Przede
mna kolejny weekendowy wypad, czas odwiedzic niemieckojezyczna czesc
Szwajcarii. Tym razem ponownie korzystam z uprzejmosci linii Swiss i w
sobotni poranek pojawiam sie na Lotnisku Chopina przy stanowisku odprawy
lotu do Zurichu. Poniewaz jestem sporo wczesniej, to kolejki
praktycznie nie ma i szybko dostaje ladna kolorowa karte pokladowa z
logo szwajcarskich linii lotniczych. Za to przy kontroli bezpieczenstwa
ruch jak w ulu, dochodze do wniosku, ze nie ma reguly dotyczacej potokow
pasazerskich. Jak juz zdazylem zauwazyc stanowisko postojowe Swiss to
gate numer 3, przed ktorym zajmuje miejsce i zatapiam sie w lekturze
prasy. W VIVIE znajduję wywiad z moją długonogą ulubienicą Anją Rubik, akurat po raz kolejny wypowiada się na temat latania:
- W ciągu ostatniego tygodnia
byłaś w czterech miejscach: Nowym Jorku, Wiedniu, Warszawie i Barcelonie.
Zmieniasz strefy czasowe, kulturowe i językowe. A jednocześnie w samolocie, w
jakimś sensie, bierzesz swoje życie w nawias.
- Może dlatego nie przepadam za
lataniem. Czasami cieszę się, że mogę na kilka godzin wyłączyć komórkę, nie mam
z nikim kontaktu i trochę się odprężam, ale w samolotach człowiek jest zupełnie
sam. Coraz częściej się nad tym zastanawiam, że gdyby tez samolot spadł, rozbił
się, umarłabym otoczona obcymi ludźmi, z którymi nic mnie nie łączy. To nie
znaczy osobiście, że chciałabym uśmiercić kogoś bliskiego, po prostu myślę o
ty, że gdyby coś się stało, będę sama. Poza tym dla kobiety samotny lot oznacza
nieustanną walkę, żeby nie być zaczepianą.
Okazuje się za to, że entuzjastką latania jest Teresa Rosati:
- Mieszkała Pani w różnych
krajach. Wyobraża sobie Pani życie poza Polską?
- Nie. Tu jest mój dom, tutaj
jest moje miejsce. Ale kocham podróże i
często wyjeżdżam. Kiedy pada pytanie: „Czy przyjedziesz do Paryża spędzić ze
mną wieczór?”, odpowiada: „Z przyjemnością” i pakuję torbę. Uwielbiam latać,
choć wiem, że jestem wyjątkiem. Mogę w każdej chwili wsiąść do samolotu i
polecieć do Los Angeles. Mam wtedy czas na przemyślenia, na czytanie, biorę
zaległe pisma, książkę, trochę słucham muzyki, czasem obejrzę jakiś film.
Ostatnio byłam wzruszona, ponieważ w samolocie puszczono „Last Vegas” z
gwiazdorską obsadą: Robert De Niro, Michael Douglas, Morgan Freeman, no i
epizod zagrała tam Weronika. Znałam na bieżąco relacje z planu tego filmu.
Siedziałam w samolocie i nagle zobaczyłam moją córkę, jak na ekranie konwersuje
z Michaelem Douglasem. Zrobiło to na mnie niesamowite wrażenie.
Co jakis czas podnosze glowe i obserwuje biegnacych pasazerow
lotu czarterowego do Arrecife na Lanzarote, w wiekszosci sa to mlode
malzenstwa (z dziecmi z wozkami) lub emeryci. Czas szybko mija i za
oknem widze juz zaparkowany samolot Fokker 100, ktorym udam sie w rejs
do ZRH. Zajmuje wybrane wczesniej miejsce 4F, tradycyjnie po prawej
stronie przy oknie, wczesniej nie mialem mozliwosci leciec tym
samolotem, wiec nieco zaskakuje mnie uklad siedzen 2-3, ale mozna sie do
tego przyzwyczaic. Oba miejsca obok mnie zostaja wolne, zatem na
swobode ruchow nie moge narzekac. Kapitan i dwie sympatyczne stewardessy
witaja podroznych, boarding przebiega sprawnie i juz
niebawem kolujemy. Samolotem nieco trzesie i sam start jest glosny, ale
po przebiciu sie przez warstwe chmur i osiagnieciu wysokosci przelotowej
halas znacznie sie zmniejsza. Co ciekawe, szefowa zalogi przedstawia
sie takze po polsku, bardzo mily gest i uklon w strone pasazerow.
Niebawem rozpoczyna sie serwis, rozdawane sa kanapki oraz cieple i zimne
napoje, po posilku zaczynam przegladac magazyn pokladowy, na okladce
prezentuje sie majestatyczne Ateny. Grecka stolica prezentuje sie
bardzo okazale, ja mialem zupelnie inne wrazenia z podrozy do tego
miasta, ktore wydawalo mi sie dosc brudne i zaniedbane.
Powoli
zblizamy sie do ladowania, niestety nad Zurichem pojawiaja sie chmury i
beda sie one utrzymywac nad miastem przez caly weekend. Samolot laduje
przed czasem, odbior bagazu przebiega sprawnie i szybko wychodze do hali
przylotow, gdzie wita mnie kolorowy tlum osob oczekujacych na swoich
bliskich. Tradycyjnie juz na mnie nikt nie czeka, powoli zwiedzam sobie
przestronny terminal tego duzego portu lotniczego. Zatrzymuje sie na
male zakupy w supermarkecie, tym razem znajduje jogurt o smaku
rabarbarowym oraz herbate Nestea z mandarynkami. Ceny oczywiscie
wygorowane, ale to w koncu jedno z najbogatszych panstwa swiata, wiec
nie ma sie czemu dziwic. Jest takze urzad pocztowy, ale nie przyjmuja
platnosci karta, wiec na razie odkladam na bok wybrane widokowki i ide
na tramwaj numer 10. Przystanek tramwajowy oraz petla znajduja sie tuz
przy glownym wejsciu do lotniska, oczywiscie na przystanku zlokalizowany
jest takze automat biletowy, gdzie mozna nabyc odpowiedni bilet na
przejazd. Kupuje bilet 24-godzinny za 5,20 CHF, akurat tyle bede w
Zurichu, wiec w zupelnosci mi to wystarczy. Tramwaje z zewnatrz
wygladaja dosc nowoczesnie, ale w srodku sa nieco staromodne. Na
szczescie sa wyposazone w wyswietlacze z trasa przejazdu a ponadto
emitowane sa zapowiedzi z informacja o nastepnych przystankach czy
mozliwosciach przesiadki na inne polaczenia. Po rowno 30 minutach jazdy
wysiadam i kieruje sie do mieszkania znajomego, ktory ugosci mnie na ta
jedna noc w Zurichu. Okolica jest na wzgorzu, z ktorego roztacza sie
piekny widok na srodmiescie i rzeke Limmat schowana w gestej miejskiej
zabudowie. Po krotkim odpoczynku znajomy samochodem podwozi mnie nad
brzeg Jeziora Zuryskiego skad rozpoczynam moja wedrowke po miescie. Przy
tafli wody zamocowane sa male jachty, Jest chlodno, ale
zimowa aura nie daje sie bardzo we znaki, bo zewszad czuc juz cieply
swiateczny nastroj. Na polozonym niepodal Placu Teatralnym widac mnostwo
spacerujacych turystow, pod parkingiem przy Operze Narodowej znajduje
sie wystawa archeologiczna, gdzie obejrzec mozna eksponaty znalezione
podczas prac przy przebudowie tego obszaru przed kilkoma laty. Gmachy
otaczajacych plac budynkow prezentuja sie okazale, wszystko wyglada
elegancko tak samo jak i turysci przemierzajacy ta czesc miasta.
Przechadzam sie ulicami Niederdorfstrasse i Oberdorfstrasse, w
zabytkowych budynkach z czerwonej cegly znalezc mozna liczne kawiarne,
restauracje oraz sklepiki z pamiatkami, czesc waskich uliczek jest
wybrukowana, co nadaje Zurichowi specyficzny klimat. Przechodze przez
most nad rzeka Limmat i trafiam w samo centrum miasta za jaki uwazany
jest dworzec kolejowy. Sam budynek nie jest imponujacych rozmiarow, ale
po wejsciu do srodka okazuje sie, ze to istny moloch. W hali glownej
odbywa sie wlasnie kiermasz swiateczny, mozna sprobowac wypiekow i
grzanego wina oraz podziwiac ogromna choinke udekorowana krysztalkami od
Svarowskiego. Prawdziwym zyciem tetni podziemna czesc dworca, gdzie
zlokalizowame sa liczne punkty handlowo-uslugowe, a z licznych peronow
odjedzaja pociagi podmiejskie oraz dalekobiezne, praktycznie na kazdym
torze stoja wagony w innej stylistyce i kolorystyce. W dworcowym kiosku
kupuje widokowki i znaczki, udaje mi sie tez wypatrzec mala cole
waniliowa w puszcze i wychodze z dworca na najbardziej reprezentacyjna
ulice Zurichu jaka jest Bahnhofstrasse. Cala ulica jest juz udekorowana
kolorowymi swiatelkami, a po chodnikach przemierzaja liczni przechodnie;
widac, ze swiat przedswiatecznych zakupow i prezentow zaczal sie na
dobre. Okna wystawowe, zwlaszcza firm oferujacych wyroby czekoladowe,
wygladaja jak z bajki, widac, ze wielu turystow gustuje w szwajcarskiej
czekoladzie.
Trafiam takze na ulubiony McDonald’s, ale tym razem
ograniczam sie tylko do shaka pistacjowego. Dalsza czesc ulicy zajmuja
luksusowe butiki, jest zatem Louis Vuitton czy Prada, tutaj dziki tlum
zakupoholikow sie juz znacznie przerzedza i moge w ciszy kontemplowac
architekture Zurichu. W drodze powrotnej zatrzymuje sie na tarasie
widokowym nieopodal lodowiska przy politechnice, skad podziwiam panorame
miasta nocna pora. Okazuje sie, ze moj gospodarz zaprasza mnie jeszcze
na spacer na dach szpitalu uniwersyteckiego, skad z jeszcze ciekawszej
perspektywy moge podziwiac Zurich by night. Najbardziej podobalo mi sie
szpitalne ladowisko dla helikopterow. Po calym popoludniu na dworze
zglodnialem, wiec zaproszenie na klasyczne fondue serowe bylo dla mnie
bardzo na reke, nigdy wczesniej nie mialem okazji probowac tej niemalze
narodowej potrawy Szwajcarow. Po kolacji bylem bardzo najedzony, ale
kalorie udalo mi sie zrzucic na imprezie. Jak sie okazalo, Zurich jest
calkiem imprezowa miejscowka, polecam goraco!
Po raptem kilku godzinach snu wybudzam sie i delektuje sie filizanka
mocnego espresso oraz croissantem z migdalami. Lampki za oknem
przypominaja, ze to juz okres adwentu, lecac do Zurichu w gorach widac
bylo juz snieg, ale w miescie bialy puch na szczescie jeszcze sie nie
pojawil. Powoli czas sie zbierac, samolot do Warszawy mam o 12:05,
dziekuje mojemu gospodarzowi za goscine i wychodze na tramwaj, ktory
punkutalnie zjawia sie na przystanku. O tej porze na lotnisku nie ma
zbytniego ruchu, przechodze do terminala, w ktorym odbywa sie odprawa na
wszystkie rejsy operowane przez Swiss. Okazuje sie, ze w hallu
ustawione sa liczne automaty, w ktorych nalezy samodzielnie wydrykowac
karty pokladowe oraz naklejki bagazowe. Szkoda, bo karta okazuje sie byc
na cienkim papierze i jest czarno-biala, a luggage tag nie ma
zielonego paska przy brzegach. Nastepnie przechodzi sie do stanowisk
baggage drop off, gdzie obsluga lotniska sprawdza poprawnosc danych i
odsyla bagaz do sortowni. Przechodze sprawnie przez kontrole
bezpieczenstwa i spaceruje po lotnisku, ktore jak juz wspomnialem jest
jednym z wiekszych, jakie mialem ostatnio okazje odwiedzic. Nazwy
destynacji wyswietlanych na monitorach nie wywoluja we mnie jednak
gesiej skorki, ot, sa takie na wskros europejskie. Boarding lotu do WAW
rozpoczyna sie punktualnie, do samolotu zostajemy dowiezieni autobusem.
Zaloga tym razem jest mieszana, a szefowa pokladu nie sili sie na
powitanie w jezyku polskim. Na lot powrotny zdecydowalem sie tym razem
na miejsce przy oknie, ale po lewej stronie kabiny, krotko po starcie
rozpoczyna sie serwis, staram sie obserwowac to, co dzieje sie za oknem,
ale geste chmury pod nami skutecznie uniemozliwiaja mi podziwianie pasm
gorskich Alp. Ladowanie na Okeciu lagodne i o czasie, do widzenia
Panstwu!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz