Na warszawskim lotnisku pojawiam
się kilka minut po 5 rano. To nie w moim stylu, by być na miejscu jedynie nieco
ponad godzinę przed wylotem, ale ponieważ kartę pokładową mam wydrukowaną
on-line, a bagażu nie nadaję, to odpada mi stanie w kolejce odprawy
biletowo-bagażowej. Tym razem na Okęciu przy stanowiskach dzikie tłumy i to nie
tylko przy czarterach, ale także przy PLL LOT. To aż dziwne, bo kiedy miesiąc
temu leciałem o podobnej porze do Heringsdorfu czy później do Frankfurtu, to
hala odlotów była niemal pusta, a tym razem taka niespodzianka. Najwidoczniej
nie ma reguły na to, jak będzie kształtował się ruch pasażerski. Całe
szczęście, że ruch pasażerów w obrębie kontroli bezpieczeństwa odbywa się
sprawnie a wszystkie przejścia są drożne. Chyba jeszcze nigdy nie widziałem,
żeby jednocześnie otwarte były prawie wszystkie bramki. Po przejściu kontroli
zerkam na tablicę informacyjną z numerami wyjść do samolotów – lot do GSE ma
przypisany gate numer 45, zatem ostatni w terminalu i czeka mnie długi spacer
na koniec budynku, status przy moim rejsie brzmi GO TO GATE. Na miejscu stoi
już kolejka podróżujących, jest ich całkiem sporo, ale później okaże się, że
jeszcze drugie tyle dotrze za mną. Wśród pasażerów dominują osoby starsze
lecące w odwiedziny do swoich dzieci osiadłych na stałe w Szwecji. Boarding
rozpoczyna się punktualnie, do samolotu jesteśmy przewiezieni lotniskowym
autobusem. Na płycie lotniska po otwarciu drzwi busa rozpoczyna się owczy pęd
do samolotu, każdy chce wejść na pokład jako pierwszy. Wchodzę jako jedna z
ostatnich osób z pierwszego autobusu, miejsca przy oknach w przednich rzędach
są już pozajmowane, więc wybieram wolne miejsce z brzegu, nie chcę przechodzić
w tył maszyny, bo tam trudniej znosi się ewentualne turbulencje, a ja jestem
bardzo podatny na takie atrakcje. Przy wejściu podróżnych wita sympatyczna
załoga pokładowa w składzie Kuba, Julia, Sandra i jeszcze raz Kuba. Uważam, że
WizzAir ma jedne z najładniejszych barw umundurowania załogi, fiolet
rewelacyjnie komponuje się z różem i ciemnogranatowymi marynarkami stewardów. Ech,
znów przed oczami stają mi castingi do cabin crew. Wiele bym dał, by móc teraz
zamienić się rolami, przybrać mundur stewarda, powitać podróżnych oraz wykonać
instruktaż bezpieczeństwa. Podróżni szybko zajmują miejsca, przy oknie siedzi
chłopak przypominający nieco Kamila Bednarka a obok w środkowym fotelu siedzi
jego mama, jak wynika z ich reakcji to chyba jedna z ich pierwszych podróży
samolotem. Po safety demo samolot rozpoczyna kołowanie do progu pasa i
startujemy, tym razem w odwrotną stronę niż zazwyczaj, więc po starcie kapitan
Michał Janik musi skierować Airbusa A320 na odpowiedni kurs. Niestety,
współpasażerowie skutecznie blokują dostęp do szyb, więc nie widzę samego
startu i wznoszenia, nieco później jest mi dane co nieco zobaczyć przy
podchodzeniu do lądowania. Rejs jest względnie krótki i trwa jedynie 1 h 20
min, wykorzystuję ten czas na lekturę wrześniowego numeru magazynu pokładowego.
Szału nie ma, ale zawsze można zabić czas i dowiedzieć się kilku ciekawostek
dotyczących miejsc z siatki lotów węgierskiego przewoźnika. Dowiaduję się kilku
wskazówek dla turystów wybierających się go gruzińskiego Kutaisi a także
znajduję informację na temat lokalu z popcornem o różnych smakach, który
niedawno otworzył swoje podwoje w Paryżu. Nie omieszkam sprawdzić podczas
najbliższej wizyty we francuskiej stolicy w już nadchodzący weekend. Zaznajamiam
się jeszcze z ostatnich numerem Vivy i już głos z kokpitu informuje o
rozpoczęciu zniżania a niebawem zapala się lampka sygnalizująca obowiązek
zapięcia pasów. Zapomniałem dodać, że kilkanaście minut po starcie prowadzony
był tradycyjnie słono płatny serwis pokładowy, podczas którego pasażerowie
mogli skorzystać z niewątpliwie atrakcyjnej oferty jaką jest zestaw kanapka z
napojem (ciepłym lub zimnym) a do tego batonik lub orzeszki gratis :-P
Zdecydowany plus dla załogi, że ze swoimi zapowiedziami nie są tak agresywni i
nachalni jak ich konkurencja u irlandzkiego przewoźnika Ryanair. Na pokładzie
nie są też organizowane loterie czy zabawa w zdrapki, a wszystkie komunikaty
wygłaszane są w języku polskim i angielskim w wyraźny zrozumiały sposób. Za
oknami widać już ląd, nawet nie zaobserwowałem, kiedy przelatywaliśmy nad
Bałtykiem. Lubię ten moment, kiedy samolot podchodzi do lądowania i coraz
wyraźniej widać ziemię. Szwecja wita nas lekką mżawką, wyjście z samolotu
następuje tradycyjnie po dostawieniu schodków, bo na małych regionalnych
lotniskach nie ma odpowiedniej infrastruktury, zresztą tani z założenia przewoźnik
na pewno nie byłby skory dokładać do interesu. Po mokrej płycie lotniska Göteborg
City Airport (GSE) przechodzimy do namiotu i praktycznie zaraz wchodzimy do
terminalu. Wewnątrz znajduje się jedna taśma, na którą wyjeżdżają bagaże, sam
budynek prezentuje się niesamowicie skromnie i dość szkaradnie jak na
skandynawską sterylność przystało. Jeszcze tylko jedne drzwi i już jestem w
hali przylotów, gdzie na przybyszów czekają stęsknione rodziny i znajomi. Mijam
mały tłumek oczekujących i pozwalam sobie zwiedzić ten przybytek, w małym sklepiku
od razu kupuję pocztówki oraz znaczki. Są bodajże 3 mikroskopijne stanowiska
odprawy biletowo-bagażowej a samo lotnisko obsługuje prawie wyłącznie kilka
lotów linii WizzAir i Ryanair. Więksi przewoźnicy korzystają z lotnisko GOT. Co
ciekawe, główne lotnisko miasta jest położone dalej niż port dla tanich
przewoźników, ale radzę także nie sugerować się zbytnio nazwą City Airport, bo
zdecydowanie ma się ona nijak do rzeczywistości. Do miasta jest daleko a
możliwości dojazdu są następujące: shuttle bus Flygbussarna odlatujący
bezpośrednio po wylądowaniu samolotu sprzed lotniska lub autobus komunikacji
miejskiej o numerze 36, którego przystanek Säve Flygplats zlokalizowany jest
przy głównej drodze przechodzącej nieopodal lotniska. Wybieram drugą opcję,
ponieważ różnica w cenie biletów jest dość znaczna, komfort podróży podobny a i
czas przejazdu autobusów bardzo się od siebie nie różni i oscyluje w granicach
25 minut. Żeby nie było zbyt łatwo to poinformuję, że biletów na komunikację
miejską nie da się kupić na lotnisku ani u kierowcy pojazdu. Można to zrobić jedynie
przez telefon komórkowy, ale tylko wtedy, jeśli mamy szwedzki numer telefonu z
prefixem +46. Dzięki uprzejmości mojego kolegi mieszkającego w Sztokholmie
udaje mi się nabyć taki bilet i mogę wsiąść do autobusu nieco spokojniejszy, bo
mam nadzieję wybronić się przed ewentualnymi kontrolerami. Oprócz mnie z
lotniska do miasta jedzie też parka z samolotu z Warszawy, ci już biletów nie
posiadają, ale mają szczęście, bo kanary się nie pojawiają. Autobus jedzie po
podmiejskiej trasie i mija kolejne pola i eleganckie zabudowania, najpierw
gospodarcze, a później coraz częściej pojawiają się bardziej okazałe kolorowe
mniej lub bardziej domki. W końcu docieramy na pętlę Hjalmar Brantingsplatsen
na przedmieściach Göteborga. Niebo chmurzy się coraz bardziej i wygląda
złowrogo, a przecież w prognozie pogody wyraźnie pokazywano, że będzie
słonecznie. Humor poprawia mi logo ulubionego McDonald’s, nie byłbym sobą,
gdybym nie skorzystał z takiej okazji, zwłaszcza że jest 9:30 rano i mogę
spróbować nowości z oferty śniadaniowej. Decyduję się na menu z ciemnym
pieczywem, kanapka z sałatą, żółtym serem i plasterkiem chudej wędliny oraz
dużą kawą z mlekiem. Za taki zestaw płacę jedyne 36 koron, co jak na Szwecję
jest naprawdę przystępną ceną (niecałe 17 PLN). Sam lokal jest bardzo obszerny
i dwupoziomowy, zajmuję miejsce przy stoliku na dole, widzę, że na większości z
nich wyłożona jest miejscowa prasa, mogę sobie ją tylko przewertować, bo języki
skandynawskie to nie moja bajka lingwistyczna. Bezpłatne wi-fi działa, ale
toaleta bezpłatna już nie jest i aby się do niej dostać należy wrzucić do automatu
monetę o nominale 5 koron szwedzkich.
Po nadzwyczaj smacznym posiłku
ruszam w drogę do centrum. Można podjechać dwa przystanki tramwajem, ale ja
decyduję się przejść potężny most zwodzony spinający dwie części portowej
metropolii. Na jego przełomie znajduje się specjalny punkt wartowniczy, z
którego zapewne przeprowadzana jest cała operacja zamknięcia mostu dla ruchu
pieszego i kołowego. Wszędzie wytyczone są ścieżki dla pieszych oraz dla
rowerów, wszystko jest dokładnie oznakowane, zatem raczej trudno się zgubić,
zwłaszcza jeśli zaraz po przylocie zaopatrzymy się w darmową mapkę miasta
dostępną w wielu prospektach reklamowych na lotnisku. Ku mojemu niezadowoleniu
zaczyna kropić deszcz, więc przyspieszam kroku i niemalże truchtem przemierzam
most. Po jego prawej stronie przy rzece znajduje się nowoczesny wieżowiec w
czerwono-białych barwach, który z daleko przypomina budowlę z klocków Lego.
Przez miejscowych został zaś nazwany szminką, bowiem jest specyficznie ucięty i
rzeczywiście przypomina ten przedmiot. No, ale ja już jestem po drugiej stronie
mostu, przede mną po lewej stronie znajduje się nowoczesny dworzec Nils
Ericsson Terminal. Mam wrażenie, że pod względem wystroju przypomina mocno
berlińskie Hauptbahnhof, ale z braku czasu nie mam możliwości zbyt długo mu się
przyjrzeć. Z dworca przechodzę podziemiem do centrum handlowego Nordstan.
Akurat wybiła godzina 10:00, więc wszystkie sklepy, stoiska, kawiarnie i
restauracje otworzyły swoje podwoje. Znajduję chwilę, by pobuszować po H&M,
w końcu to szwedzka marka znana na całym świecie i chyba tylko IKEA może
konkurować z nią pod względem rozpoznawalności. Salon H&M jest naprawdę
pokaźnych rozmiarów, ale nie mogę powiedzieć, że asortyment rzuca mnie na
kolana, już to gdzieś widziałem. Wypatruję m.in. podkoszulkę, którą kupiłem za
grosze w ich sklepie w Sofii, tutaj taki sam produkt kosztuje majątek.
Najbardziej podobają mi się czapki zimowe, proste z chwytliwymi napisami, ich
cena to bodajże 79,50 SEK, ale stwierdzam, że do mojego wypadu do Norwegii i na
Islandię jeszcze zdążę się zaopatrzyć w odpowiednio ciepłą garderobę ;)
Po wyjściu z centrum handlowego
ruszam przed siebie ulicą o intrygującej nazwie Östra Hamngatan.
Na samym
początku trasy prawie wszystkie mijane po drodze kamienice są szare, ale niebawem
się to zmienia, a ulica nabiera znacznie bardziej wielkomiejskiego charakteru. Chodniki
są pięknie wykonane, wszystkie budynki bogato zdobione i bardzo zadbane,
środkiem ulicy wolno suną tramwaje, zaczyna się ciąg witryn sklepowych oraz
restauracji. Między chodnikiem a jezdnią pojawiają się wyprofilowane drzewka.
Po lewej stronie można podziwiać piękne fontanny przed wejściem do rozległego
parku, po drugiej zaś gmach teatru. Kawałek dalej w podziemiach ulokowany jest
supermarket coop konsum. Jako fan wszelkich nowinek kulinarnych niedostępnych w
Polsce nie mogę wobec niego przejść obojętnie i z koszykiem w dłoni wędruję
między półkami, niestety do zakupów skutecznie zniechęcają surowe skandynawskie
ceny. Z ciekawostek udało mi się dostrzec, że w Szwecji sprzedawane są dżemy w
formie galaretowatych roladek w folii, dość komicznie to wygląda, ale co kraj,
to obyczaj. Są także oczywiście dżemy pakowane tradycyjnie w szklane słoiki. Asortyment
lodówek z jogurtami jest mało urozmaicony. Udaje mi się za to upolować moją
ulubioną Vanilla Cola w puszce, krakersy TUC o smaku czosnku i ziół oraz słodką
bułeczkę kannebullen. Ambitnie podchodzę na automatycznej kasy, która nie ma
wyboru funkcji języka, ale transakcja przebiega bezproblemowo. Po wyjściu ze
sklepu docieram jeszcze tylko kawałeczek do centralnego punktu Göteborga, jakim
jest muzeum miejskie. Przed jego rozłożystym gmachem umiejscowiony jest pomnik
Posejdona. Patrzę za zegarek i czas wracać, 3 godziny w mieście minęły
błyskawicznie i już muszę żegnać się ze Szwecją. A naprawdę szkoda, bo jestem
pewien, że miasto ma jeszcze wiele do zaoferowania, ponadto pogoda znacznie się
poprawiła, wiatr przegnał chmury i wyszło piękne słońce. Na stanowisku H
wspomnianej wcześniej pętli Hjalmar Brantingspaltsen oczekuję na kurs autobusu
36. Kierowca podjeżdża nieco wcześniej, można zająć dogodne miejsca. Do pojazdu
wsiada grupa młodych rozkrzyczanych Szwedek z plastikowymi przezroczystymi
kubeczkami z kolorowymi drinkami w dłoni. Jedna z dziewcząt ma na głowie welon
a w dłoni dzierży różdżkę, to zapewne przyszła panna młoda. Uczestniczki
wieczoru panieńskiego robią w autobusie bardzo duży hałas, kokietują starszego
kierowcę, który udostępnia im mikrofon i panna młoda wygłasza przygotowany
wcześniej tekst, koleżanki wiwatują na jej część, robione są pamiątkowe fotki i
śmiechom nie ma końca. Aż dziwne, że dziewczyny wybrały sobie środek dnia, by
świętować. Chyba, że to była tylko rozgrzewka przed wieczorną imprezą. Tego się
już nie dowiem, a tymczasem wysiadam na przystanku przy lotnisku i zmierzam do
terminala. Obok mnie żwawo maszerują polscy robotnicy, jak wynika z ich rozmowy
są to pracownicy fizyczni, którzy jadę na krótko do Polski. Okazuje się, że tym
razem to taki właśnie typ pasażerów będzie dominował w samolocie. Maszyna
przylatuje z bośniackiej Tuzli o czasie, jeszcze tylko ponowne sprawdzenie kart
pokładowych i można wchodzić na pokład. Witam się ponownie z tą samą załogą,
nie mam pojęcia, czy zorientowali się, że leciałem z nimi rano, ale nie sądzę. Utwierdzam
się tylko w przekonaniu, że nie chciałbym pracować dla linii WizzAir jako
załoga pokładowa, ponieważ nie mają oni stopoverów, co jest równoznaczne z tym,
że nie mogą nic zwiedzić czy zobaczyć. Samolot tylko zmienia trasy i pasażerów
a załoga na koniec dnia wraca do swojej bazy, i tak w kółko.
 |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz