Zdazylem sie nieco wygrzac podczas krotkiego pobytu w Jordanii, tym razem
nieco zmarzne, gdyz jesienna pora wybieram sie po raz kolejny na Kaukaz, czas na zwiedzanie
Erywania. Tym samym w ciagu jednego roku zalicze wszystkie trzy republiki i ich
stolice z tego rejonu swiata. Wieczorowa pora w piatek w pierwszy weekend
listopada pojawiam sie na lotnisku Chopina, przy stanowisku odprawy nadaje
bagaz, przechodze przez kontrole bezpieczenstwa i relaksuje sie w saloniku
biznesowym Polonez. Dochodzi czas boardingu, ruszam do kontroli paszportowej i
wkraczam do strefy Non-Schengen, pod bramka oczekuje spora grupa pasazerow
tranzytowych, w wiekszosci sa to posiadacze niemieckich paszportow, jest tez
nieco Ormian, ale Polakow widac bardzo malo. Boarding opoznia sie o kilkanascie
minut, wchodzimy na poklad i ruszamy okolo 40 minut po starcie, ale na miejsce przylatujemy o czasie. Sam lot jest
bardzo spokojny, o ile nad Europa lecimy nad chmurami, to za Morzem Czarnym
niebo sie wypogadza, ale w nocy niestety nie mam mozliwosci obserwowac pasm
gorskich. Ladujemy w Erywaniu ok. 5 rano czasu lokalnego, budynek terminalowy
wydaje sie byc nowoczesny i przestronny. Obok nas maszyna linii Austrian
Airlines szykuje sie do odlotu, na plycie widze takze samolot Aeroflotu,
patrzac na rozklad to wlasnie rejsy do Moskwy sa dominujacym kierunkiem, widac,
ze panstwa-satelity wciaz posiadaja bogata siatke polaczen do stolicy
sowieckiego imperium. Podczas kontroli paszportowej celniczka od razu zauwaza
pieczatke azerska i kieruje mnie do osobnego pokoju na krotkie przesluchanie.
Spodziewalem sie tego, gdyz oba kraje sa w stanie wojny i nie podpisano
oficjalnego rozejmu. Panowie robia
kserokopie pierwszej strony w moim paszporcie, pytaja o cel wizyty i wpisuja
mnie do jakiegos rejestru, ale moge swobodnie wjechac na terytorium Armenii. Na
zewnatrz wciaz jest ciemno, a temperatura nie rozpieszcza, o tej porze jeszcze
nie kursuja autobusy do miasta, przechodze na gore na poziom wylotow, znajduje
miejsce i probuje sie nieco zdrzemnac, co niestety nie jest zbyt proste, gdyz
miedzy poszczegolnymi siedzeniami sa umieszczone podlokietniki. W koncu udaje
mi sie jednak przyjac odpowiednia pozycje i uciac sobie drzemke. Kiedy sie
budze na zewnatrz swieci juz piekne jesienne slonce, w oddali widac osniezone
szczyty gorskie, majaczy Ararat. Po porannej toalecie wychodze na zewnatrz i
postanawiam znalezc transport do centrum. Pani
z informacji turystycznej dobrze mnie pokierowala, po przejsciu na
parking znajduje dwa stanowiska marszrutek, dwa zdezelowane busiki stoja na
swoich miejscach, posiadaja numery, ale to jedyne, co mozna odczytac, gdyz cala
trasa jest opisana w jezyku ormianskim. zgrabne szlaczki nie sa w stanie mi
zupelnie nic powiedziec. Podchodzi do mnie kierowca, moim bardzo lamanym
rosyjskim udaje mi sie wytlumaczyc mu, dokad chce dotrzec. Pan kieruje mnie do
busika, drugi kierowca z parkingu odzywa sie do mnie po angielsku i potwierdza
slowa przedmowcy. Chwile pozniej rozklekotany pojazd rusza i po ok. 30 minutach
docieram do centrum do stacji metra Yeritasardakan. Centrum Erywania robi na
mnie pozytywne wrazenie, jest zadbane, kamieniczki przy glownych arteriach
mienia sie we wszystkich kolorach teczy, w tej czesci miasta ciezko mi doszukac
sie wplywow archotektonicznych Wielkiego Brata z Moskwy. Po drodze do hotelu
mijam nowoczesny deptak o anglojezycznej nazwie Northern Avenue, przy ktorym
znalezc mozna najdrozsze butiki jak Burberry czy Versace. Kto by sie
spodziewal, ze takie swiatowe marki sa dostepne w Armenii a sklepu H&M czy
restauracji McDonald’s tutaj nie znajdziemy. Kontrasty...
Po zameldowaniu sie w hotelu i krotkim odpoczynku przy herbatce i malej
buteleczce armenskiego koniaku (mily upominek ze strony hotelu) ruszam na
dluzszy spacer po miescie; na pierwszy ogien ida kaskady, z ktorych roztacza
sie majestatyczny widok na miasto. Dopiero teraz widac, jak bardzo jest ono
rozlegle, na peryferiach kroluje wielka plyta, blokowiska z zewnatrz wydaja sie
przytlaczac malutkie centrum starego miasta. Schodow jest bardzo duzo, ale
niestety cala konstrukcja nie jest jeszcze ukonczona i na samej gorze nieco
straszy. W pelnym sloncu spotkac mozna sporo spacerowiczow i turystow. W malym
parku polozonym nieopodal mozna usiasc na jednej z licznych laweczek i
podziwiac liczne konstrukcje, pomniki w najrozmaitszych ksztaltach czy
fantazyjnie podciety zywoplot. W sklepiku z pamiatkami zaopatruje sie w
widokowki i magnes, wczesniej na poczcie glownej kupilem znaczki, akurat
trafiam znow na urzad pocztowy, wypisuje tam kartki i wrzucam je do skrzynki.
Po drodze w punkcie bistro postanawiam uzupelnic kalorie i decyduje sie na
chaczapuri z serem – przysmak znany mi z Gruzji, dosc podobnie smakuje
kazachska samsa. Spacerujac po malowniczach zaulkach Erywania w oddali migocze
mi posag mateczki Armenii, ale na nadaremnie probuje odnalezc do niego droge,
plan miasta prowadzi mnie do kosciola, ale dalej przejscia nie ma, podejrzewam,
ze podejscie na gore jest z innej strony, szkoda, bo nie bedzie mi dane
spojrzec z tej perspektywy na Ararat. Znow docieram do stacji metra
Yeritasardakan, tam robie zakupy w supermarkecie, ceny o dziwo wyzsze niz w
Polsce, ale moze akurat trafilem na taki sklep. Slynne armenskie koniaki maja
sie dobrze i sa bardzo mocno eksponowane w tutejszych sklepach, chetni moga
takze zwiedzac fabryke Ararat i degustowac lokalny trunek. Ja pozostaje przy
malej buteleczce tego napoju i postanawiam zawitac na Plac Republiki, ktory
opisywany jest w kazdym przewodniku. Jak fan metra nie moge pominac oczywiscie
skorzystania z tego srodka transportu, koszt zetonu to rownowartosc okolo 1 zl.
Niestety, metro w Erywaniu prezentuje sie niemalze rownie ubogo jak podziemna
kolejka w Tbilisi, stacje na zewnatrz przypominaja betonowe klocki, a po
zjechaniu szybkimi schodami gleboko w dol natrafiamy na szare, ponure perony z
kolumnami. Wagoniki kolejki sa nieco bardziej kolorowe, ale niesamowicie
telepie podczas jazdy, nie wiem, czy na trasie jest tyle zakretow czy to sposob
jazdy maszynistow. Zapowiedzi dzwiekowe sa nadawane w jezyku ormianskim oraz
angielskim, to spory plus. Mysle, ze ciezko sie tutaj zgubic, gdyz w miescie
istnieje jak dotad tylko jedna linia metra. Pozwolilem sobie nieco pojezdzic w
tunelu, ale w koncu czas wyjsc na powierzchnie, wyjscie ze stacji Plac
Rebupliki na obumarly plac z zardzewiala fontanna nieco w dole sprawia, ze
czuje sie, jakbym trafil do Czarnobyla, ale po przejsciu na gorny poziom moim
oczom ukazuja sie monumentalne eleganckie gmachy, w wiekszosci rzadowe, dumnie
powiewaja na nich flagi Armenii, a po samym Placu Republiki przechadza sie cala
rzesza prechodniow. Niestety, z racji na jesienna pore fontanny zdobiace plac
sa juz wylaczone, wiec pozostaje mi podziwianie fasad budynkow, najwieksz gmach
zajmuje Muzeum Historyczne, w ktorym dobrze udokumentowano przebieg wojny z
Azerbejdzanem. Po calym dniu wytezonych spacerow czas nieco odpoczac i sie
ogrzac. Udaje sie na Northern Avenue i wybieram Caffe Vergnano, gdzie przy
cynamonowej latte odzyskuje energie. Powoli sie juz sciemnia, plan na moj
ultrakrotki pobyt w Erywaniu wzorowo wykonany, przede mna dosc krotka noc,
przed godzina 03:00 musze ruszyc z powrotem na lotnisko. Odprawiam sie online,
wybieram tradycyjnie miejsce z przodu po prawej stronie przy oknie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz