Kalimera!
Dawno mnie tu nie bylo, czas nadrobic zaleglosci w podrozowaniu.
Pierwszym etapem mojego urlopu jest Grecja. Podczas mojej pierwszej
wizyty na wyspie Mykonos i w Atenach 3 lata temu bardzo mi sie podobalo,
dlatego tez zdecydowalem sie odwiedzic ten kraj ponownie. Za cel
obralem sobie kolejna bardzo popularna wyspe Santorini oraz miasto
Saloniki. Z Polski oprocz nieregularnych polaczen czarterowych nie ma
bezposrednich lotow na Cyklady. Postanowilem wykorzystac szeroka siatke
linii easyJet z lotniska w Mediolanie Malpensa. Bilet na lot MXP-JTR
kupowalem jesienia ubieglego roku i kosztowal niecale 30 euro, niemal
tyle samo zaplacilem za dolot linia Ryanair z Modlina do Bergamo. W
cieply czwartkowy wieczor laduje w na lotnisku BGY, oczom nie wierze,
jak bardzo zmienil sie wewnatrz terminal. Ostatnio bylem tam w czerwcu
2013 roku, teraz lotnisko wyglada zupelnie inaczej, jest swiezo, bardzo
kolorowo i nowoczesnie, zdeydowanie ladniejsze niz glowne lotnisko
Malpensa. Mam wczesniej zarezerwowany online bilet na autobus do centrum
Mediolanu za 4 euro, do odjazdu mam jeszcze sporo czasu, zatrzymuje sie
w McCafé przy cappuccino i czekoladowym croissancie. Jak to we Wloszech
dokola jest glosno i zywiolowo, lubie to! :)
Do
glownego dworca kolejowego Stazione Centrale docieram okolo godziny
22:30, musze sie przesiasc tutaj na autobus lub pociag jadacy do
terminalu lotniska MXP. Zarowno pociag jak i autobus maja nocna przerwe w
kursowaniu, na nocny spacer pod katedre nie bedzie juz czasu. Zagladam
na chwile na majestatyczny dworzec kolejowy wylozony bialym marmurem, w
McDonald’s zamawiam m.in. kokosowy shake. Mamma mia, co za
rozkosz dla podniebienia :D Jeszcze szybki spacer wzdluz peronow,
podziwiam roznego rodzaju wagony pociagow stojace przy peronach oraz
reklamy wloskiej mody wiszace na scianach dworca. Wskazowka dla
podroznych: autobusy do lotniska Malpensa (bilet 8 euro) parkuja z
drugiej strony dworca niz te, ktore lacza go z Bergamo. Wspominam o tym,
poniewaz dosc malo jest znakow wskazujacych wlasciwy kierunek.
Wszystkie sklepy i stoiska sa juz pozamykane, Stazione Centrale powoli
szykuje sie do snu. Po okolo 40 minutach jazdy docieram na lotnisko do
wciaz tak samo obskurnego Terminala 2, z ktorego obslugiwane sa rejsy
linii easyJet. Przede mna nocka na lotnisku, poniewaz samolot na
Santorini odlatuje dopiero we wczesny piatkowy ranek. Warunki do
nocowania sa znosne, chociaz umieszczone miedzy siedzeniami barierki
uniemozliwiaja przyjecie wygodniejszej pozycji. Okolo 5 rano staje w
kolejce do odprawy, by odebrac pomaranczowa karte pokladowa. easyJet to
jeszcze jedna z tych niewielu tanich linii, ktora wprawdzie zaleca
odprawe online, ale nie kaze sobie slono placic za wydruk karty na
lotnisku, z czego skwapliwie korzystam. O ile przy stanowiskach odprawy
kolejek praktycznie nie ma, to do kontroli bezpieczenstwa trzeba juz
swoje odstac, poranek to najwidoczniej godziny szczytu, widac to tez po
tablicy odlotow, wedlug rozkladu startuje kilka maszyn jedna po drugiej.
W oczekiwaniu na lot wzmacniam sie kolejnym cappuccino i woda
mineralna. Boarding nieco sie spoznia, a kiedy juz sie rozpocznie
kolejka pasazerow nagle zatrzyma sie w rekawie przy wejsciu do samolotu.
W koncu jednak wchodzimy na poklad i zajmujemy miejsca. Kapitan na
wstepie informuje, ze wylecimy ok. pol godziny pozniej niz przewidywal
to rozklad ze wzgledu na ograniczenia nalozone na Grecje w ruchu
lotniczym czy tez scisle rzecz ujmujac na kontrolerow ruchu lotniczego.
Podrozujacych jest calkiem sporo, prawie wszyscy to Wlosi. Po okolo 3
godzinach rejsu ladujemy na wyspie w miejscowosci Fira (Thira). Wyspa
prezentuje sie podobnie jak Mykonos, ma pochodzenie wulkaniczne, ziemia
jest ciemna i w oddali widac biel tradycyjnych greckich domostw. Samo
lotnisko na poziomie przylotow wyglada bardzo skromnie (to taki
„delikatny” opis), w maciupkiej toalecie brakuje wszystkiego, widac, ze
ma juz lata swojej swietnosci dawno za soba. Tymczasem przed lotniskiem
czeka juz na mnie szofer gospodarza, to taki standard na wyspach, ze
rodzinne hotele wysylaja na lotnisko czy do portu swojego kierowce.
Kilka minut pozniej jestem juz milo przywitany sokiem ze swiezych
pomaranczy w patio Hotelu Babis, jestem mile zaskoczony, bo czeka na
mnie trzyosobowy przestronny pokoj, mimo ze klasycznie rezerwowalem dla
siebie jedynke. Po krotkim odpoczynku ruszam pieszo do centrum stolicy
wyspy, czyli wspomnianego miasta Fira. Droga jest kreta, bardzo ruchliwa
i nie ma wzdluz niej zadnego chodnika, radze miec sie na bacznosci, bo
samochody i skutery sa rozpedzone.
Po kilkunastu metrach na zakrecie
dostrzegam nietypowa zagrode, w ktorej mieszka maly osiolek imieniem
Zizel. Na drucianym ogrodzeniu widnieje tabliczka z imienia zwierzecia,
mozna go karmic marchewkami i poic woda. Naprzeciwko znajduje sie
stacja benzynowa, skad mozna ja zaczerpnac i przyniesc. Zastanawiam sie
do dzis, czy to jakis bezpanski osiolek czy tez inicjatywa spoleczna.
Osly uchodza za symbol wyspy, ale obecnie nie widac ich tak czesto na
drogach, byc moze to zatem relikt przeszlosci. Około kwadrans później jestem juz w scislym zatloczonym
centrum, trzeba nieco wspiac sie pod gore po stromej uliczce. Z nieba
leje sie zar, jest glosno, dookola praktycznie sami turysci, lubie takie
klimaty. W sklepie z pamiatkamki zaopatruje sie w magnes i pocztowki,
czas posilic sie w ulicznym barze po drugiej stronie jezdni,
wegetarianska kebab z cola smakuja wybornie, ceny o dziwo bardzo
przystepne, sam kebab to koszt raptem 2,30 euro, napoj kosztowal chyba
0,60 euro.
Po konsumpcji przy stoliku wypisuje widokowki, chwile pozniej
wrzucam je do skrzynki pocztowej i delektuje sie widokiem z gory wyspy.
Waskie uliczki maja swoj klimat, domy sa tradycyjnie pomalowane na
bialo, a okna czy dachy na niebiesko. Jest pora obiadowa, obsluga
zaprasza do swoich restauracji a sklepikarze do zakupow u nich. Jakze
milo tak poleniuchowac i nic nie musiec. W drodze powrotnej wstepuje
jeszcze do supermarketu, gdzie zaopatruje sie w niezbedne wiktualy na
kolejne dni, z „nowosci” niedostepnych w Polsce spotykam m.in Lipton Ice
Tea o smaku mojito. Popoludnie spedzam nad basenem hotelowym
wygrzewajaca sie w promieniach slonca.
Nastepnego
dnia o poranku wybieram sie do miejscowosci Oia, ktora uchodzi za
najbardziej malownicza na wyspie. Dojechac do niej mozna autobusem
lokalnego przewoznika za 2 euro, za przejazd mozna zaplacic tylko w
autobusie u biletera, natomiast glowny dworzec autobusowy znajduje sie w
scislym centrum Firy i to stamtad odjezdzaja wszystkie linie wglad
wyspy. Podroz trwa okolo 30 minut, po drodze ogladam przez szyby
malownicze krajobrazy, niebieska ton morza, blekit nieba i surowa
brazowa wypalona ziemia oraz biale domki wygladaja niesamowicie. Ponadto
przez pewien czas jedziemy na klifie, zbocze pod nami jest bardzo
strome, czasem az strach spojrzec w dol. Autokar zatrzymuje sie na malym
placyku, skad mozna ruszyc na zwiedzanie zakatkow miasteczka. Domki
wygladaja jak z bajki, po krotkiej wspinaczce w gore wychodze na
szeroki marmurowy plac, przy ktorym znajduje sie sporych rozmiarow
kosciol z charakterystyczna dzwonnica. Plac przed swiatynia sluzy przede
wszystkim roznego rodzaju handlarzom, ktorzy prezentuja tutaj swoje
rekodziela. Po jego drugiej stronie widac juz blekitne fale i statki
wycieczkowe plynaca po morzu. Walesanie sie w labiryncie kretych uliczek
ma swoj urok, przypadkiem mozna wejsc do ciekawego lokalu oferujacego
pamiatki czy tez do restauracji serwujacej lokalne przysmaki. Przede
mna kolejne kamienne schodki w dol a tuz obok miesci sie malutki okragly
kosciolek, najslynniejsza chyba widokowka z Santorini. Na schodkach
robi sie kolejka, w koncu kazdy chce miec fotke na takim tle. Kieruje
sie w dol na prawo, by zobaczyc wyspe z nieco innej perspektywy i po
napawaniu sie widokami zbieram sie do powrotu do Firy. Z autobusu akurat
wysiada kolejna grupa przyjezdnych, kolejni podrozni zajmuja miejsca i
po chwili ruszamy.
Powoli
zegnam sie z Santorini, zamawiam mrozona kawe w kawiarni przy glownej
ulicy Firy i saczac orzezwiajacy napoj obserwuje zycie uliczne w Grecji.
Na pierwszy rzut oka nie jestem w stanie zauwazyc oznak kryzysu. Zaraz
po powrocie do hotelu odjezdzam juz na lotnisko z szoferem i kilka minut
pozniej stoje juz w kolejce do odprawy rejsu greckiej linii Aegean
Airlines do Aten. Okazuje sie, ze poziom odlotow jest tak samo mizerny
jak i przyloty. W srodku znajduje sie jedno obielone na bialo
pomieszczenie z kilkoma stanowiskami odprawy i monitorami, przy takiej
ilosci podroznych, jak o tej porze sie tam przewijala, terminal pekal w
szwach a kolejka wylewala sie na zewnatrz. Spotkala mnie jednak mila
niespodzianka, poniewaz pani z personelu pokladowego za darmo nadala moj
bagaz podreczny do luku (mialem kupiony bilet w taryfie jedynie z
bagazem podrecznym), a co wiecej przykleila na nim naklejke Piority z
logo Star Alliance, bardzo mily gest! Ciekawa sprawa, ze po naklejeniu
tagu bagazowego trzeba walizke oddac do przeswietlenia w osobnym punkcie
kontrolnym, calosc nadzoruje Grek o bujnej blond grzywie, taki widok
czesto sie nie zdarza. Przede mna jeszcze kilometrowa kolejka do
kontroli bezpieczenstwa, bramki piszcza praktycznie po przejsciu przez
nie kazdego pasazera, w takim wypadku obsluga lotniska prosi o ponowne
przejscie, wtedy juz nie piszczy :) I teraz nastepuje punkt krytyczny,
kilka krokow dalej po prostu nie ma sie gdzie ruszyc. W malych odstepach
czasowych spodziewanych jest 5-6 maszyn (jedna jest juz sporo
opozniona), ludzie tlocza sie jak w bydlecych wagonach, nie ma gdzie
usiasc, nie ma czym oddychac, klimatyzacja nie istnieje, a sklep
wolnoclowy ma rozmiar kiosku, o jakiejs kawiarni nawet nie wspomne. Na
lotnisku jest niesamowicie glosno, przewazaja pasazerowie z Francji i
Wloch, bo najblizsze maszyny odlatuja do Rzymu i Paryza wlasnie. Moj
samolot do Aten rowniez sie opoznia o kwadrans z powodu poznego przylotu
maszyna na Santorini, do Airbusa A320 obslugujacego ta rotacje
zostajemy przewiezeni autobusem. Kabina samolotu jest bardzo elegancka,
miejsca na nogi jest calkiem sporo, wnetrze sprawia wrazenie nowego.
Zajmuje moje miejsce przy przejsciu z przodu kabiny i kontempluje urode
stewardess, po raz pierwszy widze personel majacy na sobie sukienki (bez
ramion). Pasazerow nie ma duzo, zatem niebawem startujemy, pilot
przeprasza za opoznienie spowodowane ograniczeniami w ruchu lotniczym i
juz po 30 minutach jestemy w Atenach. Lot byl niesamowicie krotki, ale
zaloga zdazyla przejsc pod kabine z serwisem, na ktory skladal sie
croissant 7 Days w specjalnym srebrnym opakowaniu z granatowym logo
przewoznika, niestety, nie podano zadnych napojow. Mimo tej drobnej
niedogodnosci jestem pod wrazeniem serwisu i ciesze sie, ze na poczatku
grudnia po raz kolejny bede mial mozliwosc przetestowac ta linie na
trasie WAW-ATH-VIE.
Lotnisko
w Atenach jest mi znane, mialem okazje juz na nim byc przed trzema
laty, zbyt wiele sie nie zmienilo. Na przesiadke na wieczorny rejs
Ryanaira do Salonik mam jeszcze sporo czasu, wychodze zatem do strefy
ogolnodostepnej i wjezdzam na gore ruchomymi schodami do McCafé, gdzie
relaksuje sie przy kubku aromatycznej kawy. Pozniej powoli przechodze
do strefy tylko dla pasazerow i testuje perfumy. Lokalizuje takze
business lounge Lufthansy, gdzie mam zamiar odpoczywac podczas
przesiadki w grudniu. Kiedy pojawiam sie przed bramka mojego lotu
Ryanair w przejsciu zastaje panie z obslugi, ktore sprawdzaja karty
pokladowe i wiekszosci pasazerow oferuja przewiezienie bagazu
podrecznego w luku. W tym celu na bagaze nakladane sa specjalne zolte
naklejki. Widac, ze rejs bedzie pelny, boarding rozpoczyna sie rowniez
po czasie, ale rozklad Ryanaira ulozony jest tak, by wyladowac
punktualnie i tak tez sie dzieje. Po wyjsciu z lotniska od razu
znajdujemy sie przy przystanku autobusowym, jest sobotni wieczor, na
autobus nocny trzeba poczekac prawie 30 minut, podroz do centrum rowniez
trwa okolo pol godziny. Bilet autobusowy kosztuje 2 euro, mozna go
nabyc w automacie w autobusie, platnosc wylacznie gotowka (monety 1 i 2
euro). Nie mam ze soba dokladnej mapy, co utrudnia orientacje w terenie
(zwlaszcza noca w duzym miescie), ale udaje mi sie dobrze wysiasc na
przystanku niemal tuz przed wejsciem do hotelu Argo. Jest grubo po
polnocy, kiedy sie melduje, po prysznicu zmeczenie znika rak reka odjal i
postanawiam skorzystac z weekendu. Okazuje sie, ze kilkanascie metrow
dalej znajduje sie zaglebie klubowe, gdzie milo spedzam noc.
Nastepnego
poranka kiedy wygladam za okiennice slonce juz mocno swieci, dochodzi 8
rano, czas wstawac. Moje pierwsze kroki kieruje do dworca kolejowego,
ktory znajduje sie nieopodal. Dworzec z zewnatrz prezentuje sie nawet,
nawet, ale w srodku ukazuje swoje drugie oblicze, nie jest moze
zniszczony, ale opustoszaly i wyludniony, prawie nic sie tam nie
dzieje, perony ziona pustka, widze raptem jeden dosc „dziadowski” sklad
lokalnego szynobusa. Byc moze dworzec odzyje po ukonczeniu budowy metra,
ktore ma tutaj docierac, prace juz trwaja, teren jest ogrodzony. W
drodze powrotnej dosc dluga zastanawiam sie, gdzie zjesc sniadanie,
wybor jest niesamowicie duzy jak na ulice o bardziej przemyslowym
charakterze. Lokale sa kolorowe, nowoczesne i zadbane, serwuja roznego
rodzaju napoje, a patrzac po „lokalsach” prawdziwa furore robi
frappuccino. Tym razem decyduje sie jednak na wizyte w ulubionej
Starbucks Coffee, ceny nawet nieco nizsze niz w Polsce, a to chyba i tak
najdrozsze miejsce, bo w innych miejscach czy budkach z jedzeniem i
napojami ceny sa znacznie nizsze niz w Polsce. Jest tez sporo cukierni i
piekarni serwujacych najrozniejsze wypieki. Po wzmocnieniu sie ruszam w
kierunku Bialej Wiezy, symbolu Salonik. Moja droga wiedzie m.in. przez
elegancki ukwiecony bulwar, slonce mocno prazy, wiec na moment chowam
sie pod sklepieniami eleganckich budynkow, w ktorych przewaznie na
parterze zlokalizowane sa restauracje. Niebawem docieram do nadmorskiej
arterii, po lewej stronie znajduja sie restauracje jedna obok drugiej,
nastepnie mamy pas ulicy i szeroki chodnik przy samej wodzie, nieopodal
portu; na samym koncu widac juz wieze oraz park w jej poblizu. Wybija
poludnie, w okolicy klebi sie juz sporo turystow. Na tablicach
zlokalizowanych przy latarni zapoznaje sie z jej historia a nastepnie
przechodze do parku i podziwiam pomnik slynnego wodza Aleksandara
Macedonskiego na koniu. Odwiedzam jeszcze ruiny kilku starych
bizantynskich swiatyn i zasiadam w kolejnej kawiarni, by sprobowac
wspomnianego wczesniej frappuccino oraz lokalnych wypiekow. Wieczorem
przy zachodzacym sloncu wracam zas na bulwar przy porcie, by sprobowac
kawy po grecku. Barista w ulubionym Starbucksie zagaduje mnie, pyta,
skad i na jak dlugo przyjechalem i wrecza plan miasta. ;) Zasiadam przy
tetniacym bulwarze i wpatruje sie w ciemna wode. Czas zegnac sie z
Grecja.
Nazajutrz o poranku po wymeldowaniu z hotelu zaopatruje sie w
kawalek pizzy i mocne espresso, moj autobus lotniskowy prawie od razu
podjezdza na przystanek, kiedy mijamy nadmorski bulwar ostatni raz
zwracam sie w strone morza, pol godziny pozniej jestem juz na lotnisku i
oczekuje na moj rejs Ryanair do Modlina. Do widzenia!
Fajny artykuł.
OdpowiedzUsuń