Nadszedł następny weekend i zarazem kolejny wyjazd. Za cel podróży obrałem sobie
Sankt Petersburg. Dawna stolica Rosji była od dawna na mojej liście
miast wartych zobaczenia, a że korzystając z Szalonej Środy w PLL LOT
cena przelotu była atrakcyjna, to nie warto było dłużej zwlekać z
zakupem biletu i tak oto nadszedł dzień wylotu.
Wyjazd
poprzedziły oczywiście odpowiednie przygotowania, ponieważ aby wjechać
na teren Federacji Rosyjskiej niezbędne jest posiadanie w paszporcie
ważnej wizy. Około miesiąc wcześniej zamówiłem w agencji Eyand Travel
voucher turystyczny (koszt 79 zł) oraz ubezpieczenie na czas
trzydniowego pobytu (towarzystwo Signal Iduna). Wniosek o wydanie wizy
można znaleźć na stronie ambasady rosyjskiej, tam także należy się
umówić online na termin dostarczenia dokumentów do wydziału konsularnego
(odpowiednio wydrukowany wniosek, voucher, ubezpieczenie oraz zdjęcie
paszportowe). Opłata wizowa to 154 zł, uiszcza się ją w mieszczącej się
naprzeciwko ambasady placówce Europa 2000, pobierana jest prowizja w
wysokości 15 zł. Jak można podliczyć całkowity koszt wyniesie prawie 300
zł, ale wziąłem te koszty pod uwagę w moim skromnym budżecie. 5
sierpnia paszport z wbitą wizą był już gotowy do odbioru, kolejek w
ambasadzie nie było.
W
sobotni poranek docieram na Lotnisko Chopina, odlot do St. Petersburga
zaplanowany jest na godzinę 10:55. Kolejka do odprawy biletowo-bagażowej
jest niewielka, ale przed stanowiskami stoją pracownice lotniska, które
nakazują wcześniejsze wydrukowanie sobie karty pokładowej w automatach.
Mnie takie rozwiązanie nie odpowiada i udaję się do stanowisk nieco
dalej, gdzie na końcu znajduje się dedykowane stanowisko family
check-in, obok jest stanowisko special assistance i dopiero ostatnie
stanowisko to tradycyjna odprawa. Na moje nieszczęście na
tym ostatnim stanowisku nikogo nie ma, czekam zatem cierpliwie na swoją
kolej przy stanowisku rodzinnym, ale w końcu następuje zamiana
pracowników i agentka handlingowa zaprasza mnie do lady. Jestem już
odprawiony w systemie, pani jeszcze sprawdza dane na paszporcie, wydaje
kartę pokładową i okleja odpowiednio bagaż. Kontrola bezpieczeństwa
przebiega nadzwyczaj sprawnie, dwie osoby przede mną w kolejce stoi
młody Hiszpan trzymający w dłoni kartę pokładową na rejs PLL LOT z
napisem stand by. Wspominam, że jeszcze niedawno ja latałem na takich
biletach…
Samo
lotnisko znam już niemal na pamięć, sklepy Aelia czy inne kawiarnie nie
są dla mnie zbytnio interesujące, więc udaję się do kontroli
paszportowej i zwiedzam te rejony lotniska, w których jestem rzadko.
Ostatni raz z warszawskiego Okęcia poza strefę Schengen odlatywałem w
styczniu lecąc do Malezji przez Katar, także teraz z zainteresowaniem
zerkałem na strefę, do której zazwyczaj nie mam wstępu. Teraz będę miał
okazję być tam nieco częściej, bo niebawem przede mną lot do Bejrutu
oraz do Las Vegas przez Londyn (LHR). Przy mojej bramce numer 21
oczekuję na lot, zatapiam się w lekturze niedawno nabytej książki Teresy
Grzywacz Etat w chmurach, która opowiada od kulis o życiu polskiej
stewardesy w Dubaju. Czas szybko mija i wokół mnie pojawiają się
współpasażerowie, dominują Rosjanie, jest też tradycyjnie Azjatka z
towarzyszącym jej Hindusem oraz kilkoro Polaków z przewodnikami w
dłoniach. Boarding rozpoczyna się kwadrans po czasie, ale jest bardzo
szybki, panie sprawdzają paszporty oraz wizy i można wchodzić na pokład.
Zajmuję moje ulubione miejsce po prawej stronie przy oknie w przedniej
części kabiny (5D), obok mnie siedzi jakiś dość skwaszony jegomość pod
czterdziestkę. Jeszcze przed startem pyta stewardesę, czy może zająć
wolne miejsce w klasie biznes (jest cała pusta), ale natrafia na
stanowczą odmowę z jej strony. Pasażer pozostaje jednak nieugięty i
wkrótce po starcie samolotu ponawia swoją prośbę, lecz tym razem pyta o
wolne miejsca z tyłu samolotu. Tutaj stewardesa już nie oponuje, co mnie
także cieszy, ponieważ mam wolne miejsce obok siebie. Szefem pokładu
jest pan Andrzej Kuszewski, a kapitan dzisiejszego rejsu to Wiesław
Bukwa. Załoga zdecydowanie ma już za sobą lata pracy, purser ma całą
głowę siwych włosów, również jego koleżanki są w wieku
przedemerytalnym, ale nie mogę im zarzucić, że nie wyglądają
nieatrakcyjnie. Samolot łagodnie startuje w kierunku zachodnim, niebo
nad Warszawą jest przejrzyste, więc mogę do woli wyglądać za okno i
rozpoznawać miejsca, w których bywam. Po kilku minutach maszyna skręca w
prawo, wzbija się do góry i osiągamy wysokość przelotową. Czas
rozpocząć bezpłatny serwis na pokładzie w postaci wody mineralnej oraz
małego wafelka Prince Polo. Chwilę później startuje także płatny
serwis, zamawiam ze Sky Baru sandwicha z mozzarella oraz pomarańczową
herbatę. Za oknem obserwuję piękne słońce, pilot melduje się, kiedy
jesteśmy nad terytorium Litwy i podaje podstawowe parametry lotu.
Zapowiada, że nad Petersburgiem niebo będzie zachmurzone a po południu
nad miastem mogą przejść burze. Sam lot przebiega bardzo gładko, samolot
jest w połowie pusty, widać, że niewielu pasażerów preferuje ten
kierunek; być może ma to związek z konfliktem między Rosją a Ukrainą.
Poza tym wydaje mi się, że kierunkiem bardziej obleganym przez pasażerów
jest Moskwa, która może być uważana za centrum biznesowe (wszelkiego
rodzaju delegacje) oraz jest hubem linii Aeroflot oferującej dogodne
przesiadki na trasy azjatyckie czy do byłych republik radzieckich. Około
20 minut przed planowanym przylotem samolot zaczyna zniżać się do
lądowania, następuje przygotowanie kabiny a za oknem pokazują się
chmury, ale też pierwszy raz mogę zobaczyć okolice dawnego Leningradu z
lotu ptaka. Z góry St. Petersburg wydaje się być jednym wielkim
molochem, widać wysokie bloki oraz fabryki i magazyny na przedmieściach a
także wijącą się przez miasto rzekę Newę. Lądowanie na lotnisku Pulkovo
jest gładkie, ale samolot musi nieco poczekać na zamontowanie rękawa
przy drzwiach. Razem z innymi podróżnymi wychodzę z maszyny i docieram
do przestronnego sterylnego terminala, gdzie przy nowoczesnych
stanowiskach odbywa się kontrola paszportowa. Pani pyta tylko, czy
jestem z Warszawy, wpisuje odpowiednie dane do systemu i drukuje mi
deklarację, którą będzie trzeba okazać podczas wylotu. Później udaję się
do hali odbioru bagażu, tam na taśmach kręcą się walizki z całego
świata, ale na te z Warszawy przyjdzie mi jeszcze nieco poczekać,
wcześniej wyładowywane są bagaże z Tallina oraz włoskiego Rimini. To mój
pierwszy lot z nową walizką, ale udaje mi się ją bez trudu rozpoznać.
Teraz chwila prawdy, przejście z całym moim weekendowym dobytkiem przez
green channel i oto w hali przylotów wita mnie gęsty tłumek ludzi
oczekujących na swoich bliskich. O tak, tego bardzo mi brakuje,
chciałbym, żeby ktoś kiedyś mnie powitał po przylocie czy po powrocie do
Polski, a im bardziej efektywne powitanie, tym lepiej. Póki co na nic
takiego się niestety nie zanosi, więc mogę tylko pozazdrościć
szczęśliwcom. Humor jednak dopisuje, lotnisko bardzo mi się podoba,
widać, że jest świeże i atrakcyjne dla oka. Na dodatek naprzeciwko
wyjścia jest duży Starbucks Coffee a po drugiej stronie McDonald’s,
czego mogę chcieć więcej? Tanecznym krokiem przechadzam się po lotnisku,
w informacji zaopatruję się w darmowy plan miasta bardzo dobrej
jakości, z tyłu jest specjalna grafika obrazująca linie petersburskiego
metra. Akurat kiedy dochodzę do wyjścia pod terminal podjeżdża autobus
linii 39 do stacji metra Moskovskaya, przyspieszam i wsiadam do pojazdu.
Udaje mi się znaleźć wygodne miejsce siedzące i chwilę później
ruszamy. Bilety na tej trasie można nabyć u konduktorki, która zaraz po
starcie przemierza autobus i prowadzi sprzedaż; bilet oraz opłata za
bagaż to koszt 50 rubli. Czas przejazdu to jak głosi zapowiedź spikera
(także w języku angielskim) 25 minut i jazda praktycznie tyle wynosi.
Wysiadam na ruchliwym placu i kieruję się do mocno zatłoczonego metra.
Po
schodach przemieszczam się w dół do przejścia podziemnego, rozpoznaję
tradycyjne elementy wystroju niczym w metrze moskiewskim, osobno wejście
i osobno wyjście.
Przy kasach spore kolejki po żetony, ale paniom za
ladą bardzo szybko idzie obsługa klienta i po chwili mogę przejść przez
bramkę ku megaszybkim ruchomym schodom. Jeden żeton kosztuje 28 rubli,
opłata za bagaż wynosi tyle samo. Aby zmieścić się z moją dużą walizką
muszę przejść przez specjalne stanowisko z boku przy strażnikach i do
otworu wrzucić dwa żetony. Wtedy bramka zostaje zwolniona i mogę zjechać
w dół stromymi schodami. Wysokość robi wrażenie, kiedy patrzy się w dół
nie widać końca, dopiero po jakimś czasie można dostrzec dolny poziom
stacji i stanowisko pani, która obsługuje ruchome schody. Ruch jak na
sobotnie popołudnie jest bardzo wzmożony, pod ziemią jest duszno, ale
jeszcze mam czym oddychać. Perony stacji to oczywiście marmury i kapiące
złotem żyrandole. Co mnie zaskakuje to fakt, że cały peron stacji
Moskovskaya jest zabudowany, a na wysokości drzwi, gdzie zatrzyma się
pociąg, zainstalowane są metalowe drzwi. Domyślam się, że zdecydowano
się na takie rozwiązanie ze względów bezpieczeństwa, by pasażerowie
(celowo lub przypadkowo) nie wpadali na tory czy wprost pod rozpędzony
skład pociągu. Metro w Petersburgu wydaje się być bardziej przystępne
dla pasażera; może to ja jestem już bardziej wyćwiczony w poruszaniu się
po metrze w krajach dawnego bloku wschodniego, ale na pewno podziemne
wędrówki ułatwiają napisy po angielsku. Wsiadam do wagonika, wygląda na
dość jasny i w miarę nowy, pociąg rusza i szybko się rozpędza, z moich
obserwacji wynika, że stacje są od siebie znacznie oddalone a prędkość
metra jest szybsza niż w Polsce. Urzekają mnie zapowiedzi nazw
poszczególnych stacji w języku rosyjskim. Przesiadam się na czerwoną
linię metra na stacji Instytut Technologiczny i po kilku minutach jazdy
wysiadam pod Dworcem Moskiewskim. Nieopatrzenie w podziemnym labiryncie
skręcam w prawo zamiast w lewo i tak oto docieram do stacji Mayakovskaya
położonej nieco dalej bezpośrednio przy głównej arterii miasta jaką
jest Prospekt Newski. Na szerokich chodnikach przemieszczają się istne
potoki ludzi, architektura w stylu na bogato, wszystkie kamienice i
budynki są bardzo zadbane i gustownie ozdobione a młodzi ludzie
ciekawie ubrani. Na pierwszy rzut oka Petersburg wcale nie wygląda na
rosyjskie miasto, a jedynie wszechobecna cyrylica przypomina, że mamy do
czynienia z metropolią w Rosji. Wyjmuję mapę i szybko znajduję drogę do
Prospektu Suvorova, gdzie pod numerem 20 znajduje się Super Hostel, w
którym zarezerwowałem sobie pokój. Mam pewne obawy po przygodach z
noclegiem w Moskwie, ale tutaj wszystko (no, może prawie wszystko)
przebiega sprawnie. Po wciśnięciu dzwonka przy drzwiach wejściowych
drzwi zostają otwarte i wchodzę na pierwsze piętro, gdzie wita mnie
sympatyczna Rosjanka w średnim wieku. Okazuje się, że nie mówi
praktycznie wcale po angielsku, ale udaje nam się porozumieć, a w
kwestiach spornych z pomocą przychodzi nam Google Translator. To, co mi
się nie podoba to dziwny obowiązek zdejmowania butów w przedsionku
korytarza (O co c’mon? W Moskwie było dokładnie tak samo!) i fakt, że
nie działa (albo go nie ma) terminal do kart płatniczych, w związku z
czym płatność za kolejną noc muszę uiścić w gotówce, co wiąże się z
prowizją za wypłatę z bankomatu. Grr! Zawsze wybieram takie hotele, w
których można płacić kartą, ale już kilka razy okazało się, że jest to
chyba tylko wirtualna opcja. No cóż, bywa i tak. Za to te niedogodności
przyćmiewa stan hostelu, ponieważ nie mogę nic złego powiedzieć na ten
temat. Widać gołym okiem, że całe piętro zostało niedawno gruntownie
odrestaurowane i oddane do użytku. Pokój oraz łazienka są wprawdzie dość
małe, ale za to bardzo czyste i dobrze wyposażone, nic mi nie brakuje, a
przecież tak naprawdę będę tam tylko nocował, bo podczas takich
wyjazdów zdecydowaną większość czasu spędzam na mieście. Tak jest i tym
razem, po toalecie i rozpakowaniu ruszam na miasto. Dochodzi godzina 18
czasu lokalnego, ale wcale tego nie widać, ponieważ słońce jest jeszcze
wysoko. Po krótkim letnim deszczu (padało akurat wtedy, kiedy się
odświeżałem) wypogodziło się i mogę cieszyć oko piękna pogoda i
nadzwyczaj bogata architektura dawnej carskiej stolicy imperium
rosyjskiego.
Bez żadnych problemów odnajduję się na Prospekcie Newskim,
co krok można wstąpić do kawiarni (oprócz Starbucks Coffee z kosmicznymi
wręcz cenami prym wiedzie rosyjska sieć Coffee House), zjeść coś
dobrego, kupić pamiątki, biżuterię czy skorzystać z dobrodziejstw sieci
odzieżowych znanych na całym świecie. Moją uwagę zwraca fakt, że bardzo
dużo sklepów spożywczych czy lokali jest otwartych całą dobę, jak się
okazuje miasto żyje. Zachwycam się fasadami pięknych kamienic oraz
ukrytymi w zaułkach cerkwiami, potężna ulica ginie w tłumie przechodniów
oraz samochodów i trolejbusów, Prospekt Newski jest poprzecinany
kilkoma kanałami i rzeczkami, przy mostkach organizatorzy wycieczek
statkiem starają się nakłonić turystów do nocnych rejsów po rzece. Robię
sobie krótką przerwę, czas się posilić w ulubionej restauracji
McDonald’s, gdzie zamawiam Freshburgera z parmezanem, shake’a z mango
oraz ciastko z owocami tropikalnymi, pychotka! Po nabraniu sił ruszam w
dalszą drogę, trafiam na Pocztę Główną, gdzie kupuję znaczki i wysyłam
kartki do Polski. To chyba najtrudniejsze zadanie podczas mojego całego
pobytu w Petersburgu, muszę najpierw wybrać odpowiedni numerek, a całość
menu jest w cyrylicy. Dobrze, że opanowałem jej podstawy, jestem w
stanie rozpoznać słowo międzynarodowy i dobrze trafiam, bo pani nakleja
znaczki na pocztówki bez mrugnięcia okiem, a za całość płacę jedyne 52
ruble.Po
wizycie na poczcie wracam do głównego bulwaru miasta i dalej zmierzam
ku rzece Newie.
Wreszcie ulica się kończy a po prawej stronie rozciąga
się ogromny elegancki gmach muzeum Ermitaż. Przed budynkiem znajduje się
duży plac, stoi tam mała scena, na której występuje jakiś artysta. Tuż
przed okazałym Ermitażem wystawione są też rosyjskie czołgi pancerne,
na wojskowe pojazdy chętnie wspinały się małe dzieci a rodzice cykali im
fotki z opiekującymi się ekspozycją żołnierzami. Obok muzeum znajduje
się mały park, gdzie swoje zdolności w akrobacjach z rowerami prezentują
młodzi chłopcy. I wreszcie oto jest most z prawdziwego zdarzenia i
rzeka Newa, majestatyczna i lekko falująca. Ermitaż przy jej brzegu
wygląda fenomenalnie, po przeciwnej stronie mostu znajduje się inny
okazały gmach. Przechodzę przez most i trafiam na zjazd motocyklistów.
Pod dwoma pomnikami-latarniami trafiam na imprezę, ludzie tańczą w
parach w rytm wygrywanej z głośników muzyki, rozpoznaje dźwięki rusco
disco Srebrero Mama Ljuba, ale później leci też np. Like A Prayer
Madonny. Tańce obserwują licznie zgromadzeni w okolicy spacerowicze, to
taki ładny sielski anielski obrazek. Powoli zbliża się wieczór, czas
wracam, bo przede mną daleka droga, a po trasie w supermarkecie Spar
zaopatruję się jeszcze w niezbędne wiktuały. O ile w Moskwie miałem
problemy ze znalezieniem dobrze zaopatrzonych delikatesów, to tutaj mogę
poszaleć i nabyć smakołyki, które w Polsce są niedostępne. Ceny są
bardzo przystępne, więc w koszyku lądują łakocie na kolejne dni.
Docieram do hostelu kiedy za oknem jest już zupełnie ciemno. Na
szczęście pogoda w Petersburgu w porównaniu z Polską akurat w ten
weekend wygląda bardzo dobrze i przede mną ciepła noc, wobec czego mogę
wybrać się na imprezę…
W przeciwieństwie do większości balangowiczów
moje poranki po imprezach nigdy nie były ciężkie, także kilka minut po 8
rano otwieram oczy i cieszę się pięknym błękitnym niebem. Czas wstawać,
by zrobić sobie nieco dłuższą rundkę po Petersburgu. Zaczynam od Dworca
Finlandzkiego, na który dojeżdżają pociągi Allegro z Helsinek, ale tym
razem poranny kurs już odjechał, a kolejny będzie dopiero późnym
popołudniem. Sam dworzec też nie robi żadnego wrażenia, za to przed nim
umieszczone są wielki pomnik wodza Lenina oraz majestatyczne fontanny.
Pamiątkowa fotka i ruszam w drogę do krążownika Aurora, z którego
wystrzał rozpoczął Rewolucję Październikową w 1917 roku. Statek stoi
zacumowany na stałe przy brzegu rzeki, kolejka do zwiedzania jest bardzo
długa, a że ja zazwyczaj ograniczam się do zwiedzania z zewnątrz, to
tak czynię też i tym razem, kilka fotek i kontynuuję spacer ku twierdzy
Piotra i Pawła ze złocistym szpicem na szczycie. Kolejny przystanek na
moim spacerze to wysepka położona między dwoma mostami, gdzie wczoraj
podziwiałem tańce, hulanki i swawole Rosjan. Nóżki bolą chodzić, więc po
długim spacerze odpoczywam nieco w hostelu i dopiero później ruszam na
kolejną wędrówkę po mieście. Tym razem odwiedzam Dworzec Moskiewski,
skąd jak sama nazwa wskazuje, odjeżdżają pociągi w kierunki rosyjskiej
stolicy. W środku budynku na jednej ze ścian widnieje wizualizacja mapy
połączeń krajowych i międzynarodowych, można znaleźć Warszawę, Katowice
czy Szczecin, taki miły kolejarski i zarazem polski akcent. Tuż za
dworcem zlokalizowana jest stacja metra oraz pokaźnych rozmiarów galeria
handlowa. To właśnie tam tętni życie w niedzielne popołudnie. Tam także
znajdziemy polskie akcenty w postaci salonów takich marek jak Inglot
czy Reserved. Całe centrum handlowe wykonane jest z marmurów, wewnątrz
można znaleźć wszystkie znane marki z tego typu placówek na całym
świecie. U góry tradycyjnie zlokalizowany jest food court a na dole
hipermarket OK. Powoli nadchodzi wieczór, ucinam sobie krótką drzemkę a
późną nocą ruszam nad Newę, by zobaczyć podnoszone mosty nad rzeką,
towarzyszącą iluminację oraz przemieszczające się na wodzie statki. Mimo
późnej pory ruch w noc z niedzieli na poniedziałek na Prospekcie
Newskim jest całkiem spory, podoba mi się takie miasto nocą, Petersburg
jest pięknie oświetlony, a ja upajam się takimi barwami. Po drodze na
moment wstępuję do McDonald’s po cappuccino i rozkoszując się kubkiem
aromatycznej kawy z mleczną pianką zmierzam ku Newie. Tym razem pokonuję
trasę w szybkim tempie i kilka minut po pierwszej w nocy mogę podziwiać
podniesiony Most Dworcowy oraz przepływające statki. Warto wspomnieć,
że wraz z mostem podnoszą się także trakcja trolejbusowa oraz
sygnalizacja świetlna czy znaki drogowe, to naprawdę niebywałe! Wśród
nocnych marków spotykam także dwie panie z samolotu, które siedziały na
miejscach 4A i 4B, nie ma to jak fotograficzna pamięć. W drodze
powrotnej łapie mnie ulewny deszcz. Wprawdzie jestem wyposażony w
parasol, ale spacer po śliskich i mokrych chodnikach nie należy do
przyjemności, dlatego też następnego dnia rano nie spieszę się ze
wstawaniem, lecz wysypiam się do bólu. Przede mną ostatni dzień w
Petersburgu, miasto w poniedziałkowy poranek jest spowite chmurami, ale
na szczęście już nie pada i mogę wykonać ostatnią rundkę po mieście.
Jako fan kolejnictwa ruszam na Dworzec Witebski, dokąd swego czasu
kursowały pociągi z Polski. Gmach niestety nie wygląda okazale ani z
zewnątrz ani w środku, oczywiście przed wejściem tradycyjnie bramki
wykrywające niebezpieczne przedmioty. Wewnątrz oczywiście policja na
warcie, a poza tym jest dość mocno bazarowo, kręcą się cinkciarze, pełno
badziewnych kramów z mydłem i powidłem, naprawdę nic szczególnego. Za
to naprzeciwko znajduje się McDonald’s, gdzie zamawiam na obiad kanapkę
GreekMac, jadłem ją już kilka razy w innych krajach, smakuje wybornie.
Po posiłku spaceruję dalej, wracam do ulicy Wiedeńskiej (cóż za
patetyczna nazwa, bo okolica sama w sobie jest mało atrakcyjna) i
przechadzam się wzdłuż kanału … Przed oczami staje mi hipermarket
Auchan, nie zastanawiam się dłużej, lecz od razu wstępuję tam z wizytą
– wypatruję tam m.in. batonik Bounty o smaku ananasowym, jogurt Danone
o smaku tiramisu oraz piwo Karmi o smaku mango-pomarańcza. Między
półkami sklepowymi czas szybko płynie, pora wracać do hostelu po bagaż i
czas zbierać się na lotnisko.
Ostatni raz mijam Prospekt Newski oraz
Dworzec Moskiewski, wsiadam do głębokiego metra, gdzie przedzieram się
przez tłum pasażerów i już pędzę w kierunku lotniska Pulkovo. Na stacji
Moskovskaya, gdzie przesiadam się na autobus jadący w kierunku lotniska
Pulkovo, zauważam specjalne pomieszczenie przy bramkach nazwane check
point. To punkt kontrolny, gdzie straż metra czy policja zapraszają
podejrzanych pasażerów (lub pasażerów z podejrzanym bagażem) celem
kontroli osobistej. Akurat na moich oczach podczas łapanki władze
zatrzymują chłopaka o azjatyckich rysach twarzy -€“ jeśli jest
Rosjaninem, to pewnie pochodzi z części dalekich stepów, jakiś
Kazachstan (pozdrowienia dla Borata!) czy inny daleki kraj jednej z
byłych republik radzieckich. Na zewnątrz hula deszcz, ale mój autobus
na lotnisko akurat podjeżdża na przystanek, zajmuję miejsce i chwilę po
tym, jak pojazd rusza, kupuję bilet u kontrolerki. Po około 25 minutach
wysiadam na poziomie 0 i schodami do góry wjeżdżam na poziom odlotów.
Jak na kilku lotniskach zagranicznych, tak i w Petersburgu zaraz przy
wejściu znajduje się bramka wykrywająca metale, a nasze bagaże zostają
prześwietlone. Na ekranach widzę już przypisane stanowisko odprawy dla
samolotu PLL LOT do Warszawy i kieruję się w jego stronę. Chwilę
później ustawia się przed nim pokaźna kolejka, chociaż później na
pokładzie okazuje się, że maszyna jest prawie pusta. Przed godziną 17
przy swoich pulpitach pojawiają się dwie młode dziewczyny oraz ich
starszy wiekiem przełożony. Dostaję kartę pokładową, wygląda
beznadziejnie, żadnego koloru ani logo, same czarne napisy. No cóż,
zazwyczaj tam, gdzie dane linie lotnicze nie mają swojej bazy lub dany
kierunek jest rzadko obsługiwany, agenci handlingowi o takie szczegóły
nie dbają. Naklejka na bagaż także nie ma charakterystycznej zielonej
obwódki, mówi się trudno, nie na każdym lotnisku moje gusta estetyczne
mogą zostać zaspokojone. Ale przynajmniej na wystrój samego portu
lotniczego nie mogę narzekać, bo jest stonowany i nadzwyczaj nowoczesny.
Naprzeciwko odbywa się odprawa opóźnionego w tym dniu lotu linii
Emirates do Dubaju, przed ladą rozłożony jest czerwony dywan, panie
obsługują pasażerów w tradycyjnych beżowych strojach z nakryciem głowy,
wygląda to przeuroczo. Szkoda, że żadna z linii europejskich nie
prezentuje się z takim rozmachem. Przede mną jeszcze kontrola
paszportowa, zdecydowana większość pasażerów pochodzi z Rosji, Białorusi
bądź Kazachstanu, więc dla nich przygotowane są oddzielne stanowiska.
Kolejka jest znikoma, szybko dostaję kolejne pieczątki w moim
paszporcie. Kolejny punkt to ponowna, tym razem już dokładniejsza,
kontrola bezpieczeństwa. Uwieńczeniem wszystkich punktów jest slalom po
sklepie wolnocłowym, testuję różne zapachy perfum a później zmierzam ku
bramce numer 6, skąd ma odlatywać mój samolot. Po drodze ostatnie
drobne wydaję w automacie na napój kawowy wzbogacony nutą amaretto.
Zajmuję miejsce na fotelu przy oknie i zatapiam się w lekturze, bo do
rozpoczęcia boardingu jeszcze prawie 1,5 h. Czas upływa mi na lekturze
kolejnych stron Etatu w chmurach, wokół mnie przez terminal przechodzą
kolejni pasażerowie, którzy szykują się do odlotu. Odprawia się
Lufthansa do Frankfurtu, KLM do Amsterdamu, Alitalia do Rzymu i British
Airways do Londynu. Kwadrans przed godziną 19 zostajemy zaproszeni na
pokład. Mam niebywale szczęście, bo udało mi się wreszcie zaliczyć lot
samolotem z malowaniem logo Star Alliance. Tym razem samolot jest
mniejszy, na pokładzie są tylko dwie stewardessy, jedna z nich to ta
stewardesa, która pełniła dyżur na locie WAW-LED w sobotę. Kapitanem
rejsu jest pan Jacek Żak. Pogoda na zewnątrz nie rozpieszcza, deszcz
cały czas pada, zatem start jest gwałtowny i przez około 20 minut
przebijamy się przez chmury. Później wypogadza się i samolotem już nie
rzuca, słońce towarzyszy nam aż do zniżania na lotnisko w Warszawie. Mam
dość niefortunne miejsce, ponieważ siedzę w ostatnim rzędzie, ale
dzięki temu widzę, jak bardzo pusty jest ten Embraer. Najwidoczniej
rejsy na tym kierunku nie cieszą się obecnie popularnością. Przy
wysiadaniu z maszyny natykam się na … Pawła Deląga w towarzystwie dwóch pięknych kobiet. Dawno na lotnisku nie widziałem żadnego celebryty,
więc nadrabiam zaległości. To już drugi raz, kiedy miałem okazję z nim
lecieć - pierwszy raz spotkałem go na pokładzie samolotu Air France w
porannym rejsie z Warszawy do Paryża we wrześniu 2010 roku, kiedy to z księżniczką
Martą ruszaliśmy na podbój USA. Co to był za wspaniały czas! I tym
pozytywnym akcentem kończę opowieść o carskiej Rosji. Do zobaczenia
niebawem!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz