Czas na lotnisku szybko mija; pod bramką 41, z której wchodzimy do LOTowskiego Embraera (jak głosi kolorowy napis na maszynie jest to 600. egzemplarz), nie widać tłumów, samolot jest dość pusty, zajęte są właściwie tylko pierwsze rzędy maszyny w klasie ekonomicznej. Tradycyjnie zajmuję miejsce przy oknie po prawej stronie, w oczekiwaniu na start samolotu stewardessy wykonują instruktaż bezpieczeństwa. Kapitan Jerzy Grycner dostaje zgodę na start, kołujemy po pasie i chwilę później wzbijamy się w chmury. Tego sobotniego poranka o 06:30 podstawa chmur jest bardzo nisko, momentalnie wpadamy w białe kłęby, więc tym razem nie mam możliwości napatrzenia się na ulubioną Warszawę z lotu ptaka. Za to po przebiciu się przez pierwsze warstwy chmur widzę szczyty najwyższych stołecznych budynków, które wystają spod mlecznej waty, nigdy wcześniej nie udało mi się uchwycić takiego widoku, więc jestem wpatrzony w okno. Niebawem skręcamy, osiągamy wysokość przelotowa i rozpoczyna się serwis pokładowy, czyli szklaneczka wody mineralnej oraz wafelek Prince Polo. Jest wczesna pora, a ja nie zdążyłem zjeść porządnego śniadania, więc decyduję się na skorzystanie z usług Sky Bar. Zamawiam ciemną kanapkę z rzodkiewką i serkiem a do tego herbatę pomarańczową. Obsługa szybko realizuje zamówienia, podpisuję się na wydruku z terminala płatniczego i delektuję się posiłkiem. Czytam też magazyn pokładowy Kaleidoscope, ale oprócz ciekawego artykułu o polskiej siatkówce w numerze sierpniowym nie znajduję wiele interesujących tematów. Lot jest bardzo gładki, dopiero przed samym lądowaniem we Frankfurcie zaczyna nieco bujać Embraerem. O dziwo po wyjściu z samolotu zostajemy do terminala przewiezieni autobusem, nie korzystamy z wyjścia przez rękaw. Być może jest to spowodowane faktem, że jest to maszyna LOTu, a nie Lufthansy i nasz przewoźnik narodowy nie ma podpisanej umowy na korzystanie z rękawów. Po wyjściu po raz kolejny przechodzę przez znane mi korytarze tego lotniska. Byłem tam ostatni raz na początku grudnia wracając z Sao Paulo, ale jak widzę dobrze zapamiętałem port we FRA. Jak zawsze robi na mnie ogromne wrażenie tablica z monitorami pokazująca najbliższe odloty -częstotliwość lotów jest niesamowita, aż przechodzą mnie dreszcze -€pomyśleć, do ilu miast widocznych na ekranie chciałbym polecieć -€czego tam nie ma: Bogota, Waszyngton, Algier i długo by tak wymieniać…
Na pierwszy rzut oka lotnisko jest bardzo małe i wcale nie wygląda na taki potężny port przesiadkowy linii Finnair, jak się zwykło uważać, ale może wynika to z faktu, że lądowałem na terminalu 1, a jest jeszcze większy terminal 2, którego nie zdążyłem już zobaczyć. Na lotnisku można za darmo dostać mapki Helsinek i foldery informacyjne, odpowiednie znaki jasno prowadzą do poszczególnych przystanków autobusowych, w hali przylotów umieszczona jest tablica z rozkładem jazdy przewoźników. Na przystanku kupuję bilet na autobus linii 5615 w automacie, płatność karta lub gotówką, należy wybrać bilet „regionalny” za 5 euro. Chwilę później podjeżdża autobus, wejście tylko przed przednie drzwi, gdzie następuje okazanie biletu kierowcy. Większość pasażerów „odpikuje” tylko swoją „kartę miejską”, ja zaś pokazuję czarno-biały kwitek z automatu. Wkrótce prawie cały autobus się wypełnia, ale spora część podróżnych wysiada na peryferiach i do centrum docierają tylko prawdziwi turyści. Autobus zatrzymuje się na pętli w centralnym punkcie Helsinek przy głównym dworcu kolejowym – tuż obok stoi misterny dom towarowy Stockman z czerwonej cegły, jest już po godzinie 18, więc wszystkie stoiska są pozamykane. Pierwsze zetknięcie się oko w oko z Finlandia jest bardzo pozytywne, podoba mi się architektura, wspomniana czerwona cegła, niskie budownictwo, ale też dopasowanie nowoczesnych detali do starych fasad budynków. Wyjmuję mapkę i spacerkiem docieram do tej części miasta, gdzie zarezerwowałem sobie nocleg w Eurohostelu. Kontakt z językiem fińskim może przyprawić o zawrót głowy, napisy są bardzo długie i z pewnością trudne do wymówienia. Dla urozmaicenia nazwy ulic podawane są w dwóch językach urzędowych fińskim i szwedzkim. Pokój w hostelu bardzo skromnie urządzony, ale na moje kilka godzin pobytu w zupełności wystarczy, zwłaszcza że w planach mam jeszcze imprezę w jednym z nocnych klubów. Po rozpakowaniu bagażu i toalecie czas na szybki wypad do centrum, jest jeszcze jasno, więc mogę zobaczyć, jak w pełnej krasie i okazałości prezentuje się metropolia nad Zatoka Fińską. Mieszkam tuż obok portu pasażerskiego, z którego odpływają promy linii Tallink, dookoła znajduje się dużo magazynów z czerwonej cegły, widać też lofty i jeden ekskluzywny hotel z restauracją. Praktycznie na każdym kroku można się natknąć na ścieżki dla pieszych czy rowerzystów.
Część portowa znajduje się na małym półwyspie, przy mostku rozdzielającym część stałą lądu od portu znajduje się duże diabelskie koło, z pewnością z jego szczytu rozciąga się ładna panorama na okolicę.
Nieopodal można
podziwiać przymocowane motorówki i małe jachty, na mostku gra uliczny skrzypek,
wieje lekka morska bryza a zachodzące słońce pięknie oświetla miasto. Chyżo
przemierzam przez ruchliwą arterię i melduję się na początku deptaka
zlokalizowanego na środku jezdni. Po obu jego stronach znajdują się ławeczki do
siedzenia, większość miejsc jest zajęta przez spacerowiczów. Tuż przy wejściu
na deptak mieści się restauracja i kilka kawiarni, są bardzo gustowne i toną w
kwiatach, jest pora kolacji, więc nic dziwnego, że miejsca są pozajmowane a
znad stolików słychać kawiarniany gwar. Miło jest tak zlustrować sobie ludzi,
zdecydowanie dominuje blond kolor włosów i jasna cera, zawsze zazdrościłem
Skandynawom tego typu urody.
Bardzo podoba mi się takie życie ulicy, widać, że przy weekendzie Finowie lubują się w tego typu rozrywkach. Sporo młodzieży idzie do sklepu monopolowego i uzupełnia zapasy procentów na sobotnią noc, ja zadowalam się sokiem truskawkowo-rabarbarowym. Polecam zwrócić uwagę na skandynawskie ceny na półkach. Deptak kończy się przy ruchliwym skrzyżowaniu, mijam kolorowo iluminowane budynki, nocne kluby, teatry, restauracje, jest też i mój ulubiony McDonald’s, ale tam wybiorę się dopiero w niedzielny poranek na śniadanie. W wyśmienitym nastroju po kontakcie z ukształtowaną tkanką miejską wracam do hostelu i szykuję się na imprezę.
Niedzielny poranek wita mnie
pięknym słońcem - w cenie
noclegu mam możliwość
skorzystania z sauny fińskiej, ale z braku czasu muszę odmówić sobie tej
przyjemności. Zbieram się za to na spacer po mieście, na oknach informacji
turystycznej przyklejone są postacie z Muminków - w końcu
ich autorka jest fińska pisarka Tove Jansson. Służby porządkowe dzielnie
pracują na deptaku i usuwają pozostałości po sobotniej nocy, na ulicach
pojawiają się już pierwsi turyści, ja wchodzę do restauracji McDonald’s i zamawiam
śniadaniowy zestaw w postaci kawy (jakżeby mogło być inaczej?) oraz ciemnej bułki.
Menu bardzo smaczne, szybko wcinam swoją porcję, o tej porze w restauracji jest
tylko jedna osoba, która przy kasie przyjmuje zamówienia. Pan ma urodę nieco
azjatycko-eskimoską, kto wie, może pochodzi z Laponii? Po posiłku ruszam na miasto,
mijam ponownie dom towarowy Stockmann, docieram do dworca kolejowego. Swego
czasu byłem entuzjastą tego środka transportu, nie mogę sobie odmówić
zobaczenia, jak ten budynek wygląda od środka. Mam niebywałe szczęście, bo na
peronie gotowy do odjazdu stoi pociąg Allegro - jest to ekspres
łączący Helsinki z Sankt Petersburgiem - opływowe kształty pociągu przypominającego francuskie TGV oblane są rosyjską flagą.
Może już niebawem uda mi się zobaczyć ten sam pociąg na stacji końcowej? Będąc
w St. Petersburgu w miarę wolnego czasu postaram się zajrzeć na Dworzec
Finlandzki. Dalsza wędrówka przez urokliwe uliczki wiedzie mnie do terminala
pasażerskiego portu morskiego. Chcę upewnić się, że mój prom Eckero Line do
Tallina odpływa po południu właśnie z tego miejsca. W drodze powrotnej słońce
góruje na niebie, jest niesamowicie ciepło, termometry wskazują 27 stopni Celsjusza,
jak na północne rubieże Europy jest to temperatura nadzwyczaj wysoka. Szybkim
krokiem wracam do hotelu po bagaż, w drodze powrotnej zatrzymuję się w innej
restauracji McDonald’s na obiad –“
czas przetestować kanapkę McJunior z tacos, do tego na deser shake gruszkowy oraz ciastko truskawkowe.
Czas wolny wykorzystuję na wypisanie widokówek, znaczki w Finlandii można także
dostać w kioskach, koszt znaczka do Polski to 1 euro (poczta lotnicza, we
wtorek pocztowa była już w Warszawie u adresatów). Poczta główna znajduje się
tuż obok, tam wrzucam kartki do skrzynki i powoli ruszam do portu, nie muszę
się spieszyć, bo mam jeszcze sporo czasu do rozpoczęcia rejsu statku Finlandia.
W porcie podchodzę do stanowiska Eckero Line, podaję potwierdzenie rezerwacji
oraz paszport, a panienka z okienka wydaje mi kartę pokładową. Po drugiej
stronie właśnie rozpoczyna się wpuszczanie pasażerów do strefy dla
oczekujących, kontrolerzy sprawdzają bilety, natomiast bagaż nie jest
prześwietlany. Zajmuję miejsce przy oknie i obserwuję okolice nabrzeża,
niebawem cumuje tam prom, którym udam się w 3-godzinny rejs przez Zatokę Fińską
do estońskiej stolicy. Wśród pasażerów dominują emeryci, którzy wracają z
weekendowej wycieczki. Punktualnie o 15 otwierają się bramki i mogę wejść na
pokład. Statek ma 8 poziomów, na dole znajdują się miejsca parkingowe dla samochodów,
wyżej są prywatne kajuty, dalej supermarket, restauracja, kasyno, bary,
kawiarnia i górny pokład widokowy. Na pokładzie bardzo mi się podoba, wracają
wspomnienia z rejsu Mykonos-Pireus (Ateny) sprzed dwóch lat. Sam rejs jest
bardzo spokojny, jestem zmęczony po dwóch zarwanych nocach i staram się trochę
zdrzemnąć, ale nie bardzo mi to wychodzi, chyba nie jestem stworzony do spania
w środkach transportu. By się orzeźwić wychodzę na spacer na pokład widokowy,
niemiłosiernie tam wieje, a w oddali widać już port w Tallinie. Przy wyjściu
tworzy się kolejka, ale w końcu i ja opuszczam prom i stąpam po estońskiej
ziemi. W terminalu po raz pierwszy stykam się z komunikatami w języku
estońskim, brzmią mniej skomplikowanie niż po fińsku, ale i tak nie jestem w stanie
większości z nich rozszyfrować. W porcie zaopatruje się w darmowe mapki
Tallina, mój hostel Marine Keskus jest zlokalizowany nieopodal, bezproblemowo
docieram tam pieszo. Na recepcji wita mnie Rosjanka, jak się później okazuje
język rosyjski będzie stale towarzyszył mi podczas spacerów po mieście, bo w
Estonii żyje duża mniejszość rosyjska. Szybko lokuję się w moim mikropokoiku
(stoją w nim dwa łóżka, z czego jedno jest piętrowe), jest naprawdę niewiele
miejsca, żeby się rozłożyć i czym prędzej wychodzę do hipermarketu Rimi
naprzeciwko – wszak muszę
wyszukać, co dobrego mają na swoich półkach sklepowych Estończycy. Co ciekawe, spora część towarów (np.
jogurty czy galaretki) są produkcji polskiej. Z nowinek kulinarnych zaopatruję
się w twarożki o smaku wiśnia-tiramisu, tonik Schwepps Russian (różowy!) czy
cydr śliwkowy. Ceny już nie straszą tak jak w Finlandii, jest porównywalnie do
Polski, może tylko nieznacznie drożej. Zostawiam zakupy w hostelu i wybieram
się do miasta – najpierw
wizytuję bardziej nowoczesną część Tallina, trafiam do centrów handlowych, wszystkie już się zamykają,
bo wybija godzina 20. Myślałem, że spotkam się z postsowiecką zabudową,
natomiast nie byłem w stanie natknąć się na jej ślady podczas wędrówek po
mieście. Kiedy już moje oczy nasyciły się szklanymi domami Tallina ruszam na
starówkę zlokalizowaną po przeciwnej stronie. Stare miasto urzeka mnie już od
pierwszej chwili, domki i kamienice są bardzo zadbane i mają niezwykle ciekawe
formy i kształty. Na chodnikach królują kocie łby, trzeba uważać, aby się nie
przewrócić. Na parterze kamienic ulokowane zostały restauracje, winiarnie i
sklepy z pamiątkami, początek starówki wyznaczają historyczne bramy Virtu,
zaraz za nimi ulokowany jest mój ulubiony McDonald’s, także z głodu na pewno
tutaj nie umrę, ale wizytę w nim odkładam na poniedziałkowy poranek. Ściemnia
się, nóżki Anji Rubik obolałe, więc czas je rozprostować na łóżeczku, kieruję
się z powrotem do hostelu Marine Keskus.
Poniedziałkowy poranek rozpoczynam od zapowiadanego wcześniej śniadania w
McDonald’s – oferta nie rożni
się zbytnio od polskiej, zamawiam tosta z serem, cappuccino oraz ciastko truskawkowe. Z głośników sączy się
muzyka emitowana przez francuski kanał CMC, teledyski można podziwiać na
podwieszanych monitorach. W tym miejscu chciałbym podkreślić, że praktycznie w
każdym miejscu w Finlandii i Estonii można płacić karta – i to nawet zakupy za bardzo małe kwoty,
około 1 euro –“ nikt nie robi z
tego problemu jak w
Polsce, nikt się nie obrusza, a podczas zakupów w hipermarkecie widziałem tylko
jedną osobę, która płaciła gotówką. Nawet za wstęp do klubu w Helsinkach
należność można uregulować za pomocą plastiku. Po porannym posiłku ruszam na
pocztę, która mieści się przy ulicy Virtu - urząd jest bardzo mały, w kolejce do kasy stoją sami turyści zaopatrujący się tutaj
w znaczki pocztowe – podobnie
jak w Finlandii
znaczek do Polski to koszt także 1 euro. Przechadzając się po majestatycznej
starówce mijam ambasadę Rzeczypospolitej Polskiej – jest położona w centralnym
punkcie miasta. Później trafiam także na przedstawicielstwa dyplomatyczne
innych krajów jak Belgia, Niemczy czy … Księstwo Monako. Po starym mieście
przechadza się bardzo dużo grup wycieczkowych z przewodnikami, słychać różne
języki, jest niemiecki, ale tez włoski. Kto by się spodziewał, ze Włosi dotrą
aż tam. Mimo że Estonia uchodzi za kraj, który jest bardzo mało wierzący, to na
starówce znaleźć można bardzo dużo najrozmaitszych świątyń i kościołków. Mnie
najbardziej do gustu przypada prawosławna cerkiew. Kolejnym przystankiem na
mojej trasie jest dziedziniec, z którego rozpościera się piękny widok na miasto
i jego nowoczesną część w oddali. Po kilku pamiątkowych fotkach ruszam w dalsza
drogę i wąskimi uliczkami docieram do dworca kolejowego. Ten
okazuje się jednak bardzo skromny, jak na główny dworzec w kraju jestem
bardzo zawiedziony. Pomieszczenie jest malutkie, kilka kas biletowych,
kantor a na ławeczkach obok budynku biesiadują menele; w pobliżu
znajduje się sklep monopolowy, zatem mają gdzie tankować. Po wyjściu z
klaustrofobicznego budynku mijam rozległy park ze zmurszałymi schodami,
ale za to ze świeżo odlanym stołem do ping-ponga, kilka minut później
jestem już w pobliżu portu i znajduje się w punkcie wyjścia. Czas na
popołudniową siestę, nie ma to jak odpoczynek. Popołudniową porą udaję
się na kolejną przechadzkę po mieście. Ponieważ niebo jest spowite
chmurami, wybieram tym razem zwiedzanie centrum handlowego - w
ulubionej Zarze wybieram dla siebie marynarkę, później w jednej z
kawiarni delektuję się cappuccino a przez okno lustruję ludzi
spieszących z pracy do domu. Deszcz w końcu nie spada, także zachodzę
jeszcze do Hesburgera i zamawiam sandwicha Arizona Burger oraz czarną
kawę. W dalszym ciągu wpatruję się w szybę i przyglądam się
przechodniom, co mnie mocno niesmaczy to fakt, że naprawdę wiele osób do
sandałów zakłada skarpety -€“ absolutne faux pas!
Powoli
się ściemnia, na mnie już czas, by jutro rano być w pełni sił. W nocy
pada deszcz, ale przed południem chmury znikają i robi się całkiem
przyjemna pogoda. Przede mną jeszcze ostatni spacer po Tallinie, czas
pożegnać się z estońską stolicą. Na lotnisko dostaję się autobusem numer
2, który zaczyna swój bieg przy porcie; pierwszy przystanek jest przy
terminalu A, kolejny zaś przy terminalu D. Bilety kupuje się u kierowcy,
jest już przygotowany i na moją prośbę o bilet kierowca pokazuje mi
tabliczkę z napisem Ticket price: 1,60 euro. Po około 25 minutach
wysiadam na lotnisku. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że lotnisko
wygląda niespecjalnie, ale już po przejściu odprawy i strefy
bezpieczeństwa moim oczom ukazuje się bardzo przytulny terminal.
Poszczególne bramki są bardzo interesująco wkomponowane w całość (gate a
la trawnik czy brama, z której wyjeżdżają tory kolejowe), sufit jest
nisko podwieszany, barwy mają pastelowe odcienie, a do tego wszystkiego
stoją tam miękkie materiałowe fotele. Wysłuchuję lotniskowych
komunikatów, zmieniono numer bramki lotu Lufthansy do FRA i sporo
pasażerów (mimo kilkukrotnych wyraźnych zapowiedzi) podchodzi do gate
numer 8. Taka moja rada, szanowni pasażerowie, sprawdzajcie proszę
monitory z aktualnymi informacjami o bramce i bądźcie przed nią
wcześniej niż na ostatnią chwilę, bo to może doprowadzić do
niepotrzebnych opóźnień.Boarding
na mój lot do Warszawy rozpoczyna się punktualnie, pasażerów jest mało,
tak jak ostatnio większość rzędów z tyłu pozostaje pusta. Co istotne
dla PLL LOT, to informacja, że praktycznie wszyscy podróżni z Tallina
przesiadają się dalej na kolejne loty z Warszawy. Wydaje mi się, że
dobrze wróży to dla naszego narodowego przewoźnika. Przesympatyczna
szefowa pokładu Pani Joanna Wójtowicz-Domańska wita nas na pokładzie
Embraera, załoga wykonuje instruktaż, kapitan Jacek Sewat podaje
podstawowe informacje o locie i wzbijamy się w powietrze. Niebawem
rozpoczyna się serwis pokładowy, ale tym razem nie zamawiam nic do
jedzenia. Lot trwa około 1,5 h, na niebie pod nami prawie przez cały
czas lotu unoszą się chmury, także nie było możliwości do obserwacji
ziemi i podziwiania krajobrazów Litwy czy północnej Polski. Może innym
razem…
Bardzo podoba mi się takie życie ulicy, widać, że przy weekendzie Finowie lubują się w tego typu rozrywkach. Sporo młodzieży idzie do sklepu monopolowego i uzupełnia zapasy procentów na sobotnią noc, ja zadowalam się sokiem truskawkowo-rabarbarowym. Polecam zwrócić uwagę na skandynawskie ceny na półkach. Deptak kończy się przy ruchliwym skrzyżowaniu, mijam kolorowo iluminowane budynki, nocne kluby, teatry, restauracje, jest też i mój ulubiony McDonald’s, ale tam wybiorę się dopiero w niedzielny poranek na śniadanie. W wyśmienitym nastroju po kontakcie z ukształtowaną tkanką miejską wracam do hostelu i szykuję się na imprezę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz