W
piatkowe popoludnie wychodze godzine wczesniej z pracy i ok. 15:30
pojawiam sie na moim ulubionym Lotnisku Chopina, kieruje sie do
stanowiska odpraw linii Brussels Airlines i odbieram karte pokladowa na
moj popoludniowy rejs do Brukseli. Przy stanowiskach check-in jest
pusto, ale kolejka do kontroli bezpieczenstwa tym razem jest dluga i
musze odstac swoje. Pracownicy ochrony bardzo dokladnie wypelniaja swoje
obowiazki, kaza wszystkim zdejmowac buty, co jeszcze bardziej wydluza
czas kontroli. W koncu moge udac sie do saloniku business lounge
Polonez i rozpoczac tam before party przed impreza w Brukseli. Po
poczestunku i odpoczynku w wypelnionym niemal po brzegi lounge’u czas
ruszac do wyjscia do samolotu. Wprawdzie samolot A319 stoi juz przy
rekawie, ale boarding sie nieco opoznia a dodatkowo stoimy na plycie i
czekamy na swoja kolej na kolowanie, jak widac o tej porze w piatkowe
popoludnia stoleczny port sie korkuje. Tym razem zajalem miejsce w
srodku kabiny, ale wciaz tradycyjnie po prawej stronie przy oknie, tak
jak lubie. Przed startem ogladamy instruktaz bezpieczenstwa, podoba mi
sie, ze zaloga porozumiewa sie w trzech jezykach, moge uslyszec moj
ulubiony francuski oraz nieco „kanciasty” holenderski. Lagodnie
startujemy nad Aleja Krakowska, chwile pozniej wlatujemy w chmury a po
osiagnieciu wysokosci przelotowej na niebie widac juz tylko ciemnosc ;)
To czas, w ktorym zaloga oferuje pasazerom klasy ekonomicznej platny
serwis, bezplatnie mozemy liczyc jedynie na szklaneczke napoju. Oddaje
sie lekturze magazynu pokladowego i studiuje siatke przewoznika, w
ktorej dominuja destynacje afrykanskie. Najwidoczniej jest
zapotrzebowanie na rejsy do dawnych kolonii belgijskich w sercu Afryki.
Po niecalych dwoch godzinach lotu samolot przyziemia na placie lotniska
Zaventem. Po wyjsciu z maszyny na poziomie w kiosku zaopatruje sie w
aktualne wydanie magazynu „Paris Match” (okazuje sie, ze istnieje jego
belgijska edycja) i przy okazji rozmieniam banknoty na monety, gdyz te
beda mi potrzebne do skorzystania ze schowka na bagaze, zlokalizowanego
na zewnatrz terminala w poblizu glownego wejscia. Po zamachu na lotnisko
w Brukseli wprowadzono dodatkowe srodki bezpieczenstwa, przed gmachem
odbywa sie teraz wstepna kontrola bezpieczenstwa, sa bramki do
wykrywania metalu i maszyna Heimanna, a na terenie lotniska krazy wojsko
z dluga bronia. Widok zolnierzy z kalachami juz mnie nie dziwi, bylem
na lotnisku jeszcze przed zamachem i juz wtedy budynek byl strzezony
przez takie patrole. Przechowanie bagazu do 24 h to koszt 7.50 euro; aby
zamknac skrytke nalezy zaplacic 1 euro, pozostala naleznosc nalezy zas
uiscic przy odbiorze. Po zamknieciu skrytki (szafki sa pokaznych
rozmiarow, spokojnie zmiesci sie tam duzy bagaz rejestrowany) otrzymamy
papierowe pokwitowanie z kodem kreskowym, ktory potrzebny jest do
otwarcia szafki. Warto nadmienic, ze akceptowane sa jedynie monety o
nominalach 50 eurocentow, 1 euro i 2 euro, nie mozna placic banknotami
ani kartami platniczymi, a opisane na stronie internetownej urzadzenie
do rozmieniania pieniedzy jest uszkodzone. Przy schowkach nie ma tez
nikogo z obslugi lotniska, natomiast znajduje sie aparat telefoniczny,
ktory mozemy uzyc, by skontaktowac sie z personelem w przypadku
problemow. U mnie wszystko poszlo sprawnie i rankiem po powrocie z
imprezy w centrum odebralem moja walizke podreczna i udalem sie na
odprawe na kolejny rejs. Kiedy w Polsce nadchodzi zima, najlepiej udac
sie do cieplej Afryki, rok temu na koniec listopada odwiedzilem Marakesz
i Barcelone. Tym razem zainspirowany biografia Yves’a Saint Laurenta po
raz trzeci postanowile odwiedzic Maroko, moj wybor padl na najwieksze
miasto tego kraju oraz jego stolice, czyli Casablanke i Rabat. Do
Casablanki z Brukseli dolece linia Air Arabia Maroc, to niskokosztowy
(no, moze sredniokosztowy :D) przewoznik lotniczy, posiadajacy kilku
hubow w swiece arabskim, m.in. wlasnie w Casablance, ktora ogolnie jest
slabo skomunikowana tanimi liniami z Europy (kiedys do CMN latal
easyJet), za to dolecimy tam liniami regularnymi z Europy Zachodniej.
Odprawa na moj rejs rozpoczna sie ok. 3 godziny przed startem. Majac w
pamieci ilosc pasazerow podrozujacach do Maroka z licznymi tobolami oraz
brak mozliwosci odprawy online przeczuwam bardzo dluga kolejke, ale
okazuje sie, ze przy stanowisku odprawy akurat nikogo nie ma, odbieram
wiec karte pokladowa i walizke na naklejke i przechodze do kontroli
bezpieczenstwa oraz paszportowej, wylot odbywa sie z czesci B terminala.
Jest on przestronny i bardzo prosto skonstruowany, nie sposob sie
zgubic. Do odlotu jest jeszcze sporo czasu, odpoczywam sobie na
wygodnych siedzeniach i obserwuje pozostalych wspolpasazerow. Na
pierwszy rzut oka widac, ze do Maroka leca tylko dwie biale twarze,
reszta pasazerow to ludnosc lokalna. Tego dnia samolot przylatuje z
Nadoru i wykonuje nastepujaca rotacje: Nador – Bruksela – Casablanca
– Bruksela – Nador, boarding rozpoczyna sie niemal godzine przed
startem i przebiega bardzo sprawnie, samolot wypelniony jest w ok. 60
– 70 %, nie ma tloku. Za oknem piekny sloneczny poranek, bardzo dlugo
czekamy na nasza kolej na start, warto bylo czekac, bo po osiagnieciu
wysokosci przelotowej za oknem rozposcieraja sie piekne widoki, tego
ranka zachmurzenie jest niemalze znikome. Jak na tania linie jest na
bogato: do samolotu wchodzimy przezu rekaw a podczas lotu na monitorach
wysuwanych z paneli nad siedzeniami mozna sledzic trase lotu, co bardzo
mi odpowiada. Slonce za oknem przyjemnie kolysze do snu i pierwsza
godzine lotu do Afryki praktycznie przesypiam. Czarny Lad zas nie jest
czarny, ale zielony a lotnisko w Casablance zlokalizowane jest na
terenach nizinnych. Zaraz po starcie otrzymalismy juz formularze
wjazdowe, na ktorach wypisac nalezy swoje dane osobowe oraz kontaktowe.
Po ladowaniu w miare szybko opuszczam poklad i kieruje sie prosto na
kontroli paszportowej. Celnik przepisuje dane do swojego komputera i po
chwili w moim paszporcie znajduje sie juz jeszcze jednak pieczatka.
Teraz obieram kurs do wyjscia, tutaj jeszcze skanujemy bagaz i nasze
okrycie wierzchnie i wreszcie oficjalnie witamy w Maroku. Za niecaly
kwadrans mam odjazd pociagu do centrum, kursuja raptem raz na godzine,
zatem dobrze zgralem sie czasowo. Stacja kolejowa miesci sie
podziemiach lotniska, w kasie nabywam bilet do dworca Casa Voyageur za
47 dirhamow i udaje sie do pociagu, ktory niebawem rusza. Jest to
pietrowy sklad podmiejski, nie rozni sie zbytnio od pociagow Kolei
Mazowieckich, moze jest jedynie nieco bardziej wysluzony. Po 45 minutach
docieram na nowoczesny dworzec polozony tuz przy porcie oraz nieopodal
centrum miasta. Widac, ze obiekt zostal niedawno oddany do uzytku, nie
ustepuje on w niczym dworcom w Europie, jest McDonald’s oraz McCafÄ—,
Starbucks Coffee czy kiosk Relay a przestrzen kasowa i hall zostaly
nowoczescnie i gustownie zaaranzowane. Po wyjsciu z dworca czuc mile
ciepelko i promienie slonca, dokola widac palmy, jest glosno, samochody
trabia. Juz pierwsze minuty przypominaja mi, ze nie bedzie latwo
poruszac sie tutaj jako pieszy, przechodzac przez jezdnie nie mamy
zadnych praw (nawet na swiatlach), a czesto kierowcy specjalnie jeszcze
przyspieszaja i trabia na pieszych.
Zatrzymuje
sie w Hotelu Central na obrzezach medyny, czyli historycznie
najstarszej czesci miasta z kretymi ulicami i placami. Obiekt wykonany
jest w charakterystycznym dla Maroka arabskim stylu. Niestety, mimo
zapewnien recepcjonisty widok z okna nie jest ladny, ale wchodzac na
kolejne kondygnacje przez szyby widze, ze moglo byc gorzej, pokoj z
widokiem na dach sasiedniego budynku, na ktorym urzadzono nieformalne
wysypisko smieci. Po odpoczynku ruszam na glowny plac miasta im
Mohammeda V, ktory tetni zyciem; znalezc tam mozna oczywiscie licznych
sprzedawcow niemal wszystkiego, sa tez liczne kawiarnie, w ktorych jako
gosci spotkamy niemal wylacznie mezczyzn, kobiety w tam kraju wydaja sie
nie posiadac praw do wyjsc towarzyskich, a moga jedynie przygotowywac
posilki w gronie domowym. Po upojeniu sie atmosfera gwarnego centrum
wsiadam w tramwaj jadacy na polnoc na plaze Ain Diab, po 30 minutach
wysiadam na koncowym przystanku i udaje sie na dluzszy spacer promenada
Corniche wzdluz oceanu i zatrzymuje sie na kawke w restauracji
McDonald’s. Po uzupelnieniu kofeiny ruszam w przeciwna strone do centrum
handlowego Mall of Morocco, ktore wlasnie swietuje swoje 5 urodziny,
jest to najwiekszy kompleks tego typu w kraju, przypomina tradycyjne
centra handlowe w Europie, jednakze moim glownym celem sa zakupy w
hiperkarmecie Marjane, gdzie do koszyka trafiaja lokalne smakolyki,
herbata z mieta, okragly chleb i slodkie mandarynki z Agadiru. Maroko
jest znane ze swoich pomaranczy, do sniadania obowiazkowo podawan jest
sok ze swiezo wyciskanych owocow, szklaneczke takiego napoju mozemy
dostac niemal na kazdym rogu w kawiarni badz tez od ulicznych
sprzedawcow za naprawde niska kwote. 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz