Moja przygoda z podróżą do Kazachstanu rozpoczęła się wiosną tego roku,
kiedy to białoruska linia lotnicza Belavia z okazji obchodów 20-lecia swojego
istnienia w pierwszy weekend marca ogłosiła promocję na swoje rejsy z Mińska –
cena za rejsy tam i z powrotem wynosiła 20 EUR + opłaty lotniskowe. Z racji swojego
położenia i „sytuacji politycznej” Belavia operuje do kilku krajów byłego ZSRR,
w swojej siatce połączeń ma także loty do kilku miast Kazachstanu. Ponieważ od
dziecka interesowałem się koleją, to Kazachstan był mi jak najbardziej znany z
mapy kolejowej świata, w końcu nie tak daleko przebiega trasa Kolei Transsyberyjskiej.
W ostatnich latach kraj ten spopularyzowała (chociaż ciężko określić, czy to
odpowiednie określenie) postać Borata, na polskim rynku telewizyjnym też
mieliśmy gościa z Kazachstanu w osobie pani Stasi z serialu „Klan”. Dodatkowym
atutem mojej weekendowej wyprawy była możliwość zobaczenia Mińska oraz
możliwość kibicowania na żywo polskim piłkarzom, którzy to 4 września podczas
mojego pobytu w Astanie rozgrywali swój pierwszy mecz w fazie grupowej
eliminacji do Mistrzostw Świata w piłce nożnej, które odbędą się w Rosji w 2018
roku. Bilety z Mińska do Astany kupione, teraz trzeba jeszcze zorganizować
dolot z Warszawy do Mińska (tutaj „patriotycznie” wybieram rejs PLL LOT –
wiadomo, kolejne mile wpadną na konto Miles & More) oraz niezbędne wizy.
Najpierw uzyskuję w ambasadzie Kazachstanu wizę turystyczną za 35 euro, tydzień
później w ambasadzie Białorusi za 15 euro dostaję wizę transferową. Nie ma
lekko, do krajów wciąż niejako ściślej powiązanych gospodarczo z Rosją wymagana
jest wiza, czasem niemal niemożliwa do uzyskania (vide Turkmenistan). W czwartkowe przedpołudnie docieram ponad 2 godziny przed odlotem na
stołeczne Lotnisko Chopina, nadaję małą walizkę kabinową do luku, odbieram
kartę pokładową i tym razem nieco muszę odstać w kolejce „fast track” do
kontroli bezpieczeństwa. Przede mną leci jakaś grupowa delegacji z pracy, chyba
są powiązani z lotnictwem, gdyż jeden z jej uczestników informuje pozostałych,
iż jest bardzo prawdopodobne, że od stycznia przyszłego roku linie lotnicze
Emirates na trasie WAW-DXB podstawią największy pasażerskie samolot świata
Airbus A380. Pytanie, jak warszawskie Okęcie poradziłoby sobie logistycznie z
obsłużeniem takiej maszyny. Wolny czas przed odlotem jak zwykle spędzam w
saloniku Polonez, gdzie rozsmakowuję się w menu śniadaniowym i oddaję się
lekturze prasy. Około 40 minut przed planowanym startem lotu do Mińska
przechodzę do kontroli paszportowej i udaję się w okolice gate’u 21, gdzie
niebawem rozpocznie się boarding. Okazuje się, że razem ze mną do stolicy
Białorusi lecą także polscy koszykarze, większość z nich prezentuje się w
swojej biało-czerwonej sportowej odzieży. Tym razem do Embraera zostaniemy
przewiezieni autobusem, obsługa chce wszystkich pasażerów załadować do jednego
autobusu, ale i tak okaże się, że już w samolocie będziemy czekali jeszcze na
kilkoro pasażerów transferowych. Load factor jest całkiem spory, ale akurat
miejsce 4C obok mnie pozostaje wolne, mam zatem większą swobodę ruchów podczas
lotu. Z kokpitu melduje się kapitan Artur Haławin, a szefowa pokładu p. Katarzyna
Gryn sprawnie opiekuje się podróżnymi. Menu jak to w LOT bywa ogranicza się do
szklaneczki wody mineralnej i wafelka Prince Polo. Pogoda na trasie jest bardzo
dobra, dopiero przed lądowaniem niebo mocno się chmurzy i Mińska wita nas
deszczową aurą. Po wyjściu z samolotu zgodnie z kierunkowskazami udaję się do
kontroli paszportowej, wcześniej trzeba jeszcze wypełnić druczek, taki sam
wypełnia się wjeżdżając do Rosji. Ważny, by nie zgubić części B tej specjalnej
karty, będzie ona niezbędna przy wylocie. Pieczątki w paszporcie wbite, muszę jeszcze
nieco poczekać na bagaż i opuszczam strefę przylotów. Samo lotnisko robi
wrażenie opustoszałego, chociaż słuchając zapowiedzi megafonowych można odnieść
wrażenie, że ruch jest tu spory. Być może to dlatego, że poszczególne strefy są
nieinwazyjne i oddzielono je dobrze od siebie, w związku z czym nie widać na
raz całej ilość potoków pasażerskich. Dość dużo czasu zajmuje mi znalezienie
kantoru, punkty wymiany walut są na Białorusi zcentralizowane przez banki,
kolejka do wolnych stanowisk na poziomie odlotów wprawdzie nie jest duża, ale z
moich obserwacji wynika, że na operację wymiany gotówki należy zagwarantować
sobie minimum 30 minut. Kasjerka ogląda nasz paszport, wpisuje dane z niego do
systemu, następnie sporządzany, drukowany i podpisywany jest protokół, co
sprawia, że cała procedura się niebezpiecznie przedłuża. W końcu zrezygnowany,
po około 40 minutach oczekiwania w kolejce, rezygnuję i wyciągam pieniądze w
bankomacie, a przywiezione dolary jeszcze mi się przydadzą w Kazachstanie i jak
się okaże podczas płacenia za wynajęte w Mińsku mieszkanie. Mimo informacji na
stronie booking.com, że dostępna jest płatność kartą okazuje się, że płatność
przyjmowana jest gotówką w USD. To już kolejny raz, kiedy odchodzi taki numer,
miałem identyczną sytuację w Kijowie oraz St. Petersburgu. Przy małym stanowisku kawiarnianym zamawiam espresso (cena to raptem 2
ruble, czyli 4 złote), by rozmienić banknoty na drobne, które będą potrzebne mi
do zakupu biletu autobusowego u kierowcy. Zaraz po wyjściu z terminala osacza
mnie taksówkarska mafia, chętna do podwiezienia mnie do miasta za 15 USD. Udaję
się jednak do autobusu E300, który kilka minut później odjeżdża w kierunku
centrum. Międzynarodowy port lotniczy Mińsk-2 (MSQ) oddalone jest ponad 40 km
od centrum miasta, do stacji metra
Uruchcha, która jest przystankiem krańcowym dla niebieskiej linii metra,
autobus jedzie prawie 50 minut (bez zatrzymania). Radzę zagwarantować sobie ok.
1,5 h na dojazd z miasta, by spokojnie zdążyć na swój lot. Metro w Mińsku nie
jest tak głębokie i bogato zdobione jak to w Moskwie, St. Petersburgu czy w
Kijowie, ale nie da się ukryć, że klimat jest bardzo podobny, o klimacie Sojuza
przypominają same nazwy poszczególnych przystanków jak Plac Lenina czy Wschód
oraz mocno zdezelowane wagony znanej nam dobrze firmy „Metro Wagonmash” z St.
Petersburga. Bilet na metro w przeliczeniu wydatek ok. 55 gr – tańsze bilety
kupowałem jedynie w Kijowie podczas mojej pierwszej wizyty w ukraińskiej
stolicy. ;) Ustawiam się w kolejce do kasy po kolorowy plastikowy żeton i czuję
na sobie wzrok tęgiego strażnika z wąsem, która zaprasza mnie na prześwietlenie
bagażu do specjalnie wydzielonej strefy. Ta praktyka to dodatkowa procedura
bezpieczeństwa wprowadzona w życie po krwawym ataku terrorystycznym z kwietnia
2011 roku mińskim metrze. Całość nie zajmuje dużo czasu, widzę, że dysponują
sprzętem identycznym jak ten na lotniskach. Po „przeszukaniu” ruchomymi
schodzami zjeżdżam na peron, są one bardzo krótkie, gdyż metro w Mińsku
budowana płytko pod ziemią. Kilkanaście minut później jestem już w ścisłym
centrum stolicy na Prospekcie Niezależności i mam wrażenie, że gdzieś już coś
podobnego widziałem – deja vu z Kijowa ;) Szeroki prospekty, wielkie chodniki, przejścia
podziemne, ludzie niczym mrówki. Szybko odnajduję recepcję, gdzie odbieram klucze do mojego apartamentu,
muszę znów wsiąść do metra i przejechać jedną stację podziemną kolejką.
Poszczególne budynki są monumentalne, czasem by dojść do kolejnego numeru trzeba
przespacerować się kilka ładnych minut. Mieszkanie, w którym zatrzymam się na
tą noc, znajduje się w czteropiętrowym bloku położonym naprzeciwko Centralnego Domu
Handlowego CUM, klatka schodowa jest niesamowicie obdrapana i wygląda na melinę,
ale mieszkanie na 3. piętrze prezentuje się jak z innego świata – jest urządzone
z gustem i nowocześnie. Po rozpakowaniu walizeczki, odświeżeniu się i krótkiej
regeneracji ruszam na ruchliwą ulicę. Decyduję się przejść wzdłuż głównej
arterii miasta do Placu Niepodległości. Poszczególne budynki na ulicy wyglądają
bardzo podobnie do siebie, wszystkie mają potężne fasady, są dość „przysadziste”
i nieco przytłaczające. Jest jednakże kilka wartych zauważenia perełek, np. kawiarnie
Donut Box wzorowane na amerykańskiej sieci Dunkin’ Donuts. Oczywiście nie mogę
się oprzeć kolorowym pączkom, tym razem postanawiam skusić się na donut z
makiem oraz cappuccino. Z kawą w dłoni spaceruję po parku nad brzegiem rzeki, mijam
gmach cyrku i docieram z powrotem do głównej ulicy. Po wdrapaniu się na górę
moim oczom ukazuje się niesamowity gmach Pałacu Republiki, widać ten
monumentalizm, który chce pozostawić po sobie urzędujący od zarania dziejów
prezydent Łukaszenka. Przed budynkiem łopoczą zielono-czerwono-białe flagi
Białorusi, a w oddali majaczy już logo McDonald’s. Wprawdzie komunizm trzyma
się tu twardo, ale nawet tutaj dotarł przybytek kapitalizmu w postaci
amerykańskich hamburgerów. Ruch w restauracji mają niesamowity, dawno nie
widziałem takiego „przerobu” przy kasach. Zamawiam lemoniadę z guawą oraz jakąś
kanapkę, niestety, menu nie różni się niemal wcale od tego w Polsce, ceny także
niemal identyczne, szału nie ma ;) Wracam zatem do wędrówki, co jakiś czas
przechodzę przez szerokie przejścia podziemne, gdzie tętni życie. Udaje mi się
natknąć na czynny jeszcze urząd pocztowy, gdzie zaopatruję się w widokówki i
znaczki do Polski, po czym kontynuję mój spacer do Placu Lenina, po drodze
mijając spieszących mieszkańców Mińska. Słońce chyli się ku zachodowi, kiedy
docieram na jeden z głównych placów białoruskiej stolicy i podziwiam pomnik
wodza Lenina w pełnej krasie. Tuż za nim znajduje się budynek rządowy oraz uniwersytet.
Jako fan kolejnictwa nie byłbym sobą, gdybym darował sobie obejrzenie głównego dworca kolejowego Mińsk Pasażerski, na który dojeżdżają także składy
kursujące z Warszawy. Bryła dworca wyróżnia się nad okolicą, budynek stacyjny
posiada kilka kondygnacji, jest obszerny i mieści w sobie wiele różnych funkcji
użyteczności publicznej. Na tablicy świetlnej rozpoznają zapisane cyrylicą
nazwy miejscowości jak Orsza, Baranowicza czy Brześć, oczywiście jest także i
Moskwa, nie może być inaczej. Tuż obok zlokalizowane jest nowoczesne centrum
handlowe „Galileo”, które odwiedzam w poszukiwaniu supermarketu i takowy też
znajduję na parterze. Ceny bardzo zbliżone do polskich, chociaż niektóre
produkty (nabiał sprowadzany z zagranicy) wydają się być horrendalnie drogie. Robię
mały zapas smakołyków i ruszam w drogę powrotną. Jest już dość późno, robię się
zmęczony, więc kieruję się do metra i podjeżdżam do stacji Jakuba Kolasa, skąd
do mojego apartamentu mam już tylko rzut beretem. Czas na chill out i głęboki
sen. O poranku budzi mnie hałas za oknem, mimo wczesnej pory natężenie ruchu
samochodowego jest naprawdę duże, ale w sumie nie mogę narzekać, bo jestem
wyspany a za oknem pięknie świeci słońce. Po wypiciu porannej porcji kawy,
spróbowaniu ciemnego pieczywa oraz jogurtu deserowego Danone ruszam po raz
kolejny do centrum miasta, by w blasku słońca przyjrzeć się monumentalnej
zabudowie Mińska. Po długim spacerze do centrum kieruję się do restauracji
McDonald’s, gdzie zaopatruję się w pożywne śniadanie składające się z owsianki,
blinów, tosta oraz kawy, zawsze to coś innego niż standardowe menu śniadaniowe
w Polsce. Do godziny 12:00 muszę wymeldować się z mieszkania, wracam więc
metrem, czas na przebranie, toaletę i przepakowanie walizki. Już o 11:45 pojawia
się pani sprzątająca po klucz, która z pewnością ma za zadanie przygotowanie
mieszkania na przyjęcie ewentualnych kolejnych gości. Mam przed sobą jeszcze
prawie pół dnia, gdyż rejs linii Belavia do Astany planowo startuje dopiero o
19:30, walizkę zostawiam w przechowalni bagażu w podziemiach dworca kolejowego
(stawka 1 RUB za dobę) i urządzam sobie zatem długi spacer po śródmieściu,
zaglądam w boczne ulice, nie spieszę się. Moje zaciekawienie budzi skrzyżowanie
ulic Marksa i Lenina, na jednej z ulic znajdziemy popiersie Feliksa
Dzierżyńskiego, komunizm w najczystszej postaci. Spacerując po parku raczę się
lokalnym kwasem, to jakże popularny napój w krajach byłego ZSRR. Pogoda nieco
się psuje, decyduję się wracać na dworzec, kilka kroków dalej za wspomnianym
centrum handlowym „Galileo” znajduje się dworzec autobusowy, wcześniej
dokładnie sprawdziłem miejsce, skąd odjeżdżają autobusy (bodajże 3 różne linie,
których trasy nieco się różnią) na lotnisko, bilet można nabyć w kasie lub u
kierowcy, oczywiście tylko za gotówkę. Przejazd na lotnisko trwa prawie
godzinę, mimo faktu, że wybiła już godzina 15:00 na głównych arteriach Mińska
nie widać korków, chociaż ruch jest wzmożony i pasażerowie się dość często
zmieniają. Kiedy docieram na lotnisko mam jeszcze sporo czasu do odlotu, przy
stoisku kawiarnianym zamawiam kawę americano i przeglądam w telefonie
nieprzebrane zasoby internetu. Okazuje się, że akurat podczas mojego pobyt na
Białorusi linia lotnicza Turkish Airlines zdecydowała się od okresu zimowego zawiesić
połączenie na trasie Stambuł-Aqaba, mój rejs został automatycznie przebukowany
na połączenie ze stolicą w Ammanie, co mnie jednak w żaden sposób nie
zadowalało, na szczęście jeden mail do polskiego oddziału TK w Warszawie i
wszystko zostało zmienione według mojego życzenia.
W końcu, na równo dwie godziny przed odlotem, na tablicy świetlnej pojawia się informacja o otwarciu odprawy reju linii Belavia do Astany (TSE), ustawiam się w kolejce, nadaję walizkę do luku bagażowego i odbieram kartę pokładową z miejscem wybranym wcześniej poprzez on-line check-in. Kontrola bezpieczeństwa oraz paszportowa odbywają się bardzo sprawnie, chociaż uprzedzam, że sam proces skanowania bagaży podręcznych jest dość skrupulatny, możecie przygotować się, że będziecie poproszeni o otworzenie kabinówek itd. Po przejściu przez zlokalizowaną nieco dalej kontrolę paszportową można już udać się niemal bezpośrednio go bramki, struktura lotniska jest dość specyficzna, każda bramka znajduje się w specjalnym okrągłym satelicie, gdzie znajdziemy bar. Tego dnia zablokowane jest wejście do sklepów duty free, czyżby to ze strachu przed Polakami, którzy wykupiliby spore zapasy wódki? To, co zastaję przy bramce mojego rejsu do Astany, jest zbieżne z moimi wyobrażeniami dotyczącymi profilu polskiego klienta/kibica. Bar oblega bowiem głośna gromadka facetów skupionych wokół dawnych działaczy PZPN, przy stoliku pod ścianą siedzi trójka Polaków, jeden wyglądający na Wikinga facet jest już bardzo pijany, zasypia na siedząco i przestaje reagować na bodźce z zewnątrz.
Boarding rozpoczyna się z lekkim opóźnieniem, ale load factor nie jest zbytnio imponujący, mam miejsce przy oknie tak jak lubię, miejsce w środku (lecimy maszyną Boeing 737) jest wolne. Zdaję sobie sprawę, że coś długo czekamy na komunikat załogi „boarding completed” (później z rozmowy pasażerów przede mną dowiedziałem się, że owa trójca z barowego stolika nie została wpuszczona na pokład), ale w końcu zaczynają się przygotowania personelu pokładowego do startu. Załoga ma kremowe mundurki, jasnofioletowe/różowe koszule, ich stroje prezentują się bardzo ładnie, gdyż zazwyczaj uniformy są ciemne. Przed startem zostajemy poczęstowani małymi landrynkami, załoga (w dość zaawansowanym wieku) wykonuje klasyczne safety demo, kołujemy do progu pasa i szybko wznosimy się nad chmury. Wieczorem, oczekując na lot, niebo się zachmurzyło i nawet popadało. Kilka minut po starcie za oknami jest już ciemno a my szybujemy ku stepom Azji Centralnej. Po około godzinie rozpoczyna się serwis pokładowy. Pomny dobrego serwisu na pokładzie rejsów linii Aeroflot jest bardzo ciekawe, co zaserwuje Belavia i niestety jest to duże rozczarowanie. W gustownie zapakowanym zestawie w nowym logo linii (Belavia przechodzi obecnie rebranding – nowe logo zrywa z siermiężnym malowaniem z epoki „radzieckiej” i ukazuje bławatka na niebieskim tle) znajduje się jedna mała sucha ciemna bułeczka, mieszanyj salad (jeden pomidorek koktajlowy, cztery plasterki ogórka szklarniowego i kilka paseczków sałaty) razem z czterema kawałeczkami kurczaka (bez sosu, ryżu czy makaronu) oraz orzechowy wafelek. Do picia jedynie woda mineralna, kawa lub czaj, napoje typu Coca Cola lub soki nie są oferowane, o alkoholu można zapomnieć. Na szczęście do bezsmakowej herbaty dodawany jest plasterek cytryny, co ratuje sytuację, ale przez pozostałą część rejsu pozostaję głodny. Gdybym wiedział, że Belavia tak słabo karmi pasażerów, to na lotnisku w MSQ skorzystałbym z oferty sieci Burger King. Cóż, mądry Polak po szkodzie. Staram się nieco zmrużyć oczy, co ułatwia zgaszone w kabinie światło, czas nawet szybko mi mija, kapitan obniża pułap lotu a w oddali majaczą już światła Astany, Kazachstan welcome to! Po wyjściu z samolotu obowiązkowo czeka nas wypełnienie krótkiej karty migracyjnej z podstawowymi danymi. Część Polaków z PZPN-u, którzy także tankowali przy barze, są oczywiście nadal w stanie nieważkości i mają pretensje do pograniczników, że muszą wypełniać deklaracje, zachowują się niegrzecznie i wpychają w kolejkę. Dziwię się, że w tym miejscu nie interweniowała żadna policja, straż czy ochrona. Nieco czekam na swoją kolej, o tej porze (jest ok. 03:30 w nocy czasu lokalnego) przyleciał też jakiś inny samolot, więc chętnych do kontroli granicznej jest sporo. Szybkie zdjęcie, spojrzenie na kwitek, wizę, pieczątka do paszportu i już za moment zdejmuję z taśmy mój mały bagaż. Zawsze podziwiałem osobników, którzy są w stanie spakować się na było nie było kilkudniowy wypad w mały plecak. Mnie ledwo starcza walizka kabinowa, ale tak to już jest, jeśli chce się robić rewię mody ;)Doba hotelowa w hotelu Rauan w Astanie, w którym postanowiłem się zatrzymać, rozpocznie się dopiero o godzinie 14:00, zmęczenie daje o sobie znać, a mam jeszcze sporo czasu, zanim dotrwam na lotnisku do rana, kiedy to pierwszym autobusem po godzinie 06:00 będę mógł dotrzeć do centrum miasta. Z taksówek z zasady nie korzystam, traktuję je jako zło konieczne, każdy kierowca kojarzy mi się z taksówkową mafią, a mam lepsze sposoby na spożytkowanie pieniędzy niż wydanie kilkudziesięciu złotych za podwózkę, skoro mogę za kwotę kilkanaście razy niższą dotrzeć w to samo miejsce. W Astanie jednorazowy bilet autobusowy kosztuje raptem równowartość 90 groszy, kupuje się go u konduktora w autobusie, który z pewnością Was nie pominie. Po wyjściu z hali przylotów oczywiście taksówkarskie hieny atakują, ale śmiało je omijam, kieruję się do kantoru, gdzie dolary USD wymieniam na walutę kazachską tenge. Z garścią banknotów i monet mogę już skorzystać a takich dobrodziejstw jak automaty z gorącymi i zimnymi napojami – cena takiej herbaty czy kawy rewelacyjna, oscyluje w granicy 1,5 zł, nieco więcej zapłacimy za puszkę Coca Coli, a nadmienię, że to jedynie lotnisko i w sklepach na mieście powinno być jeszcze taniej. Myślałem, że może posilę się czymś w jakiejś kawiarni lotniskowej, ale niestety, mają tylko ciasta deserowe z kremami a to zdecydowanie nie jest coś, co zaspokoi mój głód. Czas wykorzystuję na zakup pamiątek., magnesy z różnymi wizerunkami Astany można na stoisku (w kształcie jurty) z pamiątkami dostać za raptem 3 – 4 zł. Reszta czasu to beztroskie leżakowanie, na górnym poziomie oprócz mnie „koczuje” sporo innych turystów, Polacy z samolotu ulotnili się błyskawicznie.
Kilka minut po godzinie 6 rano zbieram się z wygodnego szezlongu i wychodzę przed terminal, na poziomie przylotów oczywiście atakują mnie taksówkarze, ale
po lewej stronie (wbrew temu, co pokazuje znak kierujący na prawo) dostrzegam
już autobus miejski i przystanek. Pierwsi pasażerowie są już w środku, zajmuję
miejsce i za kilka minut kierowca rusza. Przystanek jest dobrze oznaczony,
widoczne są mapki z trasą przejazdu i informacje o cyklicznym rozkładzie jazdy.
Autobus jest nowoczesny, wygląda jak klasyczny autobus miejski. Na przodzie za
kierowcą siedzi także bileterka lub bileter, który rozprowadza bilety za 90
tenge, zauważy każdego nowo przybyłego pasażera, więc jazda na gapę jest
niemożliwa ;) Na różowym niebie pojawiają się pierwsze promienie słońca, jak
okiem sięgnąć widać trawiaste stepy i równiny, a w oddali za lekką mgiełką
majaczy miasto z drapaczami chmur. Dojazd do dworca kolejowego trwa równą
godzinę, podejrzewam, że w godzinach szczytów będzie trochę dłużej. Po drodze
na przedmieściach w kierunku lotniska widać budowę metra, miasto ruszyło z
kolejną wielką inwestycją. Tymczasem pierwszy etap trasy do miasta wiedzie
przez osiedla domków jednorodzinnych oraz bloków mieszkalnych, widać, że
wszystko jest nowe i infrastruktura na przedmieściach Astany dopiero kiełkuje,
ale z pewnością autor tego przedsięwzięcia miał ambicje. Bloki są bowiem
elegancko zdobione i sprawiają wrażenie potężnych, w zupełności nie
przypominają bloków z wielkiej płyty. Powoli droga robi się coraz szersza,
pojawiają się chodniki i przejeżdżamy przed pierwszymi wieżowcami ze szkła i
stali. Bardzo lubię taką architekturę, a odbijające się słońce w tafli szkła
poprawia mi nastrój. Przejeżdżamy głównymi arteriami nowej stolicy Kazachstanu,
mijamy pałac prezydencki oraz inne gmachy rządowy i w końcu za mostem otoczenie
się diametralnie zmienia – zabudowa jest znacznie gęstsza, poszczególne
budynki charakteryzują się bardziej sowieckim stylem i są nadgryzione zębem
czasu, ale wreszcie pojawiają się też ludzie na ulicach, gdyż dotychczas miasto
było opustoszałe. Kiedy wysiadam pod dworcem kolejowym wreszcie widać jakieś
ożywienie, są podróżni z bagażami, straganiarze, w hali dworcowej znajdują się
liczne sklepiki, ale sam dworzec raczej jest z poprzedniej epoki, zapowiedzi
pociągów po rosyjsku i kazachsku, język angielski zdecydowanie nie jest tutaj
lingua franca, o czym mam okazję przekonać się chwilę potem w hotelu Rauan, w
którym zarezerwowałem najbliższe dwie noce. Recepcjonistka wcale nie mówi po
angielsku, ale na szczęście w ramach podstawowych zwrotów komunikacja w języku
rosyjskim nie nastręcza zbytnich trudności. Mimo wczesnej pory dostaję już
klucz do mojego pokoju, jaka to ulga móc wziąć gorący prysznic czy rozciągnąć
się w łóżku. Czas na kilkugodzinną drzemkę ;)
W końcu, na równo dwie godziny przed odlotem, na tablicy świetlnej pojawia się informacja o otwarciu odprawy reju linii Belavia do Astany (TSE), ustawiam się w kolejce, nadaję walizkę do luku bagażowego i odbieram kartę pokładową z miejscem wybranym wcześniej poprzez on-line check-in. Kontrola bezpieczeństwa oraz paszportowa odbywają się bardzo sprawnie, chociaż uprzedzam, że sam proces skanowania bagaży podręcznych jest dość skrupulatny, możecie przygotować się, że będziecie poproszeni o otworzenie kabinówek itd. Po przejściu przez zlokalizowaną nieco dalej kontrolę paszportową można już udać się niemal bezpośrednio go bramki, struktura lotniska jest dość specyficzna, każda bramka znajduje się w specjalnym okrągłym satelicie, gdzie znajdziemy bar. Tego dnia zablokowane jest wejście do sklepów duty free, czyżby to ze strachu przed Polakami, którzy wykupiliby spore zapasy wódki? To, co zastaję przy bramce mojego rejsu do Astany, jest zbieżne z moimi wyobrażeniami dotyczącymi profilu polskiego klienta/kibica. Bar oblega bowiem głośna gromadka facetów skupionych wokół dawnych działaczy PZPN, przy stoliku pod ścianą siedzi trójka Polaków, jeden wyglądający na Wikinga facet jest już bardzo pijany, zasypia na siedząco i przestaje reagować na bodźce z zewnątrz.
Boarding rozpoczyna się z lekkim opóźnieniem, ale load factor nie jest zbytnio imponujący, mam miejsce przy oknie tak jak lubię, miejsce w środku (lecimy maszyną Boeing 737) jest wolne. Zdaję sobie sprawę, że coś długo czekamy na komunikat załogi „boarding completed” (później z rozmowy pasażerów przede mną dowiedziałem się, że owa trójca z barowego stolika nie została wpuszczona na pokład), ale w końcu zaczynają się przygotowania personelu pokładowego do startu. Załoga ma kremowe mundurki, jasnofioletowe/różowe koszule, ich stroje prezentują się bardzo ładnie, gdyż zazwyczaj uniformy są ciemne. Przed startem zostajemy poczęstowani małymi landrynkami, załoga (w dość zaawansowanym wieku) wykonuje klasyczne safety demo, kołujemy do progu pasa i szybko wznosimy się nad chmury. Wieczorem, oczekując na lot, niebo się zachmurzyło i nawet popadało. Kilka minut po starcie za oknami jest już ciemno a my szybujemy ku stepom Azji Centralnej. Po około godzinie rozpoczyna się serwis pokładowy. Pomny dobrego serwisu na pokładzie rejsów linii Aeroflot jest bardzo ciekawe, co zaserwuje Belavia i niestety jest to duże rozczarowanie. W gustownie zapakowanym zestawie w nowym logo linii (Belavia przechodzi obecnie rebranding – nowe logo zrywa z siermiężnym malowaniem z epoki „radzieckiej” i ukazuje bławatka na niebieskim tle) znajduje się jedna mała sucha ciemna bułeczka, mieszanyj salad (jeden pomidorek koktajlowy, cztery plasterki ogórka szklarniowego i kilka paseczków sałaty) razem z czterema kawałeczkami kurczaka (bez sosu, ryżu czy makaronu) oraz orzechowy wafelek. Do picia jedynie woda mineralna, kawa lub czaj, napoje typu Coca Cola lub soki nie są oferowane, o alkoholu można zapomnieć. Na szczęście do bezsmakowej herbaty dodawany jest plasterek cytryny, co ratuje sytuację, ale przez pozostałą część rejsu pozostaję głodny. Gdybym wiedział, że Belavia tak słabo karmi pasażerów, to na lotnisku w MSQ skorzystałbym z oferty sieci Burger King. Cóż, mądry Polak po szkodzie. Staram się nieco zmrużyć oczy, co ułatwia zgaszone w kabinie światło, czas nawet szybko mi mija, kapitan obniża pułap lotu a w oddali majaczą już światła Astany, Kazachstan welcome to! Po wyjściu z samolotu obowiązkowo czeka nas wypełnienie krótkiej karty migracyjnej z podstawowymi danymi. Część Polaków z PZPN-u, którzy także tankowali przy barze, są oczywiście nadal w stanie nieważkości i mają pretensje do pograniczników, że muszą wypełniać deklaracje, zachowują się niegrzecznie i wpychają w kolejkę. Dziwię się, że w tym miejscu nie interweniowała żadna policja, straż czy ochrona. Nieco czekam na swoją kolej, o tej porze (jest ok. 03:30 w nocy czasu lokalnego) przyleciał też jakiś inny samolot, więc chętnych do kontroli granicznej jest sporo. Szybkie zdjęcie, spojrzenie na kwitek, wizę, pieczątka do paszportu i już za moment zdejmuję z taśmy mój mały bagaż. Zawsze podziwiałem osobników, którzy są w stanie spakować się na było nie było kilkudniowy wypad w mały plecak. Mnie ledwo starcza walizka kabinowa, ale tak to już jest, jeśli chce się robić rewię mody ;)Doba hotelowa w hotelu Rauan w Astanie, w którym postanowiłem się zatrzymać, rozpocznie się dopiero o godzinie 14:00, zmęczenie daje o sobie znać, a mam jeszcze sporo czasu, zanim dotrwam na lotnisku do rana, kiedy to pierwszym autobusem po godzinie 06:00 będę mógł dotrzeć do centrum miasta. Z taksówek z zasady nie korzystam, traktuję je jako zło konieczne, każdy kierowca kojarzy mi się z taksówkową mafią, a mam lepsze sposoby na spożytkowanie pieniędzy niż wydanie kilkudziesięciu złotych za podwózkę, skoro mogę za kwotę kilkanaście razy niższą dotrzeć w to samo miejsce. W Astanie jednorazowy bilet autobusowy kosztuje raptem równowartość 90 groszy, kupuje się go u konduktora w autobusie, który z pewnością Was nie pominie. Po wyjściu z hali przylotów oczywiście taksówkarskie hieny atakują, ale śmiało je omijam, kieruję się do kantoru, gdzie dolary USD wymieniam na walutę kazachską tenge. Z garścią banknotów i monet mogę już skorzystać a takich dobrodziejstw jak automaty z gorącymi i zimnymi napojami – cena takiej herbaty czy kawy rewelacyjna, oscyluje w granicy 1,5 zł, nieco więcej zapłacimy za puszkę Coca Coli, a nadmienię, że to jedynie lotnisko i w sklepach na mieście powinno być jeszcze taniej. Myślałem, że może posilę się czymś w jakiejś kawiarni lotniskowej, ale niestety, mają tylko ciasta deserowe z kremami a to zdecydowanie nie jest coś, co zaspokoi mój głód. Czas wykorzystuję na zakup pamiątek., magnesy z różnymi wizerunkami Astany można na stoisku (w kształcie jurty) z pamiątkami dostać za raptem 3 – 4 zł. Reszta czasu to beztroskie leżakowanie, na górnym poziomie oprócz mnie „koczuje” sporo innych turystów, Polacy z samolotu ulotnili się błyskawicznie.
Zarówno w sobotę jak i w niedzielę pogoda dopisuje i uskuteczniam spacery
po Astanie. W starszej części miasta można bez większych problemów znaleźć
sporo małych lokalnych fast foodów (dominuje kebab oraz bułeczki samsa) i
knajpek, jeśli pragniemy powiewu Zachodu, to trzeba udać się do nowej części
miasta za rzeką do jednego z centrów handlowych, gdzie znajdziemy znane nam
sieci takie jak KFC czy Costa Coffee. Jest także i sieć sprzedająca jedzenie
typowe lokalne, coś w stylu Puzatej Chaty na Ukrainie – na sobotni obiad
zamawiam zestaw z sufletem moskiewskim, barszcz ukraiński oraz popularny także
i tutaj kwas. Ceny w supermarkecie przystępne, spora część towarów znana nam i
z naszych półek, wielkiej różnicy nie
dostrzegam ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz