Nadszedl kolejny weekend, czas nadrabiac zaleglosci za wakacyjna
posuche, przede mna od dawna zaplanowana krotka wycieczka do Bratyslawy.
Jak tylko WizzAir oglosil uruchomienie nowego polaczenia z Warszawy do
slowackiej stolicy, postanowilem z niego skorzystac, gdyz wczesniej nie
mialem okazji odwiedzic tego miasta, a kilkakrotnie przejezdzalem przez
okolice. W sobotni wieczor punktualnie o godzinie 21:00 odjezdzam z
Dworca Centralnego nocnym polaczeniem PKP IC „Chopin”, ktory laczy
Warszawe z Praga, Wiedniem i Budapesztem, moja miejscowka znajduje sie w
wagonie podazajacym do wegierskiej stolicy. Jazda w nocy trwa dosc
dlugo, gdyz na stacjach Bohumin (czesc wagonow odjezdza do Pragi a czesc
przybywa z Krakowa) i Breclav (czesc wagonow odjezdza do Wiednia a
czesc przybywa z Berlina jako pociag EuroNight Metropol) pociag jest
odpowiednio rozdzielany, co trwa dosc dlugo. Na szczescie wszyscy
pasazerowie z mojego przedzialu wysiadaja na stacji w Katowicach i
potem az do samej Bratyslawy podrozuje w bardzo komfortowych warunkach,
przechodzac korytarzem mam wrazenie, ze znalazlem sie w pociagu widmo,
oprocz konduktorow nie widac niemal zadnych ludzi w wagonie, ewidentnie
wstrzelilem sie z data. Przed godzina 6 rano wysiadam na dworcu
kolejowym w Bratyslawie – jest ciemno, zimno, sadzac po mokrej
nawierzchni i licznych kaluzach wlasnie przestalo padac. Hala glowna
robi na mnie bardzo posepne wrazenie, dworzec jest zapuszczony,
przypomina prowincjonalna stacyjke, przy stanowiskach kasowych tloczy
sie grupka podroznych, po katach leza bezdomni w otoczeniu swojego
dobytku, jest zamknieta na glucho knajpa serwujaca kebab oraz sa
automaty z napojami i przekaskami a takze kiosk z prasa i papierosami. Z
uwagi na swoje polozenie na styku granic z Austria i Wegrami przez
stacje przejezdzaja pociagi do Wiednia i Budapesztu, z racji zaslosci
historyczno-politycznych Bratyslawa jest takze bardzo dobrze
skomunikowana z Praga. Wobec tak licznego ruchu pasazerskiego az dziw
bierze, ze stacja kolejowa niemal straszy i wyglada jak z poprzedniej
epoki. Mimo niesprzyjajacej aury ruszam w droge do srodmiescia, marzy mi
sie sniadanie w kawiarni, ale po dojsciu do bardzej reprezentacyjnej
czesci miasta nic takiego nie rzuca mi sie w oczy. Na placyku spotykam
kilku podchmielonych gosci wracajacych z imprezy, Bratyslawa spi jeszcze
kamiennym snem, wszystkie lokale sa zamkniete (wlaczajac w to
restauracje McDonald’s, co jest dla mnie sporym szokiem), co jakis czas
spotykam jedynie spacerowiczow z psami.
Kieruje sie do brzegu Dunaju, w
centrum w wielu miejscach umieszczone sa mapki miasta wraz z ciekawymi
wskazowkami dla turystow, nie sposob sie tutaj zgubic. Korzystajac z
jednego z takich punktow informacyjnych trafiam na niebieski kosciolek
sw. Elzbiety, ktory na tle szarej zabudowy dokola prezentuje sie
wyjatkowo zgrabnie. Kilkaset metrow dalej staje przed ruchliwa trasa, po
jej drugiej stronie wyroslo centrum handlowe Eurovea, ktore w dalszym
ciagu jest rozbudowywane. Za nimi znajduja sie nowoczesne wiezowce o
ostrych ksztaltach a w budowie jest takze kompleks wysokosciowcow w
ksztalcie walcow zaprojektowany przez pracownie architektoniczna Zahy
Hadid, dopiero z tego miejsca widac, ze Bratyslawa sie rozbudowuje.
Trafiam takze na zawieszony nad Dunajem most laczacy oba brzegi rzeki,
ktory przeznaczony jest jedynie do ruchu pieszego, rowerowego i
tramwajowego, samochody nie maja na niego wjazdu. Po prawej stronie
podziwiam skrywajacy sie w chmurach zamek oraz most w ksztalcie spodka
UFO. Po wykonaniu kilku fotek schodze na dol i odkrywam, ze oprocz
centrum handlowego miesci sie tam takze nowa elegancka siedziba teatru
narodowego i opery. Marmurowa fasada bardzo mi sie podoba. Stary gmach
opery zlokalizowany jest bowiem przy placu Hviezdoslavovo námestie. Mimo
wczesnej pory (jest ok. 7:30 rano) okazuje sie, ze centrum handlowe
jest juz otwarte, od 07:00 mozna zrobic zakupy w Billi i skwapliwie
korzystam z tej mozliwosci, a w koszyku laduje czekolada Studentska z
orzeszkami ziemnymi, galaretką i rodzynkami oraz jogurt Activia o smaku
kakao. Po wyjsciu z supermarketu moge juz przejsc do restauracji
McDonald’s, gdzie oprocz kawy konsumuje takze swiezego bajgla
wypelnionego po brzegi smacznym nadzieniem.
Czas na dalszy spacer, na
starym miescie mijam ladne kolorowe odrestaurowane kamienice, liczne
kosciolki czy inne instytucje (np. dom kata). Niby ma to wszystko swoj
urok, ale przy szarej jesienne aurze jednak nie potrafie sie odpowiednio
wczuc w taki malomiasteczkowy klimat, zdecydowanie preferuje miejskie
dzungle. Mam jeszcze sporo czasu, wiec wspinam sie na wzgorze zamkowe,
oprocz zamku (hrad) po przeciwnej stronie dzialki wznosi sie budynek
slowackiej Rady Narodowej. Warto wejsc na gore nawet nie dla tych
budynkow, ale dla widoku, z gory mozna podziwiac miasto i okolice, po
drugiej stronie Dunaju rozposciera sie widok na potezne osiedle
mieszkaniowe Petržalka. Po nacieszeniu sie widokami czas wracac do
miasta. Tym razem wybieram kawiarnie polaczona z ksiegarnia Urban Space,
zamawiam roibos latte i przy okiennej ladzie chlone atmosfere tego
miesjca. Po dluzszej chwili dekadencji kieruje sie do dworca
kolejowego, skad autobusem linii 61 docieram na lotnisko. Bratyslawski
port lotniczy im. Stefanika (zwlaszcza w porownaniu do podupadlego
dworca kolejowego) prezentuje sie bardzo okazale, az zal, ze siatka
kierunkow z niego operujaca jest tak mala i obejmuje niemal samych
tanich przewoznikow. Na godzine 16:30 w niedziele przypada popoludniowy
szczyt, gdyz niemal o tej samej porze przylatuja i startuja 3 samoloty
(WizzAir do Skopje i Warszawy oraz Ryanair do Manchesteru). Kontrola
bezpieczenstwa przebiega bardzo sprawnie, mam jeszcze duzo czasu do
boardingu mojego rejsu WizzAir do WAW, a ze skonczylem juz czytac
ksiazke, ktora wzialem w podroz, to w lotniskowej kawiarni delektuje
sie espresso. Boarding rozpoczyna sie przed czasem, moja uwage zwraca
fakt, ze bardzo skrupulatnie sprawdzane sa rozmiary bagazy podrecznych, w
tej chwili czuje ulge, ze od konca pazdziernika wegierski przewoznik
wycofa sie z podzialu na maly i duzy bagaz podreczny. Po wejsciu na
poklad kapitan Tomasz Lewandowski wita pasazerow i podaje informacje o
locie, rejs do Warszawy trwa okolo 1 godziny i planowo ladujemy na
stolecznym Lotnisku Chopina. Halo Warszawa!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz