Weekendowe wypady to moja specjalnosc, a ze
szczegolna sympatia darze kraje arabskie, to tym razem padlo na marokanski Fez.
W Maroku mialem okazje przebywac juz wczesniej, wiec mniej wiecej wiedzialem,
czego moge sie spodziewac. W drodze powrotnej mialem okazje zatrzymac sie na
dobe we Bordeaux, to jedno z ostatnich wiekszych francuskich osrodkow
miejsckich, do ktorego wczesniej nie mialem okazji dotrzec, teraz byla wiec
okazja, by to nadrobic. Trasa mojej weekenowej wycieczki to Warszawa
Modlin (WMI) – Bruksela Charleroi (CRL) – Fez (FEZ) – Bordeaux (BOD) – Krakow
(KRK).
Pierwszy etap podrozy to poznowieczorny rejs do Charleroi, samolot
Ryanaira przylatuje do Modlina ponad godzine spozniony, ale na szczescie tym
razem mi sie nie spieszy. Mam miejsce przy oknie, pogoda na trasie jest dobra i
podziwiam swiatla miast pod nami. Po dotarciu na lotnisko o dziwo udaje mi sie
jeszcze znalezc wolne miejsca siedzace a siedzenie obok mnie jest wolne, moge
sie wiec ulozyc z kocykiem i w miare ludzkich warunkach spedzic noc, rano
wzmacniam sie kawa flat white w Starbucks Coffee (niestety, od jakiegos juz
czasu nie ma w Charleroi kawiarni PAUL) i przechodze przez kontrole
bezpieczenstwa oraz kontrole paszportowa. Sam lot jak to w Ryanairze nie
wyroznia sie niczym szczegolnym, udaje mi sie nawet nieco zdrzemnacna go a
pozniej podziwiam piekne slonce oraz Czarny Lad, kiedy juz wlatujemy nad
Afryke. Okazuje sie, ze wlatujac do Maroka nie trzeba juz wypelniac karteczki z
naszymi danymi, a jedynie funkcjonariusz strazy granicznej pyta o zawod. Do
centrum miasta kursuje autobus numer 16, jego przystanek znajduje sie po
wyjsciu z terminalu i za parkingiem nieopodal ronda, jest slupek z odpowiednim
oznakowaniem, rozkladu jazdy jednak nie uswiadczymy. W koncu po ok. 45 minutach
oczekiwania przyjezdza mocno wysluzony autobus, cena biletu to raptem4 dirhamy,
wiec niecale 2 zlote, a do miasta jedzie sie ok. 40 minut. Z pojazdu wysiadam
na ostatnim przystanku przy dworcu kolejowym, hotel Ibis mam tuz obok, ale
zanim sie tam zamelduje, to postanawiam napic sie aromatycznego espresso w
jednej z licznych kawiarni zlokalizowanych w poblizu. Wlasnie owe kawiarnie sa
dla mnie kwintesencja Maroka, znajduja sie niemal wszedzie, spotkamy tam niemal
samych lokalnych mezczyzn, kobiet wsrod gosci tym razem nie wypatrzylem, kilka
pan pracowalo gdzies na zapleczu. Nie ma to jak relaks w ciepelku, na zewnatrz
panuje wiosenna aura, sa plamy, egzotycznie ubrani ludzie, lubie tak sobie
kontemplowac zycie miejskie. Hotel Ibis wyglada niemal tak samo jak wszedzie,
szybko zostawiam w pokoju moje rzeczy i ruszam do centrum handlowego Borj Fez,
gdzie glowna atrakcja dla mnie to rewelacyjnie zaopatrzony hipermarket
Carrefour. Po zakupach na bogato moja plocienna torba jest wypelniona niemal po
brzegi lokalnymi smakolykami, jogurtami, herbata, daktylami i innymi
przekaskami. Popoludniowa pora udaje sie do mediny, czyli starej czesci Fezu,
ktora jest uwazana za najwieksza atrakcje miasta. Aby sie do nie dostac trzeba
przejsc przez bogato zdobione bramy, zloto az kapie. Bardzo podoba mi sie ta
architektura Maghrebu, teraz czas na koloryt lokalny w pelnym znaczeniu tego
slowa. Stare miasto jest pelne spacerujacych, na turystow czekaja liczne restauracje,
gdzie mozna zjesc marokanski tajin czy wypic swiezo wyciskany sok z pomaranczy
oraz kupic pamiatki a takze wszelakie podroby markowych dobr luksusowych. Za
jedna z bram znajdziemy tez urzad pocztowy, gdzie mozna wyslac zakupione na
straganach pocztowki, nalezy jednak pamietac, ze poczta w weekend nie pracuje i
ja swoje widokowki wyslalem dopiero w poniedzialek z Francji. Wieczorny spacer
przez miasto do hotelu to kolejna okazja do przerwy w kawiarni, tym razem zamawiam
herbate z mieta, uwielbiam ten intensywny aromat ziolowego naparu.
W niedzielny poranek po sniadaniu na bogato
wychodze z hotelu i przy postoju taksowek oczekuje od 7 rano na pojawienie sie autobusu
na lotnisko, przyjezdza w koncu o 07:50, na dworze dopiero powoli robi sie
jasno, jest chlodno, widac, ze to juz klimaty pustynne. O tej moze miasto
swieci pustkami, szybko udaje mi sie dotrzec na lotnisko, gdzie musze jeszcze
podbic wydrukowana karte pokladowa na moj lot na trasie Fez – Bordeaux, taka sama
procedura obowiazuje na wszystkie wyloty lini Ryanair z Maroka. Po ladowaniu we
Francji wita mne juz nieco gorsza pogoda, ale wciaz jest cieplo, ok. 15 stopni,
mimo ze niebo jest lekko pokryte chmurami. Tuz przed terminalem lotniska
znajduje sie przystanek komunikacji publicznej, w automacie biletowym kupuje
bilet powrotny a chwile pozniej jade juz w strone srodmiescia. Zameldowanie w
hotelu trwa blyskawiczne, zaraz po nim udaje sie na spacer w strone Starego
Miasta a pierwsze kroki kieruje do gotyckiej katedry Saint Andre. Wprawdzie
koscioly to zdecydowanie nie jest moja bajka, ale tutaj postanawiam zrobic
wyjatek i jestem zdania, ze naprawde warto zajrzec do srodka. Spacer kontynuuje
waskimi uliczkami oraz deptakiem, w strefie ruchu pieszego znajdziemy caly
arsenal sklepow oraz punktow gastronomicznych, jest takze kawiarnia PAUL, ktora
mam okazje odwiedzic i przetestowac nowe lokalne specjaly. Trwa niedzielne popoludnie,
wielu Francuzow wyszlo na miasto i spaceruje na deptaku wzdluz rzeki Garonne
przeplywajacej przez miasto. Wzorem lokalsow zaopatruje sie w bagietke, wino i
ser i przy francuskiej telewizji spedzam wieczor w hotelu. Akurat z kanalow informacyjnych
jestem bombardowany wiesciami na temat panujacego w polnocnej Francji oraz
Europie huraganu Chiara. O ile kolejnego dnia pogoda w Bordeaux jest juz gorsza
i momentami pada deszcz, to poza tym nie dzieje sie nic specjalnego i moge spokojnie
wrocic popoludniowa pora do Krakowa. Oby wiecej takich sympatycznych kawowych
wycieczek!
Niemal od razu po powrocie z Hawajow i raptem
kilku godzinach snu we wlasnym lozku ruszam na Lotnisko Chopina, skad udaje sie
do Zurichu. Tym razem w podroz PLL LOT po raz kolejny mam okazje poleciec Boeingiem
737 odziedziczonym od rumunskich tanich linii Blue Air. Samolot jest mocno wysluzony
i glosny, podroz nim to zadna przyjemnosc, ale linia zrobila podmiane maszyny,
wiec nie mam nic do powiedzenia. Ladowanie na lotnisku ZRH to zdecydowanie moje
najgorsze ladowanie w zyciu, z powodu burzy pilot musi tuz nad lotniskiem
poderwac maszyne do lotu i przerwac podejscie do ladowania, chwile potem
wlatujemy w strefe silnych turbulencji a maszyna rzuca jak na karuzeli, ale
konczy sie na strachu i po kilkunastu minutach krazenia nad miastem lotnisko
zostaje ponownie otwarte i mozemy wyladowac. Teraz czeka mnie caly dzien
oczekiwania na nocny lot linia Swiss do Singapuru, od razu po ladowaniu nadaje
bagaz i udaje sie do saloniku, gdzie na wygodnym fotelu/lezance oczekuje na
moje polaczenie. Maszyna jest minimalnie wypelniona, mam dla siebie cale 3
fotele z przodu klasy ekonomicznej, czyli tak, jak lubie najbardziej. Lot
przebiega bardzo lagodnie, obsluga dba o pasazerow, to co mi sie nie podoba to
fakt, ze zaraz po posilku prosza pasazerow o zasloniecie okien, by wschodzace
po trasie slonce nie budzilo osob, ktore zasnely. Ja akurat w samolocie niemal
nigdy nie moge zasnac, wiec chetnie obserwowalbym to, co widac przez szybke. Wiadomo,
ze dla zalogi najlepiej jest uspic kabine i miec swiety spokoj. Po wyladowaniu
w Singapurze kieruje sie do strefy ogolnodostepnej, by obejrzec Jewel, czyliwodospad, wokół którego rozciągają się egzotyczne
ogrody. Na zewnatrz tej strefy znajduje sie sporych rozmiarow centrum handlowe,
sklepy sa juz zamkniete, ale czesc gastronomiczna jest jeszcze czynna, posilam
sie w Burger Kingu i znajduje takze uwielbiane przeze mnie Dunkin Donuts. Zaopatruje
sie w kolorowe paczki i kawke a po konsumpcji spaceruje po pustej o tej porze hali
odlotow, jedyne czynne stanowiska sa przy hinduskiej liniii Spice Jet, poza tym
na lotnisku hula wiatr. Przypadkiem zauwazam urzad pocztowy i automat, w ktorym
mozna kupic znaczki na pocztowki i zaplacic karta kredytowa. W kiosku obok
(akurat jest czynny) nabywam widokowke i moge ja chwile pozniej wyslac do
Polski. Teraz ruszam w powrotem do strefy airside, gdzie znajduje sobie miejscowke
i do rana udaje mi sie przespac we wzglednych warunkach. Przede mna mocno
egzotyczny kierunek jakim jest Sultanat Brunei i jego stolica Bandar Seri
Begawan, ktora byla na mojej liscie miejsc do zobaczenia od niepamietnych
czasow, jest to bowiem mocno orientalne miejsce w Azji Poludniowo-Wschodniej.
Samo panstwo jest mocno wyznaniowe, dominuje tak islam, a sultan od wielu lat
rzadzi twarda reka. Miasto moze pochwalic sie największym na Dalekim Wschodzie
meczetem oraz imponujacym muzeum, w ktorym sultan zgromadzil prezenty otrzymane
przez lata swojego panowania nad krajem. Trzeba przyznac, ze wspomniany meczet
jest niesamowity, jego wyglad nawiazuje do mauzoleum Taj Mahal w Indiach, a jego
kopula wykonana jest ze szczerego zlota. Wejscie do Royal Regalia Museum jest
bezplatne, wystarczy jedynie zostawic swoje rzeczy w schowku, zdjac obuwe i
wpisac sie na liste gosci. W srodku niestety obowiazuje calkowity zakaz
fotografowania, a poniewaz odwiedzajacych niemal tutaj nie ma, to spacerujac po
zimnej marmurowej posadzce mozemy czesto czuc na sobie oddech muzealnych
straznikow. Muzeum jest doskonalym przykladem pokazania, jak doskonale w Brunei
funkcjonuje kult jednostki, warto zobaczyc!
Nastepny cel na mojej mapie podrozy to kolejny azjatycki moloch i indonezyjska
stolica, czyli Dzakarta, do ktorej udaje sie liniami Singapore Airlines z kolejna
przesiadka w Singapurze. Z lotniska do miasta kursuje kolejka, po ok. 40
minutach jazdy wygodnym klimatyzowanym pociagiem jestem juz w biznesowym
centrum miasta, a kilkanascie minut pozniej po spacerze przez nowoczesne
centrum i dzielnice ambasad docieram do hotelu Ibis, w ktorym zatrzymam sie na
kolejne dwie noce. O ile po Dzakarcie spodziewalem sie zdecydowanie nizszego
standardu, to miasto naprawde pnie sie do przodu, znajdziemy w nim wiele szklanych
domow, drapaczy chmur oraz centrow handlowych z niemal wszystkimi znanymi nam
sieciowkami. Stara czesc Dzakarty jest zlokalizowana na polnoc o glownego placu
miasta o nazwie Medan Merdeka, nad ktorym goruje monument. Stara czesc Dzakaraty
to przede wszystkim Plac Fatahillah z kawiarnia o tej samej nazwie. Na samym placu otoczonym bialymi budynkami
w kolonialnym stylu niedozwolony jest ruch samochodowy, co w zdominowanej przez
skutery Dzakarcie jest swoistym fenomenem. Dzieki temu mozemy sie jednak
przeniesc w czasie do Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, czego
wszystkim zainteresowanym zycze!
Kiedy bylem maly Hawaje wydawaly mi sie tak
niedostepne i odlegle, ze nawet nie marzylem, iz kiedys odwiedze ten
archipelag. Po latach los jednak sie do mnie usmiechnal i zeslal promocje w
postaci lotow do Honolulu z wylotem z Belgradu w cenie ok. 500 EUR. Dla
konesera lotnictwa to nie lada gratka, bowiem sama trasa jest ciekawa i wiedzie
przez Vancouver a tam wczesniej nie mialem okazji byc. Do samej Kanady pewnie
bym sie ponownie nie wybral, a tym samym w pakiecie mam calodniowe zwiedzanie
glownego osrodka miejskiego w Kolumbii Brytyjskiej. Mam takze dluga przesiadke
we Frankfurcie, po raz pierwszy mam okazje pojechac do miasta i wieczorem podziwiac
rozswietlone wiezowce.
W srode czas na dlugi lot do Vancouver realizowany
samolotem B747-600, to dopiero drugi raz, kiedy bede mial okazje przeleciec sie
ta wielka czterosilnikowa maszyna. Niestety, okazuje sie, ze przestrzen na
pokladzie jest mocno ograniczona i gdyby nie fakt, ze srodokowe miejsce jest
wolne, to mialbym spory problem, by sie zmiescic. Na szczescie przyzwoity serwis
pokladowy oraz serwis rozrywkowy sprawiaja, ze sam lot uplywa w milej atmosferze
i mimo dwugodzinnego opoznienia bede milo go wspominal. Pogoda w Vancover typowa dla tego miasta –
jest wietrznie i deszczowo, ale nie moge powiedziec, ze jest zimno. Zabudowa
bardzo przypomina ta, ktora widzialem juz w Montrealu i Toronto, przy ulicy
stoja niskie pawilony czy domki, jest na szczescie sporo kawiarni, bede sie
mial wiec gdzie ogrzac przy goracym napoju – wlasnie wizyty w kawiarniach to z
racji niepogody kwintesencja mojego pobytu w Vancouver. Kolejnego dnia z rana
chwilo przestalo padac, ruszam wiec na dluzszy spacer nabrzezem do Waterfront a
pozniej robie sobie rundke po parkach. W scislym centrum Vancouver znajduje sie
calkiem sporo biurowcow ze szkla i stali, jako fan wiezowcow chlone te widoki.
Drugiego
dnia pobytu kolejka docieram na lotnisko, teraz czeka mnie ok. 6 h lotu do
Honolulu. Nazwa hawajskiej stolicy zawsze kojarzyla mi sie z powiedzeniem „Do
Honolulu malpy straszyc”, teraz bede mial okazje przekonac sie, ze na miejscu
malpy wcale nie zwisaja z drzew. :) Pierwotnie moj lot mial byc operowany linia
Air Canada i nowym samolotem typu B737 MAX, jednak z powodu uziemienia tych
maszyn kanadyjski przewoznik wynajal na tej trasie wysluzone Boeingi B767 od
linii czarterowej Omni Air International. O ile najpierw bylem bardzo
sceptycznie nastawiony do tego samolotu, to calkiem spodobala mi sie ta nieco
nietypowa maszyna, zaloga na pokladzie byla mieszana, czesc obslugi z Air
Canada a czesc z Omni Air, byly dwa serwisy z bezplatnymi napojami, serwis rozrywki
tez bylo dostepny, filmy akurat mieli juz dosc archiwalne, ale muzyka mi
odpowiadala, a co najwaniejsze moglem sledzic trase lotu na biezaco na
wyswietlaczu. Ladowanie w Honolulu przebiega bardzo gladko, po wyjsciu z
samolotu (tym razem lecialem tylko z bagazem podrecznym) nie musze juz
zalatwiac zadnych formalnosci wjazdowych na teren USA, gdyz Stany Zjednoczone
na rejsach z Kanady przeprowadzaja swoja „immigration” jeszcze na terenie
Kanady na lotnisku wylotu, co sprawie, ze po ladowaniu w Stanach traktowani
jestesmy jako pasazerowie lotu krajowego.
Po krotkiej nocy wstaje pelen energii i wybieram sie
na wschod slonca na plaze Waikiki, jest jeszcze ciemno, kiedy opuszczam hostel,
kilkanascie metrow dalej widac juz przepiekna plaze i palmy oraz inna
egzotyczna roslinnosc, woda w oceanie ma calkiem przyjemna temperature.
Wszystkie budynki sa pomalowane na kolorowo, jest niesamowicie czysto, niczym w
bajce. Po porannym spacerze po plazy ruszam na sniadanie do restauracji
McDonald’s, ktora mimo bardzo wczesnej pory jest juz otwarta, tak samo jest z
innymi kawiarniami i lokalami przy glownej arterii polozonej niemal bezposrednio
przy plazy. Nie ma takze problemow z zakupem pamiatek czy widokowek. Na
rajskiej plazy spedzam leniwe dwa dni, obserwuje turystow, piekne krajobrazy i
ciesze sie sloncem. W sobotni poranek przed sniadaniem w hostelu (serwuja znakomite
tosty z maslem orzechowym) wybieram sie na Diamentowa Gore, czyli nieczynny juz
wulkan, z ktorego szczytu mozna podziwiac zachwycajaca panorame wyspy Oahu. Wejscie
na szlak turystyczny kosztuje raptem 1 USD, droga na gore jest bardzo kreta i
stroma, ostatni jej odcinek to krotka wedrowka w wydrazonym w skale tunelu, trzeba
to wziac pod uwage. W sobotni wieczor urzadzam sobie jeszcze spacer do centrum
handlowego, wychodze obladowany m.in. lokalna kawa, czekoladkami z orzechami
macadami, polecam serdecznie!
W niedzielny poranek melduje sie na jeszcze sennym
lotnisku Honolulu, skanuje moja walizke (wszystkie bagaze pasazerow lecacych na
„mainland” USD musza zostac przeswietlone) a w automacie biletowym odbieram karty
pokladowe na kolejne rejsy. Tym razem jestem zabukowany na trasie HNL-LAX-MUC-BEG,
gdzie lot do Kalifornii operuje amerykanski United na nieznanym mi samolocie Boeing
B757, ktory ma dosc nietypowa konstrukcje – jest bowiem bardzo dlugi i waski. Trafia
mi sie miejsce w srodku, ale nie moge narzekac, bo mam wystarczajaco miejsca na
nogi, lot jest wyjatkowo gladki i smakuja mi przekaski oraz napoje serwowane na
pokladzie. Ladujemy w Los Angeles przed czasem, to juz kolejny moj raz na tym
lotnisku. Przed ladowaniem sprawdzilem sobie mapke terminali w Los Angeles,
okazalo sie, ze na jednym z terminali maja moje ulubione Dunkin’ Donuts, ktore
w centrum Honolulu byly niedostepne. Z kolorowymi paczkami i kawa w dloni
ruszam do terminala miedzynarodowego, skad odlece na pokladzie samolotu A340 do
Monachium. Okazuje sie, ze czesc miesc z tylu kabiny jest wolnych i mam dla
siebie cale dwa miejsca, moge wygodnie sie rozgoscic i rozkoszowac serwisem
pokladowym, popijac drinki i ogladac swiatla miast pod nami. Okolo 11 godzin
pozniej melduje sie w Monachium, teraz juz tylko wieczornz rejs PLL LOT do
Warszawy z drozdzowka od Putki na pokladzie :) Aloha!
