trzeba płacić. Ich oferta nie wydaje mi się zbytnio interesująca, więc nie skorzystałem, zaległości nadrobiłem już po wylądowaniu w Dublinie. Terminal 2 bardzo przestronny i nowoczesny. Po opuszczeniu hali przylotów odbieram telefon od Mateusza, że jednak nie będzie mógł mnie odebrać, kolega instruuje mnie jednak, jak dotrzeć do centrum. Trafiam na pętlę autobusową zlokalizowaną przy Terminalu 1, kupuję bilet za 2,30 EUR w automacie, chwilę później na stanowisko podjeżdża bus 16A i wsiadam do niego…
W Dublinie właśnie przestało padać, na ulicy widać ślady po deszczu, świeci dość ostre słońce, autobus jest lokalny, więc do samego City Center jedzie prawie godzinę. Jako że nie wiem dokładnie gdzie jestem, to przez szybę wypatruję tablic z nazwami ulic i porównuję ją z tym, co widzę na mapie. Mateusz przez telefon powiedział mi, bym wysiadł na Dam Square i on będzie tam na mnie czekać. Towarzystwo dość różnorodne, sporo ludzi wraca z pracy, kobiety uginają się pod ciężarem toreb z zakupami, ludzie żywo ze sobą rozmawiają, nie panuje taka obojętność i szarzyzna jak u nas w Warszawie. Ponieważ trzymam mapę na kolanach, współpasażerowie pytają, jak mogą mi pomóc. Tak się składa, że pani siedząca obok mnie też ma wysiąść na przystanku przy Dam Square. Wreszcie autobus dociera do centrum, Dublin wydaje mi się być takim mniejszym Londynem, tego samego typu angielska architektura, młodzież w mundurkach szkolnych, lewostronny ruch, to zawsze spore urozmaicenie dla przybysza z Europy kontynentalnej.
Pamiętam, że pierwszy raz o Dublinie usłyszałem w 1994 roku, kiedy miałem 7 lat i drugie miejsce w konkursie Eurowizji zdobyła nasza diva Edyta Górniak. Inna sprawa, że później jej kariera na Zachodzie nie nabrała takiego tempa, na jakie liczyłem. Korzystając z okazji kupuję widokówki Dublina i już za chwilę na miejsce dociera Matti. Jak miło zobaczyć dawno niewidzianego znajomego! Bierzemy taxi do jego mieszkania i następują „popołudniowe Polaków rozmowy”. Na dzisiejszy wieczór jesteśmy zaproszeni na kolację do jego azjatyckich znajomych. Z pracy wraca brazylijski współlokator Mateusza, którego poznałem podczas wspomnianego pobytu w Londynie. Wkrótce potem nasze trio wyrusza w drogę do śródmieścia, tam zgarniamy całą ekipę, po drodze mają miejsce zakupy w supermarkecie (biorę tradycyjne irlandzkie piwo z browaru Guinessa) i wreszcie docieramy do celu, gdzie gospodarze raczą nas niezłą ucztą. Towarzystwo jest mocno international, czuję się w swoim żywiole, nigdy nie miałem okazji rozmawiać na raz z przedstawicielami tylu ras i narodowości. Po pysznej kolacji przychodzi czas na drinki, nie jestem przyzwyczajony do alkoholu, zazwyczaj sięgam po napoje typu Bacardi Breezer lub cocktaile typu Malibu czy Mojito, a tutaj vodka leje się strumieniami. Nagle na ławie ląduje tajemnicze naczynie, który wypełniony zostaje piwem. Z boku znajduje się wężyk / pistolet, sprzęt krąży dookoła biesiadników, każdy jest zobowiązany do wypicia pewnej porcji trunku i powiedzenia w określonym czasie jakiegoś nieprzyzwoitego zwierzenia w formie zdania składającego się z 5 wyrazów – „Make a confession!” – jeśli delikwent nic nie powie, wtedy musi wypić duży kieliszek wódki. Takie zabawy to nie dla mnie, zwłaszcza że przed nami jeszcze impreza w klubie a ja rano mam samolot do Londynu. Imprezowicza jednak nie dają za wygraną i muszę brać udział w tej ryzykownej grze, uff, pora na moje confession – „I will be drunk tomorrow”. Po opróżnieniu naczynia zabawa przenosi się do ogrodu zimowego, gdzie część ekipy opróżnia dwie butelki wina – OMG, nie chcę wiedzieć, jak to się skończy. Eksperymentowanie z alkoholem przez moich znajomych podczas party w High Club w Nicei w maju miało dość dramatyczne konsekwencje, okazuje się, że tutaj także będzie gorąco. Wreszcie spacerkiem dochodzimy do klubu George, o dziwo, jak na środek tygodnia jest całkiem sporo ludzi, na scenie występuje jakaś wokalistka, a moi znajomi uderzają do baru, widać, że są zaprawieni w boju. Ja także czuję się o dziwo bardzo dobrze, nie kręci mi się w głowie, chociaż ilość alkoholu, którą spożyłem, jak dla mnie jest obłędna. Zabawa trwa dalej, szkoda tylko, że muzyka nie jest zbyt porywająca :/ Po jakimś czas z niepokojem zauważam, że w lokalu nie mogę przez dłuższy czas znaleźć wzrokiem Mateusza i Renana, nie ma ich także na zewnątrz w palarni. Zaniepokojony pytam o nich azjatyckich znajomych – jak wielkie jest moje zdziwienie, kiedy odpowiadają mi, że najprawdopodobniej pojechali już do domu. Jest grubo po pierwszej w nocy, nie znam adresu do mieszkania, Mateusz nie odbiera telefonu i nie odpisuje na SMS-y – jestem przerażony, przecież rano mam samolot, wszystkie rzeczy są u niego, jak się z nim skontaktować? Jego znajomi wsadzają mnie do taksówki, podają mi i kierowcy adres i odjeżdżam na przemieścia Dublina. Po dojechaniu w okolicę Frankfurt Avenue kierowca szuka właściwej ulicy i numeru domu, niestety, nie udaje mu się znaleźć dokładnego miejsca. Moja pamięć na szczęście mnie nie zawodzi – zapamiętałem, że ta boczna ulica jest nieopodal stacji benzynowej, tam więc wysiadam i ruszam przed siebie, bez problemów znajduję właściwy budynek, wchodzę na teren posesji, jednak na moje stukanie (nie ma dzwonka u drzwi) nikt nie odpowiada. Najgorsze jest to, że nie mam pewności, gdzie tak naprawdę zniknęli chłopcy. Po kilku chwilach pełnych napięcia i oczekiwania w kieszeni odzywa się moja komórka – to Matti, pyta się, gdzie jestem – oni właśnie jadą taksówką i zaraz będą na miejscu. Rzeczywiście, chwilę później pod dom podjeżdża samochód, z którego wychodzą Mateusz z Renanem. Co za ulga, Matti jest zaskoczony, jak tutaj sam dotarłem. Chyba nie docenił swoich znajomych. Pora spać, nerwy puszczają. Rankiem budzimy się bez żadnych problemów, ożywiam się jeszcze dodatkowo moim ulubionym napojem energetyzującym Red Bull Sugar Free. Mateusz zamawia mi lokalną taksówkę, która wiezie mnie do centrum pod Hotel Savoy, tam wysiadam, podziwiam przez dłuższą chwilę Dublin za dnia i rusza autobusem lotniskowy Air Link za 6 euro na lotnisko, jest poranek, nie ma jeszcze korków, więc dość szybko docieram pod Terminal 1 lotniska w DUB. Mam jeszcze sporo czasu, odprawiam się przy automacie i idę nadać bagaż do stanowiska checz-in. Na lotnisku Heathrow mam jedynie 1 h 30 minut na przesiadkę, sądząc po opiniach internautów to dość mało czasu na przesiadkę i istnieje też ryzyko, że mój bagaż nie dotrze do SFO. Dlatego też proszę panią o plakietkę „short connection” – niestety, są tylko naklejki z napisem „Heavy”, więc pozostaje mieć nadzieję, że wszystko pójdzie sprawnie. Mam jeszcze sporo czasu, konsumuję małe śniadanko, na lotnisku kupuję kilka drobnych pamiątek i powoli docieram do mojej bramki. Pod gatem jest już sporo pasażerów, boarding do samolotu BMI zaczyna się punktualnie i przebiega bardzo sprawnie, sam lot trwa nieco ponad godzinkę. Tym razem siedzę z brzegu, miejsce obok zajmuje mały chłopiec z mamą, rozmawiają ze sobą po francusku, kobieta trzyma przewodnik po Quebec, lecą pewnie do Kanady. Chłopczyk trzymał w ręki kredki i uzupełniał kolorowani a przy okazji mama uczyła go nazw kolorów po francusku. Na szczęście dziecko było bardzo grzeczne i ten krótki lot do UK minął błyskawicznie. Obsługa samolotu poprosiła pasażerów, którzy mieli tzw. connecting flights o pozostanie na pokładzie – chwilę później podstawiony autobus zabrał nas bezpośrednio do centrum transferowego. Tam po dość długim spacerze dotarłem do korytarza z ponowną kontrolą bezpieczeństwa, chwilę później w tym samym terminalu wręczono mi nową złotą kartę pokładową, sprawdzono moje dane oraz informacje dotyczące pobytu w USA i udałem się do bramki. Heathrow jest ogromne, więc spacer do gate zajął mi trochę czasu, ale spokojnie zdążyłem na mój lot, jeszcze postałem trochę w kolejce i dopiero rozpoczął się dość długi boarding. Dość rzadko mam przyjemność leciem takim dużym samolotem jak Boeing 747, zatem jego rozmiary wywarły na mnie spore wrażenie. Niestety, samolot w amerykańskich liniach United już swoje wysłużył, dlatego też nie mogłem zachwycić się jego wnętrzem. Tym razem miałem miejsce K po prawej stronie przy oknie, układ siedzeń w klasie ekonomicznej to 3-4-3. Miejsce środkowe było wolne, zaś z lewej stronie przy przejściu usadowił się Amerykanin włoskiego pochodzenia w wieku 35+. Chyba często nie lata, bo widać było, że trochę się bał, ale naprawdę nie było czego, bo sam lot był bardzo gładki i nie wyczułem żadnych większych drgań. Niestety, w siedzeniach przed pasażerem nie było ekranów LCD dla każdego, kilka filmów oraz trasę samolotu pokazywana na monitorach zamontowanych u sufitu. Serwis pokładowy też dość ubogi, alkohol płatny dodatkowo, szału nie było, przez te 11 godzin lotu trochę zgłodniałem i wynudziłem się, muzyka oferowana na kilku kanałach też nie powalała na kolana, ale skoro za bilet zapłaciłem 1100 zł, to nie mogę marudzić – to nie najnowszy Airbus A380 Air France, którym leciałem rok wcześniej z CDG do JFK. Po godzinie 16 czasu lokalnego zniżamy się do lądowania, samolot krąży na Pacyfikiem, widać wody zatoki i mosty, chociaż samego Golden Gate nie dostrzegam. Jest piękna pogoda, ciepło, świecą ostatnie promyki słońca, po wyjściu z maszyny załatwiam formalności w Immigration, trafiam na młodego oficera, krótki interview na temat celu pobytu w USA i w paszporcie ląduje pieczątka zezwalająca mi po raz kolejny na półroczny pobyt w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Urzędnik wygłasza formułkę: „Welcome to the United States, Sir. Take care of yourself.” – miła niespodzianka. Teraz bieg do karuzeli z bagażami, muszę naprawdę długo czekać na moją walizkę, mam nogi jak z waty, bo wyobrażam sobie, że została w Londynie, na szczęście w kolejnej partii toreb wyłania się i ona. Jeszcze tylko cło i można wyjść z budynku. Lotnisko jest świetnie oznakowane, nie sposób się zgubić, trafiam więc na stację kolejki BART, w automacie kupuję bilet za 8.10 $ do Downtown, wsiadam do przestronnego wagonika i po chwili ruszam w drogę. Podróż trwa około 40 minut, po drodze się zupełnie ściemnia, ale kiedy wysiadam na stacji Montgomery Street w centrum jest prawie tak jasno jak w dzień, a to za sprawą tysięcy neonów i świateł. Chyba trafiam na „peak hours”, bo na ulicach jest mnóstwo ludzi, którzy skończyli pracę. Wstępuję do pierwszego napotkanego Starbucksa i zamawiam przepyszną kawę Cinnamon Dolce Latte – polecam ją bardzo gorąco – to chyba moje najlepsze odkrycie kawowe rodem z Nowego Świata. Po trzech przecznicach docieram do mojego hotelu Grant Plaza, który znajduje się tuż przy China Town, obsługa w większości azjatycka, jest to jak gdyby miasto w mieście. Po rozpakowaniu bagaży i odświeżeniu nie chcę tracić czasu – dziewięciogodzinna różnica czasu nie wywołała u mnie jet lagu, przebieram się więc i wychodzę na krótki spacer.
Po kilku minutach docieram na Union Square, na głównym placu San Francisco stoi piękna choinka, ludzie jeżdżą na sztucznym lodowisku, w tle słychać głośną muzykę, zapowiada się miły wieczór. Wstępuję do domu towarowego Macy’s, nabywam perfumy D&G The One Gentleman, na które miałem ochotę już od dawna, tutaj są znacznie tańsze. Kiedy płacę i podaję ekspedientce moją kartę kredytową, pada pytanie o moje pochodzenie. Kiedy mówię, że jestem z Polski, sympatyczna pani w średnim wieku mówi, że niedawno mieli dostawę kosmetyków margi Ingot z naszego kraju – proszę, proszę, jak widać nie jesteśmy anonimowi i nasza marka liczy się w USA. Potem wpadam do położonego naprzeciwko Apple Store – wygląda jak futurystyczny sklep, w którym obsługa komunikuje się ze sobą prawie wyłącznie on-line, po kilku minutach wychodzę z iPodem Shuffle, bo poprzedni uległ awarii kilka miesięcy wcześniej. Jeszcze tylko spożywcze zakupy w sieciówce Wallgreens i mogę wracać do hotelu. Następnego dnia wita mnie mocno zachmurzone niebo i silny wiatr, ale nie zrażam się i ruszam do portu Fishermen’s Wharf, ludzi jest niewielu, ale mi to nie przeszkadza. Po drodze mijam włoską dzielnicę, obok przejeżdżają słynne cable cars, tym razem są puste, bowiem pogoda nie dopisuje.
Widzę też restaurację, gdzie przygotowują słynną zupę podawaną w wydrążonym chlebie, można przez szybkę przyglądać się pracy kucharzy. Po dłuuugim spacerze promenadą docieram na plażę, jest malutka w porównaniu z tym, co widziałem rok wcześniej w Santa Monica w LA, po piachu biegają psy, jest tutaj dużo ludzi uprawiających jogging. Jak to w USA bywa, ludzie cały czas się uśmiechają, pytają, jak się masz, chcą pomóc. Wreszcie docieram pod most Golden Gate, jest imponujący, przechodzę dość długi odcinek do wieży południowej widok na SFO i zatokę oraz wyspę Alcatraz zapiera dech w piersiach. Co jakiś czas widać telefony zaufania i informacje dla potencjalnych samobójców „There is always hope”, policja stale patroluje most. Kontynuuję spacer, podziwiam willową dzielnicę San Francisco, jednorodzinne domki są prześliczne, kolorowe, każdy w innym stylu, warto zauważyć, że w większości nie są ogrodzone, można nacieszyć oko. Sam spacer jest dość męczący, bo miasto jest położone na licznych wzgórzach, więc momentami wzniesienia są niesamowicie strome i trzeba się nieźle wspinać. Kursujące trolejbusy jednak dają radę. Chwilę wizytuje w Castro – to największa na świecie gejowska dzielnica, San Francisco to chyba najbardziej tolerancyjne miasto w USA. Bez rewelacji, na ulicy dominują starsi panowie typu „bears”, jestem nieco zniesmaczony, spodziewałem się zdecydowanie bardziej wymuskanych ciał. Przede mną jeszcze godzinny spacer Market Street i wracam do hotelu, pora odespać cały dzień na powietrzu, obiad zaliczam w pobliskim McDonald’s – polecam wrapy Angus z pieczarkami i serem. W sobotę po piątkowej imprezie wstaję dość wcześnie i odwiedzam port oraz biurowe downtown, pogoda jest świetna, na ulicach można dostrzec mnóstwo spacerowiczów, przy okazji trafiam do sklepu sieci Ross, który wydaje się być amerykańskim odpowiednikiem naszego TK Maxx. Wychodzę ze spodniami Levi’s za jedyne 15 $ :]
Port jest bardzo duży, widać, że kiedyś zapewne odgrywał kluczową rolę w rozwoju miasta. Tuż obok do molo prowadzi szeroka aleja wysadzana palmami, na ulicach dużo artystów, kuglarzy, mimów, śpiewaków, jest amerykański popcorn, wata cukrowa i cały ten kram. Spędzam kolejny miły dzień, wieczorem dwie imprezy, ale w USA życie klubowe jest dość skąpe i restrykcyjne, bo według prawa imprezy kończą się już o 2 w nocy i nie trwają ani chwili dłużej. Dla mnie to totalna porażka, nie można się porządnie wybawić :-P Jest za to bardzo bezpiecznie, policja i ochrona pilnuje porządku, przed wejściem restrykcyjnie sprawdzane są dowody tożsamości – obowiązuje zasada 21 +. Warto dodać, że same wejściówki na imprezy kosztują od 3 do 5 $, są zatem naprawdę tanie, drinki w klubach to też koszt 5 USD. Noc jest krótka, w niedzielę o 17 mam samolot w drogę powrotną, pogoda dopisuje, jest ok. 17 stopni, dalej staram się podążać za tłumem, tym razem idę w okolice ratusza w SFO, jest bardzo monumentalny, z zewnątrz przypomina Biały Dom. Tuż obok znajduje się ulica imieniem naszego rodak – Lech Walesa Street – niestety, nie nazwałbym tego ulicą, a jedynie jakimś skrótem, wokół same stare obdrapane budynki i śmietniki, fuj, lepiej takich obrazków nie oglądać. Ale tabliczka z nazwą ulicy jest na miejscu.
Zbliża się popołudnie, pora wymeldować się z hotelu, już po 14 jestem na lotnisku, po przygodach w Berlinie, kiedy to o mało nie spóźniłem się na lot na Ibizę, hołduję zasadzie, że lepiej być na lotnisku za wcześnie niż za późno. Check-in jest już otwarty, starsza Japoneczka okleja mój bagaż, który odbiorę dopiero w Berlinie, ponieważ lot z Londynu do Berlina jest dopiero w poniedziałkowy wieczór, to dostaję tylko kartę pokładową na lot SFO-LHR. Mam jeszcze sporo czasu, obserwuję sobie boarding na lot linii Emiratem do Dubaju, pasażerowie są bardo mocno egzotyczni, leci trochę hindusów, kobiety w sari z czerwonymi kropkami na czole, do tego arabscy szejkowie z turbanami, ach, jaki świat jest różnorodny. Aby zabić nudę po raz kolejny uczę się rachunkowości zarządczej i rozwiązuję zadania na środowe kolokwium, wreszcie nadchodzi czas na wejście na pokład. Ponieważ pasażerów jest bardzo dużo, istnieje realne zagrożenie, że na półkach nie zmieszczą się większe sztuki bagażu podręcznego, więc personel naziemny prosi pasażerów, by oddali większe torby do luku za darmo. Trochę to trwa, ale startujemy o czasie, za oknem już wieczór, żegnam się na dłuższy czas ze słoneczną Kalifornią, SFO pięknie wygląda z góry. Po podaniu serwisu pokładowego zapada głęboka noc, rano na krótko przed lądowanie w Londynie dostajemy śniadanie (brr, jakie zimne te kanapki!) i rozpoczynamy zniżanie na Heathrow. Wszystko odbywa się punktualnie, idę do stanowiska transferowego i upewniam się, czy mogę wyjść na miasto i wrócić wieczorem na mój samolot do Berlina. Oczywiście nie ma żadnych przeciwwskazań i po godzinnej podróży Tube (w tle rozbrzmiewa słynny komunikat: „Mind the gap”) wysiadam na Oxford Street.
Na ulicy już święta, wystawy uginają się od prezentów i Mikołajów, kolorowe lampki pięknie rozświetlają stolicę brytyjskiego imperium, tłum bardzo egzotycznych ludzi wprost pędzi szerokimi chodnikami, wszędzie spore kolejki, ale nie zraża mnie to przed standardową wizytą w Primarku, w koszyku ląduje m.in. bluza z Papą Smerfem, ma też miejsce wizyta w ulubionym SBX, gdzie popijam Egg Nogg Latte, w McDonald’s kosztuję pikantnego wegetariańskiego wrapa, wysyłam pocztówki dla germanistki z LO (to już tradycja!) i pora wracać na Heathrow. Niestety, okazuje się, że lot będzie opóźniony o prawie 1,5 godziny, wobec czego na lotnisku Berlin-Tegel pojawiam się tuż przed północą. Mój spory bagaż przykuwa uwagę celników, muszę otworzyć walizkę, ale po pobieżnej kontroli nic nie stwierdzają. Na lotnisku Tegel byłem tylko raz w życiu, zazwyczaj latam z Schoenefeld, jest ciemno, więc niezbyt mogę zlokalizować przystanem autobusowy, wychodzę wprost na postój taksówek, a niekoniecznie chcę stracić kilkadziesiąt euro. Na szczęście z pomocą przychodzi mi jakaś młoda dziewczyna czekająca na poranny lot w hali odlotów i łapię ostatni autobus dzienny do Dworca ZOO. Berlin o tej porze jest zupełnie pusty, na ulicach hula tylko wiatr, nie widać żywej duszy, wygląda to dość nietypowo. Wreszcie przed 1 w nocy docieram do mojego stałego punktu jakim jest A&O Hotel. Co za ulga, po tylu godzinach podróży mogę zdjąć ubranie i wziąć prysznic, zapadam w kamienny sen, który nie trwa jednak długo, bo o 6 rano już jestem na nogach. S-Bahnem jadę do supermarketu EDEKA na Friedrichstrasse, trzeba w końcu kupić słynne niemieckie smakołyki, Vanilla Cola rządzi! :) Zakupy udane, wracam do hotelu, wymeldowuję się, wsiadam w U-Bahn i pędzę na Zentraler Omnibusbahnhof, gdzie czeka już na mnie Polski Bus. To niewiarygodne, że za bilet zapłaciłem 1 (słownie: jeden) złoty! Komfort podróży jest wysoki, liczba pasażerów znikoma, szkoda tylko, że czas podróży wynosi 10 godzin, pociągiem jadę jedyne 5,5 godziny. Coś za coś, przed 20 docieram do Warszawy, tygodniowy maraton dobiegł końca, był niezwykle owocny. Kolejna destynacja w USA to Miami Beach, jest świetna promocja – błąd taryfowy – Alitalii, na majówkę można polecieć na Florydę za niecałe 1200 zł w dwie strony (wylot z Mediolanu Malepnsa, powrót do Wiednia przez Rzym), jest tylko jedno ALE – w MIA nie ma czegoś takiego jak pokój jednoosobowy, musiałbym więc płacić za dwie osoby, a ceny są tam dość wysokie. Chętnych brak, więc pewnie z promocji nie skorzystam. Ciągle jednak liczę na to, że do USA jeszcze wrócę, wiza ważna jeszcze 8 lat…
