Przede mna daleki
weekendowy wypad, wybieram sie do miejskiej dzungli za jaka uchodzi stolica
Meksyku. Mniej wiecej rok temu udalo mi sie upolowac bilet na trasie
Mediolan-Monachium-Mexico City za bezcen, pozostawalo dokupic dolot do Milano i
powrot z Monachium (taka kombinacja byla tansza a poza tym zyskiwalem sporo
czasu). Na lotnisku Malpensa (MXP) po odbiorze kart pokladowych moge rozgoscic
sie w nowym lounge’u Lufthansy, rozmach, z jakim zostal stworzony robi
wrazenie. Wnetrze jest bardzo przestronne, mozna skosztowac lokalnej kuchni a
kawe i drinki serwuje najprawdziwszy wloski barista. Po solidnym posilku odpoczywam
w fotelu przy deserze (ciasto czekoladowe) i popijam Aperol Spritz. Lot do
Monachium jest opozniony o okolo pol godziny, ale na monachijskim lotnisku mam
spory zapas czasowy a pilot nadrabia opoznienie w trakcie lotu. Przede mna
kolejna wizyta w saloniku, przed dlugim nocnym lotem postanawiam sie odswiezyc,
akurat to lotnisko oferuje taka mozliwosc. Boarding na moj rejs do MEX klasycznie
jest dzielony na poszczegolne grupy, z racji mojego miejsa na przodze klasy
ekonomicznej wchodze na poklad jako jeden z ostatnich pasazerow, miejsca na bagaz
mam na szczescie pod dostatkiem. Na dlugich nocnych lotach przyjalem od
niedawna strategie wybierania miejsc przy przejsciu. I tak nic nie zobacze
przez okno, a nie mam problemow z wstawaniem czy tym, by nieco pospacerowac po
pokladzie. Niestety, naleze do tych nielicznych pasazerow, ktorzy podczas lotu
nie potrafia zasnac. Moge byc smiertelnie zmeczony w momencie startu, po
oderwaniu sie samolotu od ziemi zmeczenie natychmiast ustepuje i zachowuje
czujnosc. Chyba podswiadomie chce zachowac przytomnosc umyslu na wypadek
ewakuacji, na szczescie takze i tym razem nie zachodzi taka koniecznosc i po
osiagniecu wysokosci przelotowej samolot bezpiecznie sunal przez noc az do
lotniska w Mėxico Ciudad. Blyskawicznie opuscielm poklad i kontrola paszportowa
zajela mi jednynie chwile, w Meksyku nie sa pobierane odciski palcow, nie sa
wykonywane fotografie, nikt nie zadaje zbednych pytan, musze jeszcze poczekac
na bagaz rejestrowany, moja zolta walizka pojawia sie na tasmie w ostatniej
kolejnosci, jest sobota ok. 04:30, metro kursuje dopiero od 06:00, wiec na
dobra sprawe o tej porze nigdzie mi sie nie spieszy. W mikroskopijnej toalecie
probuje sie nieco odswiezyc i przywrocic do stanu uzywalnosci, pozniej
korzystam z oferty lotniskowej restauracji McDonald’s, poranny zestaw
sniadaniowy dobrze mi robi.
Wciaz jest ciemno kiedy kieruje sie do lotniskowej
stacji metra, po lekturze relacji na wielu blogach kurczowo trzymam moj bagaz i
pilnuje, by nikt mi w nim nie grzebal, metro w Meksyku uwazane jest za Mekke
kieszonkowcow. Samo metro nie robi na mnie dobrego wrazenia, stacje sa dosc
ponure, bardzo duszne, pociagi zas stare i zatloczone. Co mnie zdziwilo to
fakt, ze nie istnieje tam zaden system zapowiedzi glosowych ani wizualnych,
przed otwarciem i zamknieciem drzwi slychac jedynie glosny gong. Co wiecej,
nazwy stacji nie sa dobrze widoczne z poziomu pasazera siedzacego czy stojacego
w wagonie, trzeba zatem dokladnoie zaplanowac sobie podroz i miec sie na
bacznosci. Po wyjsciu ze stacji w srodmiesiu uderza mnie lekki chlod, ale na
pieknym rozowym o tej porze niebie juz pojawia sie slonce. W oddali widze juz
szyld mojego hotelu Manalba, po drodze zatrzymuje sie jeszcze na kawke i donuta
w ulubionym Starbucks Coffee, nie moglbym sobie darowac wizyte w tym lokalu. W
Mexico City kawiarnie tej amerykanskiej siecowki znajduja sie niemal na kazdym
rogu a ceny sa sporo nizsze niz w Polsce. Po zostawieniu bagazu w hotelu ruszam
w miasto, slonce jest juz w pelni, ruszam na slynny plac Zócalo, ktory uznawany
jest za najwiekszy plac na swiecie. To wlasnie na tym placu krecono ostatnia czesc
przygod Bonda. Tak sie niefortunnie zlozylo, ze w trakcie mojego dwudniowego
pobytu w Meksyku plac akurat byl ogrodzony, a na jego srodku pod namiotami
rzymskimi znajdowaly sie stoiska reklamowe poszczegolnych krajow. W zwiazku nie
bylo mi dane podziwiac pelnego rozmiaru Zócalo, ale nie przeszkodzilo mi to, by
caly plac obejsc dookola, na krotka chwile zajrzalem takze do katedry, mimo iz
nie jestem zwolennikiem spacerow po swiatyniach. Szczerze mowiac spodziewalem
sie wiekszych tlokow na ulicach i chodnikach, na szczescie nic takiego nie
mialo miejsca i swobodnie moglem podziwiac fasady kolonialnych budynkow. Bardzo
podobal mi sie majestatyczny urzad pocztowy oraz gmach Palacio de Bellas Artes,
ktory jeszcze ciekawiej prezentowal sie z gory. Panorame niekonczacego sie
ogromnego miasta warto bowiem podziwiac z 38. pietra wiezowca La Torre
Latinoamericana. W centrum miasta jest sporo wysokiego zabudowy, az nie chce
sie wierzyc, ze miasto lezy w strefie aktywnosci sejsmicznej i nie tak dawno
przez kraj przetoczylo sie silne trzesienie ziemi. Podczas moich spacerow po
miescie nie moglo oczywiscie zabraknac uzupelniania kalorii przysmakami kuchni
meksykanskiej, skosztowalem tacos, burrito czy soku z kaktusa, a wieksze zakupy
spozywcze zrobilem w duzym supermarkecie Walmart zlokalizowanym nieopodal
mojego hotelu.
W niedziele skoro swit (tym razem metro rusza o godz. 7 rano)
udalem sie na polnocny dworzec autobusowy, skad autobusem dotarlem do Teotihuacan,
gdzie odnalezc mozemy slady cywilizacji Aztekow w postaci Piramidy Slona i
Piramidy Ksiezyca. Budowle stoja sobie w szczerym polu, z daleka wygladaja
niepozornie, ale kiedy zdamy sobie sprawe, ze zostaly zbudowane przed setkami
lat, kiedy obecna technologia nie byla dostepna, to bedziemy chylic czola ku
tamtejszym budowniczym. Uwaga dla zwiedzajacych, stopnie na schodach piramid sa
wysokie i strome, radze zabrac odpowiednie obouwie i odpowiednio stawiac stopy
podczas wspinaczki, piekna widok z gory na pewno Wam to wynagrodzi. Po powrocie
do miasta Meksyk udalem sie na kolejny dlugi spacer, tym razem jedna z najbardziej
reprezentacyjnych ulic Paseo de la Reforma, cala aleja wysadzana jest pieknymi
roslinami, bujnymi drzewami, znajdziemy tam laweczki, fontanny, wlasnie w tym
miejscu spotkalem piekna wiewiorke, ktorej nie straszny byl obiektyw mojego
aparatu ;) Przy ulicy mieszcza sie gmachy eleganckich sklepow, bankow, siedziby
zachodnich korporacji, pieknym zwienczeniem Paseo de la Reforma jest zlota figura
aniola umieszczona na cokole. Nieopodal znajduje sie wejscie do parku Chapultepec,
zwany inaczej plucami miasta, do ktorego wlasnie zmierzalem; okazuje sie, ze to
wlasnie tam skryla sie chyba cala populacja Meksyku, w alejkach mozna spotkac
mnostwo rodzin z dziecmi, wzdluz sciezek ustawione sa stoiska z przekaskami
oraz odpustowymi pamiatkami, to wlasnie tam nabywam magensy w kszatcie
sombrero, na miescie o ladne pamiatki jest niezwykle trudno. W parku nie tylko
mozna spacerowac, jest tez sporej wielkosci jezioro, po ktorym mozna plywac w
wypozyczonych kajakach, w dalszej czesci znajdziemy takze ogrod zoologiczny,
ale tam juz nie dotarlem. Moze jeszcze kiedys bedzie okazja wrocic, bo z
pewnoscia Meksyk to nie tylko stolica, ale takze kurorty takie jak Cancun czy
Acapulco. Tymczasem w poniedzialkowy poranek wracalem juz do Polski. Adios!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz