Czas na kolejny lot! Tym razem wypad do stolicy Anglii jest ekstremalnie krótki, bo wylot z lotniska w Modlinie jest w sobotę o 10:30, powrót zaś następnego dnia o 10:00. Liczy się jednak intensywność wypadu i sam fakt, że na moment będzie można oddalić się od szarej polskiej rzeczywistości. To też mój pierwszy w tym roku wyjazd, na który nie lecę sam. Będę niejako pełnił rolę przewodnika dla mojego przyjaciela Wojtka. Główny cel wyjazdu to ogólnie pojęty melanż w Londynie...
Przyznam szczerze, że zwiedzanie muzeów to nie moja specjalność, zabytki zwiedzam raczej powierzchownie, zdecydowanie od wizyt w osławionych galeriach wolę iść przed siebie i chłonąć atmosferę odwiedzanych miejsc, dać się ponieść emocjom i zgubić w wąskich uliczkach. Tym razem także nie miałem w planie British Museum, zdecydowanie bardziej kusiła mnie ultrakolorowa Oxford Street z szerokimi oknami wystawowymi i międzynarodowym tłumem, który napiera na siebie nawzajem z każdej strony. O powolnym spacerze po tej handlowej alei Londynu nie ma mowy, przynajmniej nie w weekendy.
Od uruchomienia lotniska w Modlinie minęło już kilka miesięcy, ale nie miałem jeszcze okazji go odwiedzić. Korzystając z niskich cen oferowanych przez irlandzką linię lotniczą Ryanair zarezerwowaliśmy dość tanio nasze bilety i czekaliśmy na termin odlotu. Do terminalu w sobotni poranek odwiozła nas siostra Wojtka, szybkie pożegnanie na parkingu funkcjonującym na zasadzie "kiss & fly" (pierwsze 10 minut parkowania jest darmowe) i pierwsze kroki kierujemy do szarego, w sporej części oszklonego budynku, tak dobrze mi znanego z wielu ilustracji prasowych. Bryła zaprojektowana przez Stefana Kuryłowicza jest nowoczesna i funkcjonalna, na lotnisku nie było zbyt wielkiego tłoku (przynajmniej w części ogólnodostępnej), więc momentami wydawało mi się, że sporo miejsca stoi niewykorzystane, ale być może z czasem sytuacja ulegnie zmianie. Na pewno jest to obiekt mały, ale pamiętajmy, że lotnisko budowano specjalnie dla linii low cost, zatem nie jest potrzebna duża infrastruktura lotniskowa. Nie znajdziemy tutaj rękawów ani autobusów dowożących pasażerów pod schodki do samolotu.
Kontrola bezpieczeństwa przebiega sprawnie, działają jedynie dwie bramki, ale jesteśmy na dwie godziny przed odlotem, więc nie ma pośpiechu, część osób odlatuje do Brukseli Charleroi. Po przejściu security control przechodzimy do przestronnej hali z ekranami, na których widnieją informacje o odlatujących i przylatujących samolotach. Jest całkiem sporo miejsca do siedzenia, kilka mniejszych sklepów duty free, bistro oraz stanowisko dla pracowników CitiBanku Handlowego, który z węgierskim tanim przewoźnikiem WizzAir rozprowadza tam swoje karty kredytowe. Posiadając taką kartę z logo WizzAir podczas rezerwacji nie jest naliczana słynna "opłata za płatność kartą". Agitatorzy banku na szczęście nas nie zaczepiają, ale niektórzy podróżni są dla nich dość łakomym kąskiem. Kilka razy leciałem już tą linią, miło wspominam loty, ale na chwilę obecną nie oferują interesujących mnie kierunków. Kilka metrów dalej korytarz rozdziela się na dwie części - po prawej stronie jest poczekalnia dla pasażerów ze strefy Schengen, po lewej ustawione są stanowiska kontroli pasażerskiej, gdzie odlatujący poza strefę Schengen muszą się wylegitymować przed celnikami. W chwili obecnej dotyczy to praktycznie podróżujących do UK i Irlandii. Obie strefy oddzielone są od siebie szybami, a za oknami widać jak na dłoni płytę lotniska. Przy wyjściach z gate'ów ustawione są sizery Ryana i Wizza, do których "wybrańcy" są zmuszeni wkładać i upychać swoje zazwyczaj ponadwymiarowe bagaże podręczne. W sobotę byliśmy świadkami kilku akcji "przepakowanie się", na szczęście były one na tyle skuteczne, że obyło się bez płacenia za umieszczenie walizki/torby/plecaka w luku bagażowym. My lecieliśmy na krótko, więc nasze torby nie wzbudziły podejrzeń personelu naziemnego. Tłum powoli gęstniał, około godziny 09:50 podano informację, że samolot z Londynu przybędzie z opóźnieniem, wobec czego i nasz odlot się opóźni na godzinę 11:05. Tymczasem za oknem zaczął sypać pierwszy w tym roku śnieg, chmurzyło się, nad płytą lotniska pojawiła się mgła. Kilka dni wcześniej niekorzystna pogoda sparaliżowała całkowicie ruch lotniczy nad Warszawą, tego ranka jednak udało się nam szczęśliwie odlecieć. Przed boardingiem nastąpiło dość chaotyczne sprawdzanie kart pokładowych przez panie z obsługi portu WMI, które z pieczątkami krzątały się wśród utworzonej błyskawicznie kolejki - tak, Polacy są w tym mistrzami, kolejka do wyjścia ustawiła się już około godziny 09:30. Wiadomo, w końcu kto pierwszy, ten lepszy. Wreszcie na płycie obok samolotu do Bruxelles Charelroi (CRL) pojawia się i nasz Boeing 737-800, na płytę wysiadają pasażerowie z Londynu, a po chwili i my jesteśmy proszeni o wyjście na zewnątrz. Wiatr nieźle daje, pada śnieg, przypomina mi się przebój Piaska "Prawie do nieba". Obsługa samolotu daje znać, że można wsiadać, zajmujemy miejsca w tylnej części kabiny, Wojtek siada przy oknie, ja w środku, ale po lewej stronie ode mnie miejsce pozostaje wolne, nie mogę więc narzekać na brak miejsca na nogi. W Ryanairze brakuje mi bardzo kieszeni na fotelu przez pasażerem, nie ma bowiem wystarczająco dużo miejsca, by schować np. gazetę czy książkę. Start opóźnia się od dobre kilkanaście minut, bo samolot jest odladzany; pierwszy raz mam okazję na żywo zobaczyć, jak wygląda taki zabieg. W końcu maszyna kołuje i nabiera rozpędu, by wznieść się w górę. Gęste chmury niestety skutecznie uniemożliwiają obserwację Mazowsza z lotu ptaka. Jeszcze nie zgasła lampka sygnalizująca zapięcie pasów, a obsługa już rozpoczyna swoją litanię - pasażerom w tempie karabinu maszynowego po angielsku i po polsku przedstawiane są różnorakie produkty, karty - zdrapki, kalendarze z seksownymi cabin crew tej linii oraz elektroniczne papierosy. Przez te 2,5 godziny dość wyboistego lotu z głośników raz za razem słychać reklamy - jest to bardzo męczące. Na przykładzie tej linii widać doskonale, że głównym zadaniem stewarda jest agitacja i podniebna sprzedaż a nie troska o bezpieczeństwo i komfort gości. Cóż, załoga musi robić dobrą minę do złej gry. Lądujemy na krótko przed godziną 13 czasu lokalnego, na lotnisku London Stansted wita nas typowa angielska pogoda, czyli deszcz.
Szybkim
krokiem kierujemy się przez białe korytarze terminala w kierunku kontroli
paszportowej. Wielka Brytania nie jest w strefie Schengen, więc przy wjeździe
do UK należy się wylegitymować. Ludzi dużo, bo oprócz naszego samolotu w
podobnym czasie wylądowało także kilka innych maszyn. Oprócz tradycyjnych
stanowisk z brytyjskim strażnikiem granicznym po prawej stronie znajdują się
także specjalne bramki dla posiadaczy biometrycznym paszportów z chipem, do
skorzystania z których nawołuje pracownica lotniska. Mam ze sobą paszport, więc
by ominąć kolejkę udaję się do automatów. Skanuję stronę paszportu ze zdjęciem,
jeszcze tylko uśmiech do kamery i na wyświetlaczu pojawia się polecenie
„Zabierz paszport” – wtem rozsuwają się szklane drzwi i jestem już „po drugiej
stronie lustra”. Kilka dobrych minut czekam jeszcze na Wojtka, bo kontrola dla
pasażerów podróżujących z dowodami osobistymi ze względu na dużą kolejkę
zajmuje więcej czasu. Jest kwadrans po godzinie 13, na godzinę 13:00 mieliśmy zarezerwowany
on-line przejazd do centrum Londynu (Baker Street) w easyBus – to taka
spółka-córka taniej brytyjskiej linii lotniczej easyJet, która zajmuje się
transportem podróżnych z lotnisk. Chcieliśmy zaoszczędzić czas i funty, więc
odpowiednio wcześniej kupiliśmy bilety w Internecie. Bilet ten jest ważny na
dany przejazd (pomarańczowe busy odjeżdżają na ogół co 15-20 minut), a w
przypadku wcześniejszego przylotu lub opóźnienia także na 60 minut przed
planowaną godziną odjazdu lub 60 minut po planowanej godzinie odjazdu busa z
lotniska Stansted – jednakże tylko w przypadku wolnych miejsc w pojeździe, co
jak się okazało się dla nas zgubne. Wprawdzie byliśmy już po kontroli
dokumentów, jednak ochrona lotniska zablokowała główne wyjście i wszyscy
przylatujący pasażerowie stłoczyli się przed ostatnią „bramką” (punkt kontroli
celnej „goods to declare” / „nothing to declare”); przez grubo ponad 15 minut
nad wyjściem paliła się czerwona lampka i wył głośno alarm, a agenci ochrony
pilnowali, by nikt nie przedostał się na zewnątrz. Nie wiem, czym mogło być to
spowodowane – czy koniecznością dodatkowych kontroli lub poszukiwaniem jakiegoś
„niebezpiecznego” pasażera? Wreszcie blokada drzwi zostaje zdjęta i opuszczamy
gmach terminala. Wychodzimy na dwór, świeci piękne słońce, a o deszczu
przypominają już jedynie kałuże. Stanowiska easyBus zlokalizowane jest na samym
końcu postoju, mijamy po drodze duże autokary firmy Terravision oraz innych
lokalnych przewoźników, którzy rozwożą pasażerów nie tylko do Londynu, ale
także do innych miejscowości. Okazuje się, że na nasz pojazd to zwykły samochód
typu van, a nie klasyczny autobus. Dociera do nas, że może być problem z
miejscami, bo w pierwszej kolejności do auta zapraszani są przez kierowcę osoby,
które zgłosiły się na przejazd na zarezerwowany kurs. Jesteśmy spóźnieni, więc
czekamy na swoją kolej – pan ma już tylko jedno miejsce i decyduje się, że ja
będę tym wybrańcem. Z takiego rozwiązania nie jesteśmy zadowoleni, bo
zostawienie Wojtka samego na lotnisku STN nie wchodzi w grę! Decydujemy
poczekać na kolejny autobus, który będzie odjeżdżał o 14:00. Obok postoju
autobusów znajduje się ogrzewana poczekalnia z dużą ilością miejsc do
siedzenia, są automaty z napojami i przekąskami, nieopodal jest mały bar
serwujący sandwicze i hot-dogi. Dla zabicia czasu spacerujemy wracamy jeszcze
na chwilę do terminalu, sprawdzamy, gdzie rano będziemy musieli się odprawić na
lot powrotny do Warszawy-Modlin. Jeszcze wizyta Wojtka w bankomacie i wracamy
na parking.
Jesteśmy niemile zaskoczeni, bo kolejka do stanowiska easyBus jest całkiem
spora, a kiedy 15 minut wcześniej odchodziliśmy stamtąd, nie było na miejscu
żywej duszy. Okazuje się, że kierowca znów ma komplet i nie weźmie nas –
wprawdzie były jeszcze miejsca, ale zdecydował się zabrać czteroosobową
rodzinę. Rozczarowani nie zamierzamy dłużej czekać, bo robi się późno, tracimy
czas, a przecież chcemy dotrzeć do Londynu i spędzić w stolicy brytyjskiego
imperium jak najwięcej czasu. Przy autokarach obok kłębi się tłumek
oczekujących, decydujemy się zatem na pociąg Stansted Express. Schodzimy do
ulokowanej w podziemiach stacji kolejowej i ostro przepłacamy – bilet normalny
na przejazd do stacji London Liverpool Street to koszt 22.50 GBP – ok. 120 PLN.
Zawsze trzeba liczyć się z takimi niespodziewanymi wydatkami. Mamy szczęście,
bo chwilę po tym, jak zajęliśmy miejsca w wagonie, skład rusza w drogę. Pociąg
jedzie bardzo szybko, ale jest przy tym niesłychanie cicho, pasażerów dość
mało, większość stacji mijamy, w końcu to z założenia „szybkie połączenie”,
przed godziną 15 docieramy do City i wreszcie czuć powiew światowej metropolii.
Wszędzie wokół tłumy podróżnych, mnóstwo pieszych różnych ras i narodowości,
widać dużo patrolów policji „bobbies” w charakterystycznych czapkach, z
głośników płyną komunikaty o odjeździe poszczególnych pociągów, słychać
zapowiedzi spikerów z metra na temat prac i zamknięcia niektórych odcinków
londyńskiego „tube”. Są też automaty z biletami na komunikację miejską, dzienny
bilet travel card na strefy 1-2 w weekend kosztuje 7 funtów, można płacić
kartą oraz gotówką, transakcje przebiegają bez komplikacji i można wsiąść do
metra. Oczywiście przed tym trzeba przebić się przez ludzką masę okupującą
bramki – taka uwaga – w Londynie bramek nie da się przeskoczyć / obejść jak w
Warszawie, a nawet jeśli w jakiś sposób ktoś tego dokona, to wpadnie prosto w
ręce kontrolerów / strażników,. Którzy pilnują czujnie każdego wejścia i
wyjścia zarazem. Gapowicze nie mają tam lekko ;)
Maszerujemy
w kierunku wejścia do Central Line (kolor czerwony linii metra), czekamy moment
na peronie i wsiadamy do klaustrofobicznego wagonu. Część składów w Londynie
przypomina nieco nasze pociągi piętrowe, u góry są zakrzywione, przez co sufit
nie jest płaski, lecz po bokach obniża się i musimy schylać nasze głowy – tak
to jest, jak się urosło wysokim. W metrze ścisk, sporo podróżnych z walizkami,
dużo cudzoziemców, słychać różne języki, widać różne style ubioru i wpływy
wielu kultur – takie Multi-Kulti-Gesellschaft (określenie z niemieckiego) lub
melting pot (z angielskiego) jak kto woli. Nam bardzo się to podoba,
zachłystujemy się wręcz takim Zachodem jak Polacy wyjeżdżający z ojczyzny w
latach głębokiego PRL. Wysiadamy przy Oxford Circus Stadion, razem z tłumem
kluczymy podziemnym labiryntem i kiedy wreszcie wychodzimy na powierzchnię
stykamy się z prawdziwym wielkomiejskim gwarem. Na Oxford Street jak zawsze
widać nieprzebrane potoki ludzkie, na ulicy duży ruch, raz po raz na przystanku
zatrzymują się czerwone autobusy double decker, są też obecne tradycyjne czarne
taksówki i oczywiście czerwone budki telefoniczne. Wszystko to, co turystom
kojarzy się z Anglią mamy na wyciągnięcie ręki.
Teraz
trzeba nadrobić stracone kalorie, wchodzimy do dużego supermarketu sieci Marks
& Spencer, sklep na ul. Marszałkowskiej to maleństwo w porównaniu z tym, co
można zobaczyć w Londynie. W podziemiach jest olbrzymia część z jedzeniem,
zaopatrujemy się w świeżo wypiekane słodkie pieczywo oraz napoje i grzecznie
ustawiamy się w ogonku do kasy. Obsługa bardzo miła, pada standardowe „How are
you?”, sprzedawcy życzą miłego wieczoru i są niezwykle uśmiechnięci i pomocni.
Nawet, jeśli to tylko chwyt marketingowy, to swoją rolę odgrywają nadzwyczaj
dobrze. Czas na kolejny posiłek, teraz obowiązkowa wizyta w Starbucks Coffee. Mam
okazję po raz kolejny degustować dyniową kawę Pumpkin Spice Latte, jest
wyśmienita, czuć intensywny zapach przypraw korzennych; Wojtek wybiera zaś
Strawberry Cream Frappuccino. Siadamy przy oknie i z góry obserwujemy ulicę,
która powoli szykuje się do snu. Widać, że na chodnikach jest już znacznie
mniej przechodniów, wkrótce zamkną się sklepy. Wypisuję kartki z pozdrowieniami
i znów ruszamy w miasto.
Ale,
ale, na nas już czas, wybiła godzina 21, pora zbierać się na Soho i
poimprezować. Po drodze jeszcze krótka wizyta w McDonald’s, zmieniamy nieco
garderobę, przepakowujemy nasze rzeczy i ruszamy śmiało przed siebie. Przed
klubami stoją „naganiacze”, którzy zapraszają gości do środka. Zbliża się
Halloween, więc na ulicach można spotkać dużo oryginalnie przebranych ludzi. Jeśli
będziecie chodzić pieszo po Londynie, to radzę uważać na ruch lewostronny – do
tego naprawdę niesamowicie trudno jest się przyzwyczaić. Dobrze, że na jezdni
są często wypisane instrukcje typu „Look left”, „Look right” czy też „Look both
ways”. To bardzo pomaga niezorientowanym. I jeszcze jedno – dla osób
pozostających w UK na dłużej niezbędna jest „przejściówka” do kontaktu – w UK i
Irlandii inaczej zbudowane są gniazdka elektryczne i w przeciwnym wypadku nie
skorzystamy z nich.
Nadchodzi
czas kontroli bezpieczeństwa, otwartych jest sporo stanowisk, kolejka szybko
przesuwa się naprzód, nie mamy ze sobą żadnych podejrzanych substancji i
sprawnie przechodzimy do hali odlotów. Mijamy kilka sklepów wolnocłowych i
zajmujemy miejsce w oczekiwaniu na wyświetlenie numer gate’u, z którego
odbędzie się nasz odlot na lotnisko w Modlinie o godz. 06:40. Przez halę
przewijają się kolejni podróżni, wkrótce podążamy ich śladem do wyjścia numer
32. Okazuje się, że jest ono dalej niż nam się wydawało i aby tam dotrzeć
trzeba skorzystać ze specjalnego pociągu. Tutaj spotykamy także wielu Polaków
odlatujących do ojczyzny. Mimo wczesnej pory samolot ma rewelacyjne obłożenie,
ku naszemu przerażeniu jest także sporo rodzin z małymi dziećmi, a to chyba
najgorsze, co może Cię spotkać na pokładzie. Przyznam szczerze, że płaczące,
krzyczące i biegające po pokładzie dzieci to istna katorga, gorszy może być
chyba jedynie otyły pasażer siedzący na sąsiednim siedzeniu. Oczywiście przed
bramką do wyjścia już uformowała się stosowna kolejka, ale boarding zaczyna się
kilka minut później i o dziwo idziemy praktycznie bezpośrednio do samolotu,
który stoi zaparkowany na płycie tuż za wyjściem z terminala. Przy wejściu
załoga prosi o okazanie karty pokładowej i można zająć miejsca, tym razem
siadamy w tylnej części samolotu po lewej stronie. Kabina powoli się wypełnia,
kilka słów od personelu pokładowego, tradycyjny instruktaż bezpieczeństwa i
błyskawicznie wzbijamy się w niebo. Słońce właśnie wstaje, niebo jest różowe,
pięknie widać zieloną Anglię z góry. Pogoda dopisuje, nie ma żadnych
turbulencji, a cabin crew chwilę po starcie rozpoczyna swój serwis sprzedażowy.
Na szczęście panowie z CC nie są zbyt nachalni i nie krzyczą do mikrofonu tak
jak ich koleżanki na locie do Londynu, widać jeszcze się nie rozbudzili. Po
około 2 godzinach lotu przyziemiamy lekko w Modlinie, a dokoła nas zima w
pełni. Warsaw welcome to!
