Po
krotkiej przerwie czas na kolejny weekendowy wypad. Po raz kolejny
zawitalem do Kijowa, tym razem odwiedzilem stolice Ukrainy po kolejnej
rewolucji i w trakcie konfliktu zbrojnego z Rosja, od mojej ostatniej
wizyty w tym kraju wiele sie zmienilo. Wprawdzie Kijow nie widnial na
mojej liscie miejsc do odwiedzenia w najblizszym czasie, ale poniewaz w
maju udalo mi sie znalezc tanie bilety, to nie wahalem sie dlugo z ich
zakupem, zawsze to kolejne loty i mile w programie bonusowym Miles &
More. W sobotnie popoludnie pojawiam sie na Lotnisku Chopina i
tradycyjnie juz ustawiam sie do lady przy klasycznej odprawie dla
pasazerow klasy ekonomicznej. Podaje paszport a na wage klade mala
walizke, pani z obslugi pyta, czy bede nadawal bagaz do luku, co
potwierdzam. Okazuje sie, ze wedlug panienki z okienka moja klasa
rezerwacyjna O nie uprawnia mnie do bezplatnego transportu walizki, od
sierpnia PLL LOT wprowadzily nowa taryfe Economy Simple (OSIMPLE), w
ktorej za bagaz rejestrowany trzeba dodatkowo zaplacic 60 zl. Moj bilet
byl jednak wystawiany w maju, wobec czego obowiazuje mnie jeszcze
postanowienia starej taryfy (OFMLO), w ktorej jedna sztuka bagazu
rejestrowanego 23 kg jest w cenie biletu. Pani nie jest jednak zbyt
przekonana i prosi o pomoc swojego przelozonego, ktore pokazuje jej
maske biletu i jeszcze upewnia sie na infolinii, ze mam racje. Panienka
szybko traci rezon i przeprasza za swoj blad, dostaje tradycyjna karte
pokladowa i naklejke bagazowa, szybko przechodze przez kontrole
bezpieczenstwa i jestem juz po drugiej stronie bramek. Przy stanowisku
kontroli paszportowej (paszporty UE) nie ma kolejki, zajmuje miejsce
nieopodal wyjscia numer 11 i oczekuje na boarding, czas uplywa mi na
lekturze najnowszej Vivy na okladce z moja ulubienica Anja Rubik. Dokola
tlumek gestnieje, praktycznie wszyscy trzymaja w reku ukrainskie
paszporty (granatowe lub bordowe), Polakow na pokladzie praktycznie nie
ma.
Okolo
30 minut przed wylotem przed gatem pojawiaja sie dwie pracownice
obslugi naziemnej, rozpoczyna sie boarding, najpierw na poklad Embraera
190 zapraszani sa pasazerowie zajmujacy rzedy w tylnej czesci samolotu,
ja mam miejsce 4D, wiec czekam spokojnie na swoja kolej i powoli
przemieszczam sie przez rekawe. Przy wejsciu na poklad pasazerow witaja
usmiechnieta stewardessy, okazuje sie, ze tym razem w samolocie sa az 4
a nie jak zwykle 2 stewardessy, wyglada na to, ze LOT zainwestowal w
nowa zaloge i dwie dziewczyny sa na przyuczeniu. Roznica w obsludze
pasazera jest kolosalna, mam nadzieje, ze z czasem i nowy personel nie
przejmie nawykow od starych wyjadaczy. Szefowa poladu pani Marzena
Zielinska wita podroznych na pokladzie, kapitanem trwajacego 1h
10 minut rejsu do Kijowa jest. Maszyna szybko zajmuje pozycje startowa i
wznosimy sie w powietrze w kierunku wschodnim. Podstawa chmur tego dnia
jest niska, wiec juz chwile po starcie nie widac za oknami, ale po
kilku minutach osiagamy wysokosc przelotowa i za oknami pojawia sie
piekne slonce, ktore towarzyszy nam az do rozpoczecia schodzenia do
ladowania. Lot bardzo spokojny, turbulencje na szczescie nie wystapily. W
klasie biznes siedza jedynie 3 osoby, za to klasa ekonomiczna jest
pelna, poniewaz siedze tuz za biznesem, to platny serwis SkyBar
rozpoczyna sie od mojego rzedu. Odpowiednio wczesniej zapoznalem sie z
magazynem pokladowym kalejdoskop, okazuje sie, ze zmienila sie oferta
kanapek, teraz do wyboru mamy rostbeef oraz lososia, cena zestawu
kawa/herbata + kanapka wzrosla o 2 zlote. Sandwich jest bardzo smaczny,
chwile pozniej roznoszona jest jeszce woda oraz poczestunek w formie
miniwafelka Prince Polo. Czas na pokladzie umila mi lektura magazynu
Kalejdoskop, najbardziej zaciekawil mnie artykul o kobietach-pilotach,
okazalo sie, ze w PLL LOT jest ich kilka, a nie tylko jedna pani kapitan
Barbara Luczak, z ktora mialem okazje leciec do Bejrutu we wrzesniu.
Po wyladowaniu
bardzo sprawna kontrola paszportowa w nowoczesnym, komfortowym
terminalu. Przy kontroli straznik nie zadaje zadnych pytan, do paszportu
zostaje wbita kolejna pieczatka, po kilku minutach odbieram moj maly
bagaz z tasmy i jestem juz w hali przylotow. Nowy terminal zostal
oddany do uzytku przed EURO 2012 i wciaz lsni nowoscia. Tuz przed
terminalem, nieco po prawej stronie znajduej sie przystanek Sky Busa,
ktorym dojedziemy do centrum Kijowa na glowny dworzec kolejowy. Czas
przejazdu to ok. 45-55 minut, bilety kupuje sie u kierowcy kosztuje 50
hrywien za przejazd w jedna strone, nie jest to 25 hrywien jak podaje
oficjalna strona internetowa przewoznika, po drodze autobus ma 1
przystanek na przedmiesciach ukrainskiej stolicy przy stacji metra
Charkowska. Gmach dworca centralnego w Kijowie bardzo pozytywnie mnie
zaskakuje, jest duzy i nowoczesny, podejrzewam, ze budynek takze dostal
nowe zycie wraz z EURO 2012. Podobny lifting przeszedl w tym czasie
warszawski Dworzec Centralny. Przechodzac pod dworcem zwracam uwage na
egzotyczne nazwy miast, z ktorych kursuja pociagi do Kijowa, wszystko
opisane oczywiscie cyrylica, wypatruje sklady dalekobiezne z Moskwy i
Sofii, na peronach stoja pociagi w charakterystycznym dla krajow bylego
bloku wschodniego stylu, tradycyjnie odopowiednio opancerzone. Chetnie
przejechalbym sie kiedys takim pociagiem, poki co na mojej liscie
kierunkow do odwiedzenia sa tez inne miasta naszych wschodnich sasiadow
jak Lwow czy Minsk, mam nadzieje, ze kiedys uda mi sie je
odwiedzic.
Zaraz
przy wyjsciu z podziemi po drugiej stronie dworca ukazuje sie wejscie
do metra, w kasie kupuje jeden zeton na przejazd podziemna kolejka za
dwie hrywny (obecnie niecale 50 groszy) i niesamowicie dlugimi schodami
ruchomymi zjezdzam na peron, na scianach tunelu kolorowe reklamy, na
schodach zas umieszczone sa biale neonowe lampy. Na koncu schodow
tradycyjnie w oszklonej kabinie siedzi pani nadzorujaca potok
pasazerski. Z tablicy informacyjnej odczytuje, ze sklad czerwonej linii
metra w kierunku stacji Lisova odjedzie z toru po prawej stronie,
przesuwam sie zatem blizej tej krawedzi peronu. Ludzi na stacji jest
calkiem sporo, okazuje sie, ze w srodku nadjezdzajacych wagonikow
pasazerow mimo dosc poznej pory jak na dzien wolny rowniez jest duzo,
wiec musze nieco przeciskac sie w tlumie z moja mala walizka. Wysiadam
na jednej z najbardziej ruchliwych stacji Chreszczatyk i podziemnym
pasazem przechodze na Majdan Niepodleglosci. Po wyjsciu na zewnatrz
okazuje sie, ze caly plac po zamieszkach zostal gruntownie wyremontowany
i niemal nie ma sladu po toczacych sie tam walkach i demonstracjach. Po
placu przechadzaja sie patrole milicji i wojska, w wiekszosci mundurowi
sa bardzo mlodzi. Jest lekki przymrozek, szybkim krokiem zmierzam do
apartamentu, w ktorym zarezerwowalem sobie nocleg. Mieszkanie miesci
sie na 5. pietrze kamienicy, cale wnetrze jest nowoczesne i zrobione w
stylu na bogato. Recepcjonistka oprowadza mnie po lokum i wrecza klucze,
moge sie rozpakowac, przebrac i ruszyc w miasto na zakupy, czas na
wizyte w Billi, jak ja lubie supermarkety na obczyznie, kiedy moge
wybierac z polek produkty, ktore sa niedostepne w Polsce. Cieszy mnie
zwlaszcza fakt, ze wartosc hrywny jest teraz tak niska, moge do koszyka
wlozyc duzo rarytasow, a portfel nie bedzie przez to duzo lzejszy.
Najbardziej oryginalna rzecza, ktora udaje mi sie dostac, sa chipsy
Angry Birds o smaku coli. Ciesza oczywiscie smaczne jogurty Danone
Activia czy desery Danissimo o smaku tiramisu a takze czekolady firmy
Roshen. Obladowany ruszam w dalsza droge przez Chreszczatyk, tam
zatrzymuje sie w ulubionym lokali sieci McDonald’s. Ruch jak w ulu,
chyba w zyciu nie widzialem na raz tylu ludzi w jednej restauracji,
podobne tlumy sa chyba tylko w Paryzu na Polach Elizejskich i w
Mediolanie. O ile w kolejce do kasy nie musze stac dlugo, to juz zeby
znalezc wolne miejsce musze sie nieco natrudzic. Skoro na zewnatrz
zimno, to czas sie rozgrzac cafe latte, na deser ciastko
kokosowo-czekoladowe i mala przegryzka w formie Mini Ciabatty. Po
wyjsciu na zewnatrz kontunuuje spacer wzdluz Chreszczatyku, podziwiam
bogato zdobione wystawy sklepowe, wokol widnieja juz swiateczne
dekoracje, jest romantycznie i naprawde milo, az zal wracac do hotelu na
nocleg.
Kiedy budze sie w niedzielny poranek i spoglam za okno nie moge uwierzyc
wlasnym oczom, z nieba intensywnie pada snieg, bialy puch zdazyl juz
pokryc ziemie. Złote kopuły cerwki pokryte śniegiem wyglądają niesamowicie. Nie straszna mi pogoda, zakladam zimowa czapke na
glowe i wybieram sie na kolejny spacer, tym razem juz przy swietle
dziennym. Na sniadanie wstepuje tradycyjnie do McD, tutaj zajadam sie
nalesnikami, owsianka, sniadaniowym wrapem a wszystko to popijam
cappuccino. Jak widac menu sniadaniowe w ukrainskim McDonald’s jest nad
wyraz urozmaicone. Po solidnej dawce kalorii spaceruje miedzy masywnymi
bogato zdobionymi i odrestaurowanymi kamienicami w centrum Kijowa,
podziwiam klika budowli sakralnych i po raz pierwszy w tym roku
kontempluje snieg. Wydawaloby sie, ze aura jest malo sprzyjajaca, ale
humor mi dopisuje. Czas szybko mija, wiec wracam do hotelu, zbieram
moje manatki i wsiadam z powrotem do metra. Teraz spacer z ciezszym
bagazem po sniegu zabiera mi nieco wiecej czasu, ale i tak czekam
jeszcze na odjazd Sky Busa spod dworca kolejowego. Wydawaloby sie, ze
godzina 11:30 w niedziele to nie pora na przejazdzki metrem, ale
podziemna kolejka po raz kolejny okazuje sie byc zatloczona, moze tak
jest zawsze, ciezko mi powiedziec. Podczas mojego weekendowego pobytu w
Kijowie w lipcu 2013 nie uswiadczylem specjalnie duzych potokow
pasazerskich. Na lotnisku Boryspol (to nazwa rosyjska, po ukrainsku
Boryspil) ruch jest znikomy, chociaz akurat do odprawy rejsu PLL LOT do
Warszawy kolejka jest calkiem, calkiem, ale panie zza lady (Natasza i
Olga) nic sobie z tego nie robia i z mina bezdusznych maszyn odprawiaja
kolejnych pasazerow. Po nadaniu bagazu (tym razem bez incydentow jak w
WAW) i odebraniu karty pokladowej przechodze kontrole bezpieczenstwa
oraz paszportowa i rozpoczynam zwiedzanie czesci dla pasazerow.
Lotnisko nie jest skomplikowane, ma bardzo prosty uklad urbanistyczny,
architekt sobie nie zaszalal. Sa tylko dwa male punkty gastronomiczne
oraz dosc spore sklepy wolnoclowe z alkoholem, tytoniem, perfumami i
slodyczami. Najbardziej egzotycznie brzmia dla mnie nazwy destynacji,
ktore oferowane sa z portu KBP: Tbilisi, Baku, Astana, Erywan; juz
powoli ciesze sie na moja wyprawe do Baku w pazdzierniku 2015.
Kilka minut przed godzina 14 przed gatem numer 11 pojawia sie
obsluga handlingowa, samolot z Warszawy przylecial przed czasem,
deboarding odbyl sie sprawnie i mozna zajmowac miejsca. Tym razem
podczas odprawy online wybralem miejsce przy przejsciu 6B, na pokladzie
znowu 4-osobowa zaloga, tym razem szkoli sie mlody chlopak imieniem Jan
oraz jedna z tych stewardes, ktora lecial dnia poprzedniego. Szef
pokladu to starszy pan Andrzej Kozlowski, a kapitanem rejsu jest Jacek
Krzysztoszek. Nad kijowskim lotniskiem zaczyna padac snieg, wiec po
starcie dosc dlugo przebijamy sie przez chmury, by wreszcie osiagnac
wysokosc przelotowa. Sam lot przebiega spokojnie i bez zaklocen, tym
razem nie decyduje sie na zamowienie kanapki, czytam kolejne strony
lotowskiego magazynu pokladowego. Kiedy docieramy nad Polske okazuje
sie, ze niebo jest tutaj wypogodzone i ladujemy przy lekko juz
zachodzacym sloncu. Tym samym lot 160. uznaje za zaliczony. Do
zobaczenia za tydzien!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz