Boardig do samolotu w
Warszawie ma miejsce przez rekaw, przy odprawie system na rejsie do Kijowa
automatycznie przydzielil mi miejsce 5F, co bardzo mnie ucieszylo, gdyz jest to
miejsce z przodu kabiny a na dodatek przy oknie po prawej stronie. Juz na
pokladzie samolotu Boeing 737 okazalo sie, ze rzad piaty jest wyjatkowo
feralny. Po raz pierwszy w zyciu okazalo sie bowiem, ze ledwo zmiescilem sie w
moim fotelu. Mam 186 cm wzrostu, ale dotychczas nie odczuwalem nigdy tak bardzo
ograniczonej przestrzeni, tutaj juz wchodzac do mojego rzedu zauwazylem, ze
fotele sa w bardzo bliskiej odleglosci wzgledem rzedu czwartego, w ktorym
przewoznik oferowal wieksza przestrzen na nogi i podejrzewam, ze to bylo tym
wlasnie spowodowane. Odstep miedzy kolejnymi rzedami wygladal juz standardowo.
Na powrocie mialem miejsce w rzedzie 23. i tam przestrzeni na nogi bylo
wystarczajaco. Na szczescie rejs trwal nieco ponad godzine, wiec tak bardzo sie
nie zmeczylem; podczas lotu obsluga serwowala platny catering, wygladalo to
bardzo podobnie jak w PLL LOT jeszcze kilka miesiecy temu (obecnie poza woda
mozna za darmo napic sie na pokladzie kawy lub herbaty i tradycyjnie
poczestowac sie Prince Polo, ktore przez stewardessy dumnie jest nazywane „przekaska”).
Po ladowaniu na lotnisku Borispol (KBP) bylem nieco zaskoczony, ze pilot nie
dokolowal do terminala, zatrzymalismy sie na plycie lotniska i dotarlismy do
hali przylotow autobusem. Podczas oczekiwania na przewiezienie do terminala
mialem okazje obserwowac prace ukrainskich sluzb lotniskowych, bardzo
intrygujaco wygladaja ciagniki z przyczepami, ktore transportuja bagaze, mozna
sie poczuc jak na polu, gdzie praca wre a glowna rola w przedstawieniu
odgrywaja traktory bialoruskiej produkcji, podobne rozwiazania widzialem juz
dwa lata temu na minskim lotnisku.
Do miasta docieram
autobusem firmy Sky Express, ktory startuje sprzed hali przylotow, koszt
dojazdu do stacji metra Charkowska to 60 hrywien, do glownego dworca kolejowego
polozonego nieco dalej placimy 100 hrywien, bilety kupuje sie u kierowcy. Bezsposrednio
po wyjsciu z autobusu trafiam na sowieckie blokowisko z wielkiej plyty, taki
kijowski odpowiednik Ursynowa, przy glownej arterii biegnacej do miasta swoje
stragany maja straganiarki z mydlem i powidlem, ja przeciskam sie przez
spragnionych wrazen na przydroznym bazarze i docieram do oazy kapitalizmu, jaka
jest znajdujacy sie tam McDonald’s. Mam szczescie, jest wczesny poranek i
jeszcze jest tam serwowane sniadanie, zamawiam menu, w sklad ktorego wchodza
kasza owsiana, naleniki i oraz kakao, calkiem pozywny zestaw na dobry poczatek
dnia. Po konsumpcji czas spalic kalorie spacerujac po miescie, do scislego
centrum docieram oczywiscie metrem, w kasie kupuje zeton za 5 hrywien i moge
bez konca przemieszczac sie po tym podziemnym labiryncie, dopiero przy wyjsciu
na powierzchnie i przejsciu przez bramki musialbym nabyc nowy zeton
uprawniajacy mnie do kolejnego przejazdu – dopoki jestem w strefie peronowej,
moge przebywam tam do woli. Z racji mojego zamilowania do kolei robie kilka
przesiadek (Kijow ma 3 linie metra), odwiedzam najglebsza stacje metra na
swiecie, za ktora to oficjalnie uznaje sie stacje Arsenalna. Wystroj stacji
nawiazuje do czasow swietnosci Zwiazku Radzieckiego, mozna spotkac monumenty
przedstawiajace sierp i mlot i inne symbole wladzy ludowej, taki relikt tamtych
czasow. Po wyjsciu na powierzchnie (uwaga na szybko kursujace wiekowe schody
ruchome) ponownie uderzam do McDonald’sa, tym razem jednak kieruje sie do McCafė,
biore tylko kawe na wynos i rozpoczynam moj spacer po majestatycznym
Chreszczytaku i Placu Niezaleznosci. Na Majdanie nie widac wiekszych sladow
konfliktu zbrojnego z Rosja, na glownym placu miasta spotkac mozna kwiaciarki
czy tez radosnych spacerowiczow robiacych sobie zdjecia z „zywymi’ maskotkami.
W oddali polyskuja zlote kopuly Soboru Madrosci Bozej, przemieszczam sie zatem powolo
w kierunku tej swiatyni, po drodze wstepuje jeszcze do urzedu pocztowego, skad do
Polski wysylam zakupione wczesniej pocztowki. Odwiedzam takze supermarket Billa
znajdujacy sie w centrum handlowym Globus, gdzie zaopatruje sie w lokalne
przysmaki.
Przechadzajac sie po Chreszczataku dostrzegam filie piekarni Lviv
Croissants, gdzie wypiekane sa przepysze croissany z bardzo roznym nadzieniem.
Zaraz jednak wybieram sie na obiad do Puzatej Chaty, a moj zoladek nie jest z
gumy, pozostaje mi wiec tym razem obejsc sie smakiem. Wizyta w Pyzatej Chacie
na Chreszczatyku to prawdziwa uczta dla mojego podniebienia, rozplywam sie nad
barszczem ukrainskim i kotletem po kijowsku, na deser zas przenosze sie do
kawiarni Love Coffee (lokalna sieciowka) znajdujacej sie na ostatnim pietrze
Pinchuk Art Center tuz obok Rynku Besarabskiego. Przy wejsciu do budynku czeka
w kolejce spory tlumek odwiedzajacych, nie jest to jednak kolejka do kawiarni,
a do galerii sztuki, musze takze ustawic sie w kolejce i nieco poczekac, trzeba
przejsc prze wykrywacz metalu i pokazac zawartosc swojego plecaka czy torebki. Za
te drobne niedogodnosci jestesmy szczodrze wynagrodzeni po dotarciu winda na
ostanie pietro budynku, cale wnetrze kawiarni jest utrzymane w bieli i ma
bardzo futurystyczny design, na stolikach mozna ogladac archiwalne albumy
Polaroida, a przez okna podziwiac panorame srodmiescia Kijowa i dachy
sasiednich budynkow. Cala kawiarnia jest w nurcie eko, mozemy wybierac rozne
rodzaje mleka organicznego dodawanego do kawy, ja wybralem moja ulubiona matcha
latte i milo spedzilem czas delektujac sie zielonym napojem kontemplujac
zdjecia z poprzedniej epoki. Wybija godzina 17:00, wiec powoli zbieram sie w
droge powrotna na lotnisko, po drodze wstepuje jeszcze do sklepu MINISO, ktory
dobrze znam z moich podrozy do Chin. Wprawdzie oferta na Ukrainie nie wydaje
sie byc szczegolnie korzystna, ale w oko wpada mi maska do spania imitujaca
misia, urzeka mnie od pierwszego wejrzenia i od razu laduje w koszyku, bedzie
idealnie nadawac sie na kolejne dalekie podroze, a te mam juz starannie
zaplanowane. Metrem ze stacji Teatralna docieram bezposrednio do dworca
kolejowego, mam jeszcze nieco czasu do odjazu autobusu Sky Bus na lotnisko, wpadam
na kolejna przekaske do KFC, male frytki, kawa i ruszam w droge. Tym razem
jedziemy znacznie dluzej, bo prawie godzine, na pewnym odcinku trafilismy na
spory korek, ktorego nie sposob bylo ominac. Jak zwykle mialem jednak spory
zapas czasowy, wiec nie musialem sie nigdzie spieszyc. Na kijowskim lotnisku
jeszcze przed wejsciem do terminala musimy poddac sie wstepnej kontroli
bezpieczenstwa, sa bramki wykrywajace metal a nasz bagaz zostaje przeswietlony,
miejmy to na uwadze planujac wylot z Kijowa (KBP), gdy procedura moze przyczynic
sie do powstania dodatkowych kolejek. Wyjmuje wydrukowana wczesniej karte
pokladowa, przechodze przez kolejna kontrole bezpieczenstwa i kontrole
paszportowa, na szczescie pani kontrolujaca moj paszport nie pyta, dlaczego
bylem w Kijowie tylko na 1 dzien ;) Mam sporo czasu dla siebie, lustruje
tablice swietlne i kierunki, z ktorych wykonywane sa polaczenia lotnicze, pod
wieczor dominuja kierunki wschodnie, na jesieni sam bede mial okazje przeleciec
sie do Alma-Aty, ponownie na pokladzie linii UIA. Poki co kieruje sie na dolny
poziom, skad bedzie odbywal sie boarding na moj powrotny rejs do Warszawy. Do
WAW jest znacznie wiecej pasazerow niz na trasie do KBP, sadzac po paszportach,
to pol na pol stanowia Polacy i Ukraincy. O dziwo start maszyny nastepuje
planowo (wedlug serwisu Flight Radar maszyna codziennie lapala spore
opoznienie), wylatujemy z Kijowa przy zachodzacym sloncu, lecimy prawdzie na
zachod, ale kiedy ok. 20:30 ladujemy w Warszawie jest juz ciemno, nie udalo sie
przechytrzyc praw fizyki. To byl bardzo mily dzien, oby wiecej takich
wycieczek. :)
